Διαφορετικά προσανατολισμένος από τις περισσότερες κυκλοφορίες της Inner Ear ο ομότιτλος δίσκος των Noise Figures, καθώς το ροκ εν ρολ που προτείνει βρίσκεται αν όχι σε αντιπαράθεση, πάντως στους αντίποδες του intellectual pop υλικού με το οποίο μας τροφοδοτεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα η εν λόγω εταιρεία. Υπάρχει βέβαια εξήγηση γι' αυτό, μιας και το αθηναϊκό ντουέτο κινείται σε (μα και προέρχεται από) χώρους που έχουν συγγένειες με τα ομόσταυλα της πατρινής ετικέτας.
Το εναρκτήριο "Black Caravan" σε κερδίζει με το μπάσιμο κιόλας, καθώς διαθέτει τη στόφα του σωστού ροκ εν ρολ «κράχτη», έστω κι αν τα φωνητικά φέρνουν σε παλιούς Sisters Of Mercy (δεν αφαιρεί κάτι τέτοιο, το αντίθετο). Το "Out Of Your Mind" αμέσως μετά κινείται σε εμφανείς garage δρόμους, με φωνητικά σαφώς πιο αναμενόμενα, και θεωρείς ότι θέλει να δώσει το κυρίως στίγμα του άλμπουμ. Φτάνοντας όμως στο "Rollin'", στο "Bless The Flood" και ειδικότερα στο "Turn Off The Lights" ομολογώ πως άρχισα να μπερδεύομαι. Γιατί το μεν πρώτο κρύβει κάτω από έναν σύγχρονο μανδύα –πολύ έξυπνα– τις 1990s αγγλικές και αμερικάνικες επιρροές του, το δεύτερο αγκαλιάζει με λατρεία τον θείο Μακ, το δε τρίτο (από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου) αρχίζει με μια ασήκωτη Mudhoney διάθεση, με τα φωνητικά να έχουν κάτι από τον Peter Murphy του BurningFromThe Inside.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι ο Γιώργος Νίκας (φωνητικά/τύμπανα) και ο Στάμος Μπάμπαρης (κιθάρα) αποτίνουν εδώ έναν δικό τους φόρο τιμής σε μπάντες και ηχογραφήσεις που έχουν λατρέψει· ακούστε για παράδειγμα το "Space Mountain", στο οποίο κάπου πίσω από τους ενισχυτές χτυπάνε το ντέφι οι Spacemen 3. Και καλά κάνουν. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ενώ η παραγωγή πολύ έξυπνα έβγαλε από τα αυτιά μας την εικόνα ενός διθέσιου οχήματος –σχηματίζοντας (χωρίς περιττά εφέ) σωστή και τιτανώδη εικόνα της μπατερύ στα ηχεία– εντούτοις, στο όνομα της ακεραιότητας του οράματος των Noise Figures, έκρινε (υποθέτω) ότι το δεμάτι δεν πρέπει να δεθεί, μα να αφεθεί χαλαρό. Έτσι όμως σχηματίζεται τελικά μια αόριστη εικόνα του ήχου της μπάντας... Κι ενώ είναι φανερή η επικαιρικότητά τους (δεν έχουμε να κάνουμε με νοσταλγούς) δεν στρογγυλοποιείται η ηχητική τους σφραγίδα, στερώντας πόντους από τον λεγόμενο «προσωπικό ήχο».
Στην αρχή, επίσης, αυτό που δεν μου άρεσε στους Noise Figures (και εξακολουθεί να αποτελεί πλην) ήταν η συγκεκριμένη και σχεδόν επιτηδευμένη παραισθητικότητα των στίχων τους, η οποία δεν πετυχαίνει κατά τη γνώμη μου στον στόχο της –ακριβώς επειδή τείνει να αυτοπεριορίζεται σε στερεοτυπικές ροκ θεματολογίες. Εντούτοις, η φωνή του Νίκα κέρδισε στα αυτιά μου ακόμα περισσότερες ακροάσεις για τον δίσκο, οι οποίες αποκάλυψαν πιο καθαρά το κέφι αυτού του συγκροτήματος στην ολότητά του, όπως και μερικά τραγούδια που κέρδισαν δίκαια τις εντυπώσεις.
Μαζεύοντας όλα τα παραπάνω συν και πλην, οι Noise Figures μένουν στ' αυτιά μου σε μια μετέωρη θέση. Η οποία μπορεί να υπόσχεται πολλά για το επόμενο ηχογράφημά τους, αλλά στην παρούσα φάση αγκυλώνεται κάπου μεταξύ εμμονής και δημιουργίας.
{youtube}NaEh7MKGF-0{/youtube}
