Στην εποχή των Stavento, συχνά το χιπ χοπ δεν είναι παρά μια αφορμή. Για να φανείς κουλ, για να μπεις στην αφίσα δίπλα στο Δεσποινάκι και στον Ρέμο, για να ποιήσεις ριμαριστή ποπ, για να γίνεις αστέρας του mainstream. Από τους ψαγμένους μπορεί ν’ ακούσεις και καμιά ιστορία για το «underground credit», αυτά ωστόσο είναι για τους βιβλιοθηκονόμους της μουσικής. Οι Stavento διαθέτουν –χρόνια τώρα– ξεκάθαρο στίγμα και όποιος ψάχνει εναλλακτικά άλλοθι για να δικαιολογήσει ότι τους γουστάρει, αποκαλύπτει τελικά περισσότερα για την πάρτη του, παρά μας λέει κάτι για εκείνους.
Κολυμπάνε βέβαια σε έναν βόθρο. Τρέχουν στα απέραντα χωράφια όχι του Τουρνά, μα των MAD Music Awards και του στιλ που οδήγησε στην άνοδο του κυρίαρχου μπέρδεψα-τα-μπούτια-μου λαϊκοποπχιπχόπ ήχου. Το νέο τους άλμπουμ αποτελεί έναν ακόμα δείκτη αυτής της ένταξης, διαφημίζει άλλωστε πρώτη μούρη στο Καβούρι τις συμμετοχές της Πάολας και της Έλενας Παπαρίζου. Την ίδια όμως στιγμή παίζει το γνωστό παιχνίδι κάπως διαφορετικά και (δια)τηρεί ορισμένες λεπτές κόκκινες γραμμές: άλλο πράγμα οι Stavento, άλλο οι Master Tempo, για παράδειγμα.
Εκεί λοιπόν Στην Άκρη Του Κόσμου, οι Stavento μπορεί να μην αποφεύγουν τις αστοχίες, μπορεί να ενδίδουν στη φλυαρία παραδίδοντάς μας έναν δίσκο με 20+1 tracks, πιστοποιούν πάντως ότι τα ραπ τους παραμένουν γερά, ότι το αισθητήριό τους δεν έχει αποπροσανατολιστεί από τη διάχυτη φτήνια του χώρου στον οποίον δρουν, ότι η ποπ γραφή τους δεν ξέφτισε με την επιτυχία. ΟΚ, δεν είναι όλα τα τραγούδια καλά: ορισμένα πράγματα απόκτησαν με τον καιρό τον χαρακτήρα της μανιέρας και τη διακρίνεις καθαρά μια τεμπέλικη ευκολία στην επίτευξη του «πιασάρικου». Πόσες φορές θα γράψουν αλήθεια ένα τραγούδι σαν το "Μάγισσα"; Ούτε κι έπεισαν όλες οι συμμετοχές για τον λόγο ύπαρξής τους –συγγνώμη καλή μου Πάολα... Αλλά η μεγάλη εικόνα είναι αυτή ενός δίσκου με κάμποσα σημεία ενδιαφέροντος, στα οποία όχι απλά στέκεσαι, μα επιστρέφεις κιόλας για έναν ακόμα γύρο (ή και παραπάνω).
Διακρίνεται δηλαδή ένα σταθερό απόθεμα ταλέντου και είναι πάνω του τελικά που χτίζεται το Στην Άκρη Του Κόσμου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θελήσει να βρει κανείς προκειμένου να γκρινιάξει. Το “Μόνο Το Σκότος” (με Enola Str8), το “Ποτέ Δεν Θα Μάθεις” (με έναν φανταστικό Λάκη Παπαδόπουλο), αλλά και στιγμές όπως τα “Ήπια”, “Στην Άκρη Του Κόσμου” (με μια κεφάτη Παπαρίζου), “Γυρνώ Τη Ρόδα Μου” (ανέλπιστα καλοί οι Emigre) και “Ό,τι Άφησα Πίσω” (με Professional Sinnerz) φτάνουν και περισσεύουν, σε εποχές που τα περισσότερα εγχώρια ποπ άλμπουμ με δυσκολία πια περιέχουν ένα τραγούδι της προκοπής.
{youtube}AGCMPD8kN8Y{/youtube}
