Οι Pop Eye εμφανίστηκαν περίπου το διάστημα που γύριζα από το Λίβερπουλ στην Αθήνα, στα ανέμελα mid-'00s, όταν δεν είχαμε καν φανταστεί την Κρίση και κυκλοφορούσαμε συχνά στο κέντρο της πόλης, ξεσκονίζοντας κάθε μικρό και μεγάλο live που προσδιοριζόταν ως εναλλακτικό. Υπό εκείνη την όψη των πραγμάτων, εκπροσωπούσαν την πιο ποπ πλευρά των ευρύτερων indie ανησυχιών, με έναν τρόπο που άρεσε αρκετά. Θυμάμαι λ.χ. ότι το "Deepest Sea" είχε βρει απήχηση σε άτομα που κατά τα λοιπά έπιναν νερό στο όνομα των Interpol, όπως θυμάμαι βέβαια και τη συμμετοχή τους στο πάρτυ των 3 χρόνων του Sonik στο Gagarin (2007), λίγο πριν βγει το πρώτο τους άλμπουμ, δίπλα στους Modrec και στους Katrin The Thrill.
Ακούγοντας την τρίτη τους δουλειά, μια δεκαετία παρά κάτι ψιλά από τότε, θαυμάζω την ηλεκτρονική ματιά πάνω σε μια σχεδόν A-Ha παρακαταθήκη, όπως άριστα ξετυλίγεται στο "What Is True", αρέσκομαι στον διαθλασμένο «πετσοπ-μποϊσμό» που εντοπίζεις εδώ κι εκεί, απολαμβάνω το αστικώς γλυκόπικρο του "Is It Real?" (με τους Στέρεο Νόβα απόηχους). Αλλά βρίσκομαι να βαριέμαι κάπου εκεί στη μέση της διάρκειας από όλη αυτή την επίπεδη, βρετανοσπουδαγμένη αξιοπρέπεια του ανάλαφρου την οποία εκθέτουν κομμάτια όπως το "Yoohoo", το "Better Day" ή το "Always Young". Και μάλλον, σημειώνω πρόχειρα κάπου στη δεύτερη/τρίτη ακρόαση, τα πράγματα τσουλάνε καλύτερα όταν στο μικρόφωνο στέκεται η Έφη Θεολόγου, παρά ο Δημήτρης Καμπούρης. Δεν πρόκειται για ζήτημα ικανότητας· είναι καθαρά θέμα χρωματισμών και δυνατότητας απογείωσης, με βάση πάντα το συγκεκριμένο υλικό.
Μου φταίει ωστόσο και κάτι συνολικότερο στο Is It Real?. Βρίσκω το Debut στη δισκοθήκη, ανασύρω και το Almost Dead, Still Alive του 2012 από τις μνήμες του υπολογιστή, ακούω, ξανακούω. Σκέφτομαι ότι άλλαξα σε αυτή την κουτσή δεκαετία, μα οι Pop Eye όχι. Ναι, έγιναν πιο έμπειροι, γράφουν πιο στρογγυλά και σφιχτά (πάντα χρήσιμο όταν ποιείς ποπ), έχουν αφομοιώσει σωστά τις διεθνείς επιρροές, μα επί της ουσίας οι στόχοι της τραγουδοποιίας τους παρέμειναν ίδιοι. Αναλογίζομαι επίσης τα ονόματα που έχουν κατά καιρούς υποδείξει στις συνεντεύξεις ως αναφορές: συνεχίζω να βρίσκω μπροστά μου τον Moby, τους Inspiral Carpets, τους Depeche Mode (για τους Pet Shop Boys και τους Στέρεο Νόβα τα είπαμε), ενώ, μετά από τόσα χρόνια, έχω μάλλον την ανάγκη να δω –πιο καθαρά, τέλος πάντων– και τι ακριβώς αισθάνονται πως οφείλουν στον Μάνο Χατζιδάκι και στους Future Sound Of London.
Ξέρω βέβαια ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι συγκροτήματα σαν τους Pop Eye πληρώνουν συνήθως σημαντικό προσωπικό κόστος απλά για να υπάρχουν. Το σέβομαι και επουδενί δεν θέλω να υπονοηθεί πως δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης για ένα γκρουπ μουσικώς αξιοπρεπέστατο, ικανό να γράψει κάτι τόσο όμορφο όσο το "What Is True". Νομίζω όμως ότι οι Pop Eye μηρυκάζουν έναν συγκεκριμένο μικρόκοσμο και τους απασχολεί περισσότερο η ζώνη ασφαλείας τους, παρά η εξέλιξή τους. Κι αυτό, όταν γράφεις κριτικές, οφείλεις να το υποδείξεις –και ας το κάνει μετά ό,τι θέλει ο καλλιτέχνης, αναλόγως αν το δεχτεί ή το απορρίψει ως άκυρο.
{youtube}UTmMTRiJZQA{/youtube}
