Για κάποιον που ξεκίνησε ξεπατικώνοντας τα ριφ των Gang Of Four, η μουσική πορεία του Μπάμπη Παπαδόπουλου εκτυλίχθηκε με τρόπο αναπάντεχο και συναρπαστικό. Όχι μόνο βοήθησε ο Θεσσαλονικιός κιθαρίστας τους Τρύπες να βρουν τη φωνή τους και να αναδειχθούν στη σημαντικότερη περίπτωση στο βασίλειο της εγχώριας ροκαρίας, αλλά επέδειξε στη συνέχεια θαυμαστή οξύνεια στις επιλογές του. Έτσι, τον απολαύσαμε ως ψυχεδελικό σαμάνο των προφητειών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ως άφοβο πειραματιστή των ελευθεριακών τζαζοκαταστάσεων δίπλα στον Φλώρο Φλωρίδη και τον Nicky Scopelitis, αλλά και ως εξερευνητή της ορχηστρικής μουσικής μέσα από τις σόλο δουλειές του –τις «κανονικές», αλλά κι αυτές που έκανε για τον κινηματογράφο.
Η δεύτερη κυκλοφορία του Παπαδόπουλου για το 2014 (προηγήθηκε το soundtrack για το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, δες την κριτική του Βαγγέλη Πούλιου εδώ) τον βρίσκει να εξερευνά και πάλι τον ορχηστρικό, ακουστικό ήχο, με την κιθάρα του να πλαισιώνεται από το μπουζούκι του Δημήτρη Βλαχομήτρου, το όρθιο μπάσο του Διονύση Μακρή, το βιολί του Μιχάλη Βρέτα και το βιολί και τη βιόλα του Φώτη Σιώτα. Κάποιοι από εσάς ίσως αναγνωρίσουν στα προαναφερθέντα ονόματα τους μουσικούς που τον συνοδεύουν στις ζωντανές του εμφανίσεις τον τελευταίο καιρό. Νομίζω ότι η εξοικείωση μεταξύ τους έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο να είναι ο παρών δίσκος ο καλύτερος, κατά την άποψή μου, στη μέχρι στιγμής πορεία του εν λόγω δημιουργού.
Το παραπάνω συμπέρασμα πρέπει να πω ότι μού προέκυψε αβίαστα. Δεν χρειάστηκε δηλαδή να ακούσω δεύτερη φορά, να εστιάσω σε επί μέρους σημεία ή να το αιτιολογήσω στον εαυτό μου: τέτοια ήταν η συγκίνηση που άντλησα από την ακρόαση της δουλειάς, τόσο άμεση η μετάδοση των μηνυμάτων και τόσο απαράμιλλη η ικανότητα του ήχου να με πάρει σηκωτό μαζί του. Σε επόμενες ακροάσεις, βέβαια, μπήκα και στη διαδικασία των σκέψεων και κατέληξα σε διάφορα συμπεράσματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι δεν είναι απλά μια μελωδική δεινότητα που κάνει αυτά τα 11 κομμάτια σπουδαία, αλλά το ότι την υποστηρίζει μια μουσικότητα αρχαία μα και σύγχρονη συνάμα· μια φαντασία τολμηρή αλλά και οικονομημένη, ένα πνεύμα που αναζητά ολούθε το καινούριο, ενώ απορρίπτει με σπουδή το σκάρτο και το περιττό.
Είναι δύσκολο, πάντως, να γράψεις κριτική αντάξια ενός εξαιρετικού δίσκου. Καμιά φορά ίσως πρέπει να κάνεις λίγο πίσω και να αρκεστείς στο να τονίσεις ότι η εργασία με την οποία καταπιάστηκες απλά αξίζει να ακουστεί. Νιώθω λοιπόν ότι το Μέσα Στον Πόνο Είν’ Η Χαρά, Μεσ’ Στη Χαρά Είναι Ο Πόνος (τίτλος δανεισμένος από ένα κρητικό τραγούδι του Γιάννη Δερμιτζάκη) είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να «μιλήσει» στον οποιονδήποτε, ότι είναι αδύνατον δηλαδή να μην σε αγγίξουν κομμάτια όπως τα "Άνοιξη", "Αντίο" και "Μ’ Έναν Φίλο Απ’ Τα Παλιά".
Είναι, εν ολίγοις, τούτο το πόνημα ένα «instant classic» όπως λένε στην αλλοδαπή. Ένας δίσκος μαεστρικά ισορροπημένος, βαθύς και μεστός, ο καλύτερος εγχώριος αλλά κι ένας από τους καλύτερους γενικότερα για το 2014. Αν δεν με πιστεύετε, είμαι σίγουρος ότι μια δοκιμή θα σας πείσει...
{youtube}lnmgrUbUIM4{/youtube}
