Τρέξε Σαν Σφαίρα· όμως προς τα πού; Απ’ τη μία το έξω, μια τάση φυγής ή και αναχωρητισμού, απομάκρυνσης από την ενεργό πραγματικότητα. Κι απ’ την άλλη το μέσα, ως πρόταση μετοχής σε ό,τι διαμορφώνει μια ζωή σε εγρήγορση. Τρέξε, λοιπόν, κι άσε το σφρίγος, τη ζωηράδα, μα και την αφέλεια της νεότητας να σε οδηγήσουν (“Γεννημένος”, γαρ, “Το Χίλια Εννιακόσια Εννενήντα…”, όπως μας πληροφορεί ο τίτλος της εναρκτήριας σύνθεσης). Με άλλα λόγια, τόλμησε να ονειρευτείς, “Λύσε Τους Δαίμονες Της Μέσα Σου Γιορτής” –για να παραμείνουμε στο πνεύμα των τίτλων.
Η κίνηση πάντως που (έτσι ή αλλιώς) υποδηλώνει το ρήμα τρέξε, καθιστά εμφανές πως τα σημεία αναφοράς είναι πάντοτε δύο: τρέχω, ξεκινώ δηλαδή από εδώ και πηγαίνω εκεί· ή, εν πάση περιπτώσει, έχοντας ως αφετηρία το σημείο α, βρίσκομαι πλέον στο σημείο β –αν δεν θέλουμε να μπλέξουμε με το πώς ορίζουμε το «εδώ» και πώς το «εκεί». Ορίστε δύο μεταβλητές, να και μία διαλεκτική και αλληλοεξαρτώμενη σχέση. Κυρίαρχη, κατά τη γνώμη μου, στον δεύτερο φετινό δίσκο (βγήκε παράλληλα με τη Θερμότητα Των Πραγμάτων) του πολυγραφότατου και πάντοτε οξυδερκούς Μανώλη Γαλιάτσου.
Μοιάζει έτσι το άλμπουμ να δομείται πάνω σε δύο διακριτές «διαθέσεις»: μία περισσότερο ρομαντική και ονειροπόλα, και μία που σε παίρνει από τη στρατόσφαιρα των ρεμβασμών για να σε βιδώσει στη γη, στο εδώ και στο τώρα. Ίσως μάλιστα η ηλεκτρική κιθάρα και οι ροκ πινελιές στην ενορχήστρωση (περισσότερο από έντονες σε περιστάσεις) να υπηρετούν αυτόν ακριβώς το ρόλο, του «βιδώματος» στο –πάντα επείγον– παρόν. Εκεί όπου, μαζί με όνειρα και ρομαντικές ωραιοποιήσεις, κρύβονται και μπόλικες διαψεύσεις. Η δίνη η οποία δημιουργείται στους “Αποστάτες Του Χρόνου” είναι ίσως το ροκ άκρο του έργου (μάλλον και της γενικότερης προσέγγισης του Γαλιάτσου στους 5-6 τελευταίους δίσκους τους οποίους έχω υπ' όψιν). Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το σημείο όπου όνειρα και ματαιώσεις πρωταγωνιστούν σε μία σύγκρουση καθοσιώσεως.
Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι πάντοτε (δεν μπορεί να είναι) καθαρά συγκρουσιακό. Είναι ένα πεδίο άσκησης ισορροπιών και ως τέτοιο δεν μπορεί επομένως να είναι μονοσήμαντο. Έτσι κι εδώ· η σύγκρουση δεν είναι ο κανόνας, παρουσιάζεται ως κορύφωση σε μια πορεία με αρκετές ανηφοροκατηφόρες. Και δεν υπάρχει δηλαδή κάποιος κανόνας, μιλάμε για κάτι που καταφέρνει ο δίσκος: αφήνεται πάνω σ’ αυτήν τη ρέουσα προοπτική του, στη λεπτή γραμμή μεταξύ μελαγχολικών διαπιστώσεων και ενθουσιωδών ερωτήσεων, έχοντας μάλιστα προγεγραμμένο το τέλος (περισσότερο εννοούμενο με την έννοια του σκοπού): “Στη Νίκη Που Θα Γευτείς” –σε κάποια νίκη.
Είναι ένα στοίχημα η άσκηση σ’ ένα τέτοιο πεδίο, όπου, δυνητικά, οι καταστάσεις ισορροπίας μοιάζουν να τείνουν στο άπειρο. Είναι στοίχημα διότι, εκτός των άλλων (φαντάζομαι πως) παύεις να λειτουργείς με δίχτυ ασφαλείας: αφήνεσαι στην εύθραυστη φύση, άρα και στην ακόμα πιο εύθραυστη ισορροπία των πραγμάτων. Δεν βγάζεις εύκολα άκρη με τέτοια ζητήματα, καθώς εκ των προτέρων γνωρίζεις πως κάποια στιγμή θα βρεθείς να διαχειριστείς και αντιφάσεις –ή να διαχειριστείς κυρίως αντιφάσεις. Ο Γαλιάτσος πάντως το κερδίζει αυτό το στοίχημα με το Τρέξε Σαν Σφαίρα, γράφοντας έναν δίσκο ο οποίος πάλλεται, συνήθως επιδέξια, μεταξύ των σημείων. Παρότι ορισμένες φορές αισθάνεσαι την «ορθολογική» νόηση να υπερισχύει με άνεση της άλλης, της «συναισθηματικής», εκεί όπου φανταζόσουν ίσως τη μάχη κάπως περισσότερο αμφίρροπη.
{youtube}hMfcGjLl4RY{/youtube}
