Τον γνωρίσαμε ως μέλος των Phase 3, έπειτα ως σόλο καλλιτέχνη, μετά ως παραγωγό με συμμετοχές σε δουλειές του εξωτερικού, τελευταία ως αποκλειστικό νου πίσω από τις πρόσφατες κυκλοφορίες του Εισβολέα και του Anser (των Flowjob). Χάρη λοιπόν στα παραπάνω, όταν μιλάμε για beat makers από τη γωνιά του πλανήτη όπου γεννηθήκαμε, ο Eversor είναι ένα από τα πρώτα ονόματα που –δικαιολογημένα– πέφτουν στο τραπέζι. Την τελευταία όμως φορά που είχα μιλήσει μαζί του (κάνε κλικ εδώ) μού είχε αναφέρει στις επερχόμενες κινήσεις του κάποια projects που ακόμα δεν έχουμε δει, αλλά όχι το Lacrima Of Iris. Τι συνέβη τελικά κι έγινε αλλαγή πλεύσης;
Συνέβη πως ο Eversor κόλλησε στο μεταξύ με τον ήχο του progressive και του ψυχεδελικού ροκ των 1970s και 1980s, ενώ ανέπτυξε και μια έντονη εσωτερική επιθυμία να δημιουργήσει μια δουλειά πιο κοντά στους δίσκους (και το γενικότερο καλλιτεχνικό όραμα) του DJ Shadow και του RJD2. Εκεί δηλαδή που τα samples δεν χρησιμοποιούνται απλά για να φτιάξουν μια εθιστική λούπα –στην οποία θα κληθεί έπειτα να πατήσει κάποιος ικανός MC– μα κυρίως για να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, αυτόνομο και μεγαλύτερο από τα επιμέρους κομμάτια που το αποτελούν.
Το Lacrima Οf Iris προκύπτει λοιπόν γεμάτο ηχητικά δείγματα, φωνητικά samples από πασίγνωστα κουπλέ παλαιότερων ραπ επιτυχιών, αλλά και από κάθε λογής περίεργα καλούδια –όπως π.χ. το λογύδριο του Bill Hicks περί μουσικών και ναρκωτικών στο τέλος του “Oliver Stoned”. Ξεκινάει με το κινηματογραφικής υφής “Chessgame Of Your Life”, το οποίο μας μπάζει (μετά την εισαγωγή του) σε έναν κόσμο γεμάτο πιανιστικές λούπες, ηλεκτρονικά συμπληρώματα, πιτσαρισμένα φωνητικά και μοντέρνας κοπής beats. Και συνεχίζει με το “Oliver Stoned”, που αποτελεί την εκδοχή του Eversor για αυτό που ονομάζουμε «smokers anthem».
Λίγο αργότερα τα “Iris” και “Oxy 80s” επιδεικνύουν τα μελωδικά synths τους γύρω από τα οποία στήνεται η δομή τους, ενώ τα "Styx River Blues" και “The Crash” πατάνε επάνω σε λυπημένα πιανιστικά riffs για να στήσουν μελαγχολικά μανιφέστα που σε βυθίζουν σε σκέψεις και σε οδηγούν αβίαστα σε περισυλλογή· και τα δύο είναι εξαιρετικά δείγματα της συνθετικής ικανότητας του Εβέρσορα. Μη νομίζετε ωστόσο πως θα βρείτε εδώ μόνο αργόσυρτα και μελωδικά κατασκευάσματα: δεν έχετε παρά να βουτήξετε στη μπασοθεραπεία των “One, Two”, “Lo Dirty Bastrd” και “Rudeboy Mathematics” ή στη μοχθηρή μανία των “Bring Da Ruckus” και “Hardcore Like P.F.B.” για να πειστείτε για το αντίθετο. Για το τέλος, πάλι, έχουμε το μοναδικό κομμάτι του άλμπουμ που περιέχει φωνητικά, το πιθανό hit “Netherworld” –με συμμετοχή του Gio από τους The Hype.
Τελικά τι είναι το Lacrima Οf Iris; Ένα προσωπικό απωθημένο του Eversor; Μια προσπάθεια να αποτινάξει την ταυτότητα ενός αποκλειστικά χιπ χοπ παραγωγού; Η ευκαιρία να μπει στο μάτι του κάθε κολλημένου εγχώριου χιπ-χοπά; Νοιάζεται αλήθεια κανείς για ταμπέλες; Γιατί να μη μείνουμε στην ουσία του πράγματος, ότι έχουμε εδώ μια δουλειά διεθνούς επιπέδου, επεξεργασμένη μέχρι τελευταίου ηχητικού στρώματος, προσεγμένη έως την παραμικρή λεπτομέρεια –τόσο στο μουσικό, όσο και στο εικαστικό κομμάτι– με έκδηλη την αγάπη και το πάθος για την εξέλιξη του beat driven ήχου;
Θα σε κάνει έτσι να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι το Lacrima Οf Iris, θα σε πάρει από το χέρι και θα σε πάει (νοητική) βόλτα στα πιο απίθανα λημέρια του εγκεφάλου σου, θα σου θυμίσει παλιές αγάπες και φιλίες και θα γεμίσει τις νύχτες σου με ένα καινούργιο soundtrack. Η όλη εξάλλου πορεία του Eversor μέχρι τώρα μας προϊδέαζε πως κάποια μέρα θα έκανε την υπέρβαση και θα ξέφευγε από τα όρια του χιπ χοπ, βάζοντας πλώρη για νέα καλλιτεχνικά πελάγη. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, ο καπετάνιος αποδείχθηκε θαλασσόλυκος. Και πιστεύω το ίδιο θα συμβεί και στη λάιβ παρουσίαση του άλμπουμ, αύριο (Παρασκευή 13 Ιουνίου) στο Κ44...
{youtube}KXdGitOszoA{/youtube}
