Ζακυνθινός κοντραμπασίστας με έδρα πλέον τη Νέα Υόρκη, τέκνο της παγκοσμιοποιημένης μουσικής γνώσης, ο Πέτρος Κλαμπάνης μας παρουσιάζει τη δεύτερη προσωπική του δουλειά. Τούτο σημαίνει ότι το Minor Dispute έχει μεν ένα χρώμα κι ένα άρωμα της Μεσογείου (ολοκληρώνεται μάλιστα με μία διασκευή στο παραδοσιακό “Θαλασσάκι”), πρακτικά όμως θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί σε οποιοδήποτε σημείο του λεγόμενου Δυτικού κόσμου.
Κοσμοπολιτισμός, λοιπόν; Περίπου... Η Μεσόγειος μοιάζει να έρχεται περισσότερο σαν το στοιχείο που θα ξεχωρίσει τον Κλαμπάνη μέσα στην ομογενοποιημένη μουσική πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται, παρά σαν ένας δρόμος που αξίζει να ακολουθηθεί για τις συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει. Η εστίαση, δηλαδή, δεν μεταστρέφεται ακόμα κι όταν οι χορδές του κοντραμπάσου του δονούνται στον αιγαιοπελαγίτικο ρυθμό. Είναι διαφορετικό να βάλεις την τζαζ σε ουσιαστικό διάλογο με τη ντόπια παράδοση και διαφορετικό να χρησιμοποιείς την τελευταία κάπως εργαλειακά, για να λάβεις από αυτήν τα εχέγγυα της ιδιαιτερότητάς σου.
Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συνιστά ακριβώς αξιολογική κρίση, ίσως μόνο να τοποθετεί τα πράγματα λίγο σαφέστερα. Έτσι λοιπόν είναι ασφαλέστερο να πούμε ότι η τζαζ του Πέτρου Κλαμπάνη είναι περισσότερο αμερικανική παρά ελληνική (ή μεσογειακή), δείχνοντας προς μουσικούς όπως ας πούμε ο Kurt Rosenwinkel.
Πέρα όμως από ταυτοτικούς προσδιορισμούς, σημασία έχει η μουσική. Και το Minor Dispute αναδεικνύεται ένας ιδιαίτερα σαγηνευτικός δίσκος. Το κουαρτέτο του οποίου ηγείται ο Ζακυνθινός μουσικός (εκτός από τον ίδιο βρίσκουμε τους Gilad Hekselman στην κιθάρα, Jean-Michel Pilc στο πιάνο και John Hadfield στα τύμπανα) συμπληρώνεται από σεξτέτο εγχόρδων, με τα δύο σύνολα να διαπλέκονται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Δίχως να λείπουν κάποια σημεία όπου οι συνδέσεις ακούγονται λιγάκι βεβιασμένες, σε γενικές γραμμές ο Κλαμπάνης τα τοποθετεί σε μία γόνιμη διαλεκτική σχέση, το οποίο σημαίνει ότι δεν προσπαθεί το ένα να αφομοιώσει το άλλο, μα να σταθεί απέναντί του αναγνωρίζοντας τη διαφορετικότητά του και επενδύοντας σε αυτή.
Έχω την εντύπωση ότι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου έρχονται όταν το μελωδικό φορτίο επωμίζεται η κιθάρα του Hekselman (λ.χ. στη δική του σύνθεση “March Οf Τhe Sad Ones”) ή όταν τον πρώτο λόγο παίρνει μια σκερτσόζα ρυθμικότητα, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται σχεδόν ξεσηκωτική (λ.χ. στο “Minor Dispute” ή στο “Ferry Frenzy”). Ίσως λοιπόν να του λείπουν οι γωνίες, όμως το Minor Dispute είναι ένας απολαυστικός δίσκος, ο οποίος, συν τοις άλλοις, μοιάζει να θέτει γερές βάσεις για τη μελλοντική πορεία του Κλαμπάνη.
{youtube}zIwREs0dN4Q{/youtube}
