Πέρασα κάμποσες φάσεις με το Καινούριο Φιλί από όταν το πήρα στα χέρια μου, και ξεκίνησα να γράφω πολλά κείμενα που κατόπιν έσβησα. Κι αυτό το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Γιατί στο ελληνικό τραγούδι διανύουμε φάση one-night stands: ακόμα δηλαδή και με δίσκους στους οποίους στεκόμαστε, μόλις σβήσει ο πόθος για μερικά κομμάτια που θα τα βάλεις στο repeat, καταλήγεις να λες απλά ένα «γεια».
Όμως η Γιώτα Νέγκα με τον Θέμη Καραμουρατίδη –ή, πιο σωστά, ο Θέμης Καραμουρατίδης με τη Γιώτα Νέγκα– έφτιαξαν μια δουλειά που έρχεται να διεκδικήσει από τη ζωή σου χώρο, χρόνο, αφοσίωση. Και θα έχεις αβαρίες, φίλε μου. Θα αγαπηθείς με αυτό το καινούριο το φιλί, θα μαλώσεις, θα φιλιώσετε ξανά, θα του πεις πράγματα, θα σου πει κι εκείνο. Θα αποκτήσετε μια σχέση κανονική. Και κάπως έτσι, θα φτάσει Απρίλης και δεν θα έχεις γράψει το κείμενο...
Από όταν διάβασα τη συνέντευξη του Καραμουρατίδη και της Νέγκα στον Μιχάλη Τσαντίλα (κάνε κλικ εδώ), δεν μπόρεσα να ξανακούσω τις εναρκτήριες πενιές του ομώνυμου του άλμπουμ κομματιού δίχως να μην αναλογιστώ τη θέλησή τους να φτιάξουν έναν λαϊκό δίσκο στη χίπστερ Αθήνα του 2014, όπου σχεδόν όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν τις ρίζες τους.
Μεγάλο πράγμα, αν με ρωτάτε· το θεωρώ ως μία από τις πιο σημαίνουσες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες των τελευταίων 15 χρόνων.
Κι αν χαίρομαι για κάτι, είναι γιατί το πέτυχαν. Γιατί έτσι "Στο Φιλικό", με ένα "Όνομα Δισύλλαβο", προσγείωσαν στο κεφάλι μιας νεολαίας που παριστάνει ότι γεννήθηκε στα Βερολίνα και στις Νέες Υόρκες (και όχι κάπου εδώ) ένα τραγούδι με καταβολές στον Χρήστο Νικολόπουλο και στον Σταμάτη Κραουνάκη, που μπορεί να πει περισσότερα –και ουσιαστικότερα– για τη ζωή σήμερα από δεκάδες αγγλόφωνων μηρυκαστικών, γύρω από τα οποία τα παιδιά αυτά προσπαθούν να χτίσουν μια κουτσή ταυτότητα. Δεν ξέρω βέβαια αν θα ακούσουν· κι αμφιβάλλω ότι θα καταλάβουν, ακόμα κι αν ακούσουν· πάντως εκείνοι το έκαναν.
Ωστόσο αποτελεί λάθος να τοποθετηθεί το Καινούριο Φιλί αποκλειστικά στα πλαίσια μιας πολεμικής: μπορεί να την εμπεριέχει, αλλά το βεληνεκές του έχει να κάνει με τη μακρά παράδοση του ελληνικού αστικού (δηλαδή μη παραδοσιακού) τραγουδιού.
Πάνω από όλα, είναι ένας δίσκος που σου ζητάει να μάθεις τους στίχους και τις μελωδίες του και να τους τραγουδήσεις κι εσύ με πάθος –ως περιπατητής στην πόλη, στο αυτοκίνητό σου, σπίτι σου με το Spotify να παίζει, δεν έχει σημασία. Κι αν αυτό τον θέτει σε ευθεία σύγκρουση με τους χίπστερ που ποτέ σχεδόν δεν ξέρουν καλά τους στίχους των καλλιτεχνών που αγαπούν, την ίδια στιγμή τον θέτει (με τραγούδια λ.χ. σαν το "Σερί") και σε μια τροχιά που ξεκίνησε να διαγράφεται πολλά χρόνια πριν στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη, λαμβάνοντας κατόπιν τους μοντέρνους μετασχηματισμούς της δια χειρός Τσιτσάνη, Χατζιδάκι, Λοΐζου, Σπανού, Νικολόπουλου και Κραουνάκη.
Ασφαλώς και μάλωσα κιόλας με το Καινούριο Φιλί, το έθιξα και πιο πάνω και το εννοούσα. Μάλωσα με τον Καραμουρατίδη γιατί δεν προστάτεψε επαρκώς τη Νέγκα ώστε να μην ακούγεται τόσο Μποφίλιου βαδίζοντας "Σε Ευθεία Γραμμή" και τόσο Πασπαλά στο "Αγάπη Στις Επαναλήψεις", αλλά και γιατί δεν αφήνει τον εαυτό του να απεγκλωβιστεί από τον Κραουνάκη, παρότι εδώ το πετυχαίνει σε σαφώς μεγαλύτερο βαθμό, σε σύγκριση λ.χ. με την τελευταία του δουλειά με τη Μποφίλιου. Αναλογίζομαι όμως πως πρόκειται για έναν δημιουργό ο οποίος ακόμα χτίζει τη διαδρομή του κι έτσι μετράω περισσότερο το πόσο πιο σταθερά ηχούν τα συνθετικά του βήματα. Πορεύεται σωστά. Μάλωσα βέβαια και με τη Νέγκα, γιατί αφέθηκε να εντεχνίζει σε διάφορα σημεία του άλμπουμ (π.χ. στο "Μίσος"), ξεχνώντας ότι βρίσκεται στα πιο συναρπαστικά της όταν βγάζει στη φόρα τη λαϊκή της τη στόφα: εκεί λάμπουν τα χρώματα της φωνής της, εκεί οι ερμηνείες της πιάνουν την απόδοση αυτή που την κάνει να «αντηχεί γλυκά στα αυτιά σου για αρκετές ώρες μετά το τέλος μιας παράστασης», όπως σχολίασε ο Ανδρέας Κύρκος αποτιμώντας τις εμφανίσεις της με τον Καραμουρατίδη στον Σταυρό Του Νότου (κάνε κλικ εδώ).
Το Καινούριο Φιλί είναι άλμπουμ που, αν του ανοιχτείς κι εσύ, θα σε κερδίσει –παρά τις όσες επιμέρους ενστάσεις μπορεί να διατηρείς. Κι ένας άνθρωπος που αγαπάς, άλλωστε, έχει συνήθως και πλευρές που σου τη δίνουν στα νεύρα, χωρίς όμως τις οποίες δεν θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος.
Μη νομίζετε ότι απέχει αναγκαστικά από κάτι τέτοιο ένας δίσκος, επειδή δεν αποτελεί ζωντανό οργανισμό. Μερικοί δίσκοι, ξέρετε, φτιάχνονται ακριβώς σαν να είναι ζωντανοί οργανισμοί...
{youtube}_-iOvJd8BBY{/youtube}
