Κήτη που δεν μπορούν να δουν, πολυμελείς ορχήστρες που στήνουν πάρτυ στον βυθό, αλλά και πλαγκτόν καταπιανόμενα με μουσικές παραγωγές είναι μερικά μόνο από τα συστατικά του «υδάτινου» κόσμου των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή. Πρόσφατα, στα όσα ήδη ξέραμε, ήρθαν να προστεθούν και δέκα Ναυάγια Στη Στεριά: τα 10 δηλαδή καινούργια τραγούδια, που αποτελούν το δεύτερο άλμπουμ του σχήματος. Όπως αποκάλυψε πρόσφατα και ο ιθύνων νους τους Διαμαντής Διαμαντίδης στον Βαγγέλη Πούλιο (δες εδώ), την έμπνευση για τον τίτλο έδωσε μία από τις τελευταίες ηχογραφήσεις του Στέλιου Καζαντζίδη, το “Έι Καπετάνιε”. Το σημείο στο οποίο στάθηκαν λέει «Έι καπετάνιε θέλεις έναν ναύτη ακόμα / που είμαι τάχα στεριανός, ποια η διαφορά / να 'ξερες πόσο φαρμάκι ήπιε αυτό το στόμα / και τι ναυάγια έχω ζήσει στη στεριά» και αναφέρεται στα μικρά «ναυάγια» της καθημερινότητας, τα οποία έχουν να κάνουν τόσο με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, όσο και με την κοινωνικοπολιτική μας ζωή.
Ομοίως με το ντεμπούτο της Φάλαινας Ορχήστρα Στο Βυθό (2010), η νέα της δουλειά κυκλοφόρησε από την αποκλειστική της ετικέτα, την Πλαγκτόν Μουσικές Παραγωγές. Πρόκειται λοιπόν για ανεξάρτητη κυκλοφορία. Έχοντάς το κατά νου και βλέποντας παράλληλα το ατελείωτο κατεβατό από τα ονόματα των μουσικών που μετέχουν στο συγκρότημα (προσωπικά, όταν τους είδα στο An Club τον περασμένο χειμώνα, έχασα το μέτρημα την ώρα που ανέβαιναν στη σκηνή), καταλαβαίνεις ότι το εγχείρημα δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα αν αυτή η πολυμελής ομάδα καταφέρνει τελικά να συντονιστεί με τρόπο τέτοιον, ώστε να παράγει ένα ενιαίο, «καθαρό» ηχητικό αποτέλεσμα.
Παρά τον υψηλό βαθμό πρακτικής δυσκολίας, το στοίχημα για τους Μητέρα Φάλαινα Τυφλή κερδίζεται εδώ και με το παραπάνω. Μέσα δηλαδή από τα Ναυάγια Στη Στεριά, επιτυγχάνουν ένα πιο καλογυαλισμένο και δεμένο μουσικά αποτέλεσμα, απ' ότι στην προηγούμενή τους δουλειά. Με την πολύτιμη μάλιστα συνεισφορά του Chris Eckman των Walkabouts –o oποίος ευθύνεται για τη μίξη του δίσκου– ο ήχος γίνεται πιο ξεκάθαρος και πιο εύστοχος, καταφέρνοντας όχι μόνο να αποκτήσει ένα εντελώς δικό του, αναγνωρίσιμο χρώμα (κάτι στο οποίο συμβάλει βέβαια και η χαρακτηριστική χροιά του Διαμαντίδη), αλλά και να ολοκληρώσει την εικόνα που, κατά τη γνώμη μου, και η ίδια η Φάλαινα αγωνιούσε να χτίσει, ήδη από την πρώτη της δισκογραφική απόπειρα: αυτήν ενός δυναμικού, άψογα κουρδισμένου συγκροτήματος, το οποίο βασίζεται κατ' αρχάς στον χαρακτηριστικό ήχο των πνευστών, πατώντας γερά πάνω σε καθ’ όλα άψογες ενορχηστρώσεις.
Αλλά και στο στιχουργικό κομμάτι, η Φάλαινα εμφανίζεται πιο εύστοχη και πιο σαφής από την προηγούμενη φορά. Οι στίχοι, τους οποίους υπογράφει ο Διαμαντίδης, αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας με αληθινά επιτυχημένο τρόπο. Είναι το κομμάτι εκείνο που ερωτεύεται συγκινητικά ("Καλώς Ήρθες") και πληγώνεται σιωπηλά ("Γωνιά"). Που δουλεύει σκληρά, αλλά δεν πληρώνεται αρκετά ("Ρόδι"). Που σαστίζει μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω του ("Μέρες Από Ατσάλι"). Που, κατά βάθος, θέλει να σηκωθεί να φύγει γιατί ξέρει καλά πως τα μικρά είναι εκείνα τα οποία μετράνε περισσότερο ("Πλοία Της Άγονης Γραμμής"). Που δεν χάνει πότε το χιούμορ του, παρά τις αντιξοότητες, σπάζοντας πλάκα ακόμη με τον ίδιο του τον εαυτό ("Σπίτι").
Άρα τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους; Ο δίσκος ανοίγει με τρία πολύ δυνατά τραγούδια: το πιάνο στην αρχή του "Καλώς Ήρθες"παραπέμπει στην εισαγωγή κάποιου φωτεινού χιτ των Journey(πράγμα ταιριαστό με το έτσι κι αλλιώς αισιόδοξα ερωτικό του μήνυμα),το "Ρόδι" είναι πιστεύω το πιο πλήρες κομμάτι της δουλειάς –ξεχωρίζοντας ηχηρά από τα υπόλοιπα με τις εκπληκτικές του κορυφώσεις– ενώ τα "Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής"σε παρασέρνουν άμεσα στην υποκειμενική μα τόσο χαρούμενη στάση τους απέναντι στη ζωή. Είναι λογικό επομένως ότι έχεις ήδη προετοιμαστεί με τα μπούνια για μια πολύ θετική συνέχεια, οπότε βρίσκεις τη "Γωνιά" να αποτελεί μια αδύναμη συνέχεια· μια μικρή ψυχρολουσία.
Αλλά και το "Όπου Εσύ Αγαπάς", αν καικαταφέρνει να διατηρήσει μια γοητεία, κινείται σε πλαίσια που χορτάσαμε ν' ακούμε κατά τη δεκαετία του 1990 από τραγουδοποιούς σαν τον Κώστα Λειβαδά. Τα πράγματα κατόπιν έρχονται μεν στη θέση τους με τις εξαιρετικές "Μέρες Από Ατσάλι", για να ξαναπέσουν όμως αμέσως έπειτα, εξ αιτίας της πιο αδιάφορης στιγμής του δίσκου ("Άγρια Γιατρειά"). Ούτε όμως το πιο κιθαριστικό "Μέρες-Νύχτες Τραίνα" ή το συμπαθητικό ρεφρέν του "Επιτέλους Ζωντανός" αρκούν για να επαναφέρουν τη δυναμική της μπάντας στο ύψος των περιστάσεων, πόσο μάλιστα όταν έχουν την ατυχία να σκάσουν με δύναμη πάνω στον τοίχο του υπέροχου "Σπιτιού". Με το οποίο βέβαια ξεχνάς εκείνα που δεν σε κέρδισαν, καθώς αφήνεσαι στη μελαγχολική του τρυφεράδα και στον αυτοσαρκαστικό, ύπουλα ρεαλιστικό ρομαντισμό του.
Αν έχεις ακούσει το Ορχήστρα Στο Βυθό καταλαβαίνεις εύκολα πως οι Μητέρα Φάλαινα Τυφλή επιτυγχάνουν τώρα να ολοκληρώσουν όσα είχαν φανταστεί για τη μουσική τους 4 χρόνια νωρίτερα. Συνεπώς, δικαιολογούν το σχόλιο το οποίο βρίσκεται στο συνοδευτικό βιβλιαράκι και θέλει τα Ναυάγια Στη Στεριά ν' αφιερώνονται, πρώτα απ' όλα, στους ίδιους. Εκτός όμως από το ότι δικαιώνεται μια μεγάλη προσπάθεια, ο δίσκος παρέχει και μια βάση στην οποία έχουμε κάθε λόγο να σταθούμε με ανυπομονησία για τη συνέχεια, ευελπιστώντας σε ακόμα περισσότερα πράγματα.
http://www.avopolis.gr/greek-interviews/48763-2014-04-17-08-58-52
