Μελίνα Ασλανίδου - Μελίνα

Κινδυνεύοντας να αποκαλύψω περισσότερα για τον εαυτό μου, παρά για εκείνη, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνει η Μελίνα Ασλανίδου στα 13 χρόνια που ενεργοποιείται δισκογραφικά. Δεν έχω δηλαδή καταλάβει σε ποιον χώρο θέλει να καταχωρηθεί (έστω κατά κύριο λόγο), δεν έχω καταλάβει τι είδος μουσικής εκπροσωπεί, ούτε και τους όρους με τους οποίους επιθυμεί να ανήκει –ή να μην ανήκει– στο mainstream. Και οι απορίες μου παραμένουν, ίσως μάλιστα και ενισχυμένες, μετά την ακρόαση του φετινού της άλμπουμ.

 

Το Μελίνα είναι πάντως μια δουλειά με ποπ άξονες, στους οποίους η Ασλανίδου επιχειρεί να ακουμπήσει ως ερμηνεύτρια πολυπρόσωπη και πολυσυλλεκτική, ικανή κατά το δοκούν να παντρέψει Δύση και ελληνικότητα ("Δεν Έχω Διεύθυνση"), να αναφερθεί στον κόσμο του έντεχνου τραγουδιού ενδοσκοπικά ("Το Κρύο Και Η Μοναξιά") ή με έξω καρδιά διάθεση ("Αχ Κινδυνεύω") και να γενεί και λιγάκι πιο λαϊκή, αν τα πράγματα το απαιτήσουν (έχει ένα ενδιαφέρον το "Δεν Θέλω Ήχο" με τα spoken σημεία πριν το ρεφρέν, που θυμίζουν Αγγελική Ηλιάδη στο "Μαγκιά Μου")· ή τουλάχιστον εκμοντερνισμένα ελαφρολαϊκή, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει κι ένα βυθισμένο στο –αναίτιο– δράμα ντουέτο με τον Αντώνη Ρέμο ("Τετάρτη Βράδυ"). Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για εγχείρημα το οποίο αποτυγχάνει, τόσο εξ αιτίας της κεντρικής του στρατηγικής, όσο και λόγω του φορτίου που εναποθέτει στους ώμους της πρωταγωνίστριας. 

 

Πρώτα-πρώτα, η Μελίνα Ασλανίδου δεν είναι η ερμηνεύτρια που μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλες αυτές τις μεταμορφώσεις, άσχετα αν το προσπαθεί φιλότιμα και με τις δυνάμεις της στο φουλ. Πρόκειται για τραγουδίστρια με συγκεκριμένες δυνατότητες κι έναν ιδιαίτερο χρωματισμό στη φωνή της, στην οποία πρέπει λοιπόν να  απευθύνεις υλικό που και στα δικά της μέτρα θα είναι και θα της επιτρέψει να βάλει τη δική της πινελιά· και όχι να τη μεταχειρίζεσαι λες κι έχεις απέναντί σου την Πρωτοψάλτη ή την Άννα Βίσση. Ακούγοντας λ.χ. ξανά τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα προσωπική της επιτυχία "Λάθος", η οποία τοποθετήθηκε ως bonus track στο φινάλε του Μελίνα (δεν κατάλαβα γιατί, αλλά τέλος πάντων), αναλογίζομαι πόσο σωστά τη «διάβασε» ο Αντώνης Βαρδής πίσω στο 2005. Πουθενά δεν σημειώνεται εδώ κάποια παραπλήσια έστω επιτυχία, εκ μέρους του βασικού συνθέτη Γιώργου Παπαδόπουλου. 

 

Παραμένει ωστόσο συζητήσιμο και το τι θα μπορούσε να έχει πετύχει η οποιαδήποτε τραγουδίστρια, με βάση το συγκεκριμένο υλικό. Από τη μία, οι υπερβολικά τακτοποιημένες και στρογγυλές συνθέσεις του Παπαδόπουλου ασχολούνται κυρίως με το στυλ και με τις δοσομετρημένες προσθήκες του τάδε και του δείνα εξτρά στοιχείου στον όλο ποπ καμβά, ώστε δεν τους μένει τελικά χρόνος ή χώρος να ανησυχήσουν για το στίγμα. Ποπ, εντάξει· αλλά ποπ όπως την εννοεί η Ελεωνόρα Ζουγανέλη; Η Ελένη Πέτα; Ή η Πέγκυ Ζήνα; Το ερώτημα μένει αναπάντητο. 

 

Από την άλλη, μιλάμε μεν για ποπ, μα αδυνατείς να βάλεις στο στόμα σου τους στίχους που ακούς: «Μα απόψε μες στον ύπνο μου, χωρίς καμιά αιτία/Ξύπνησα και σε φίλησα σε μια φωτογραφία», γράφει η Sunny Μπαλτζή ("Το Κρύο Και Η Μοναξιά"). Αλήθεια; Με το χέρι στην καρδιά, σε πόσους από σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς μάλιστα καμία αιτία; Πιο κάτω ο Κυριάκος Ντούμος, ο οποίος κατά καιρούς έχει γράψει αξιόλογα πράγματα, θέτει ως ρεφρέν του "Καλοκαίρι Αγκαλιά Μου" το «Καλοκαίρι αγκαλιά μου, έλα σπάσε τα γυαλιά μου, να σε βλέπω μες τη θάλασσα γυμνό». Αδυνατώ πραγματικά να επικοινωνήσω... Τέλος, είναι θεωρώ απαράδεκτο να αξιώνεται η όποια ποιοτική στάθμη –επειδή ένα άλμπουμ διαθέτει ίσως μια ενορχήστρωση άλφα και μια προσέγγιση βήτα– όταν φτάνει να προτείνει ένα τραγούδι που λέει «Δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι» ("Μελίνα"). Αδιαφορώ εάν ήταν, πράγματι, να το πει κάποτε η Μελίνα Μερκούρη, όπως έχει λεχθεί. Κακός θα ήταν και τότε ο στίχος.   

 

Γνωρίζω βέβαια πως ο δίσκος ήρθε σε ιδανική συγκυρία για την Ασλανίδου, τώρα δηλαδή που απόκτησε και πάλι πανελλαδική προβολή χάρη στο The Voice –γεγονός με αρκετή κεκτημένη ταχύτητα ώστε να σπρώξει το Μελίνα σε κάποιας μορφής «επιτυχία», σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά αυτών των καιρών. Πέραν όμως μιας τέτοιας διασύνδεσης με την «επικαιρότητα», προσωπικά δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης για τα τραγούδια που άκουσα εδώ.