Κατά το γνωστό γνωμικό, «ο Ζευς τιμωρεί τους κομπασμούς της μεγάλης γλώσσας»· οπότε ίσως θα ήταν συνετό εκ μέρους μου να αποφύγω κάθε υπόνοια υπεροψίας στην παρούσα δισκοκριτική. Όχι βέβαια πως θα μου επέτρεπε κάτι τέτοιο η ίδια η δισκογραφική πορεία των Αθηναίων heavy rockers: τόσο το Eleven The Hard Way όσο και το Macho Libre αποτέλεσαν κάτι παραπάνω από άξια stoner μεγαθήρια, τα οποία και ανέβασαν κατακόρυφα τις μετοχές των τεσσάρων ημίθεων υιών του Δία στο μουσικό γίγνεσθαι της ημεδαπής.
Κάτω λοιπόν από το μότο των πέρα του νόμου Εκδικητών, οι Planet Of Zeus επιστρέφουν τσιτωμένοι στα γκάζια, με έναν δίσκο κομμένο και ραμμένο για εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις. Ο οποίος, αν και εναγκαλίζεται μ' ένα πιο βρώμικο ροκ εν ρολ ηχόχρωμα, εμφανίζει ταυτόχρονα ξεκάθαρες (παραδοσιακές) μέταλ λογικές, που αβαντάρουν ποικιλοτρόπως το όλο αποτέλεσμα. Έτσι, αντίθετα με τον καλογυαλισμένο προκάτοχό του, το Vigilante ηχεί περισσότερο undeground και σκληροπυρηνικό, ενώ συνάμα φαντάζει και ολίγον ρετρολάγνο. Δεν προσφέρει δηλαδή το άλμα που ίσως αναμενόταν, αλλά πιάνει παρόμοια επίπεδα απόδοσης –κάτω από διαφορετικής κοπής λογική.
Με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση να αποτελεί αυταπόδεικτα κινητήρια δύναμη για τους Zeus στην παρούσα φάση (μια ματιά στο κελαινεφές εξώφυλλο και τη θεματολογία του δίσκου αρκεί), το σύνολο αυτής της ποτισμένης με θυμό ενέργειας δείχνει να βρίσκει διέξοδο με όλο το ηλεκτροφόρο μένος που χαρακτηρίζει τον τερπικέραυνο Δία. Έτσι, τα cool μάγκικα ριφάκια του πρόσφατου παρελθόντος οπισθοχωρούν αισθητά, παραχωρώντας τη θέση τους σε πιο άμεσες και απειλητικές κιθαριστικές επιθέσεις –μικρότερες σε όγκο, αλλά περισσότερο κοφτερές. Κάτι που γίνεται αντιληπτό ευθύς αμέσως με το "The Great “Νικ δε Γκρηκ” Dandolos" που εκκινεί το Vigilante, δίνοντας το στίγμα της υπερδιέγερσης που το διακατέχει μέχρι τέλους.
Μεταξύ των απολαυστικότερων στιγμών αυτής της 45λεπτης διαδρομής συγκαταλέγονται και τα "A Girl Named Greed" –με το κατά Σιδηρά Παρθένο ριφολόγιο στα μέσα της διαδρομής– το "Burn This City Down" που γαβγίζει δαιμονισμένα τις αρετές μιας συναυλιακής εμπειρίας κάτω από τη σκέπη των Zeus, το "No Tomorrow" με έναν clean cut μυστακιοφόρο Μπάμπη Παπανικολάου να τραγουδάει απολαυστικά τα αντιηρωϊκά του no macho blues και φυσικά το "Vigilante", που συγκεντρώνει μέσα σε 4+ λεπτά όλα τα bad ass ατίθασα χαρακτηριστικά του εγχώριου γκρουπ. Ειδική μνεία και στα σαμπαθικά ξεσπάσματα του "Sky High Heels", μα και σε ολάκερο το "The Beast Within", το οποίο αποτελεί μάλλον και ό,τι πιο βαρυμεταλικό έχει γράψει η μπάντα έως σήμερα.
Φτύνει λοιπόν γκρουβάτες ηλεκτροφόρες ριπές ο φετινός Ζευς, προσεγγίζοντας με απειλητικές διαθέσεις τους δυνητικούς ακροατές του Vigilante. Λησμονεί όμως να δώσει λίγο παραπάνω χώρο για τις απαραίτητες αναπνοές στα 10 κομμάτια που το αποτελούν, διακινδυνεύοντας την εμφάνιση ασφυκτικών αντενδείξεων και περιορίζοντας το εκφραστικό εύρος της μπάντας. Το σύνολο ωστόσο παραμένει σφιχτοδεμένο, με όλη τη συμμορία να συμμετέχει γεμάτη ενέργεια και όρεξη σε ένα ακόμα ενδεικτικό της κλάσης της άλμπουμ, το οποίο θα διατηρήσει ψηλά το ηχητικό live banner της: Σεξ & Βία στον Πλανήτη Δία!
{youtube}hfDcx6pyyHA{/youtube}
