Χρειάζεται ένα πολύ βαρύτερο φορτίο από μια ντουζίνα στρογγυλά κομμάτια και περισσότερα αισθητικά καλούδια πέρα από καλές προθέσεις, για να ξεχωρίσει μια εγχώρια φωνή στην υπερπροσφορά της ποπ τραγουδοποιίας. Όμως η περίπτωση της Lia Hide μπορεί να χαρακτηριστεί ξεχωριστή. Όχι γιατί έχει ιδέες τραγουδιών και ποιότητα παραγωγής ικανές να κάνουν ίσωμα την ελληνική ποπ σκηνή (την ποια;), αλλά γιατί –αν μελετήσεις καλά το Home– θα βρεις λόγους για να δώσεις πολλά credit στην «πειστική» και ταλαντούχα τραγουδοποιό.
Στη δεύτερη ή στην τρίτη ακρόαση, όταν πια έχεις προσδιορίσει τις συντεταγμένες αισθητικής του άλμπουμ, αρχίζεις και εκτιμάς περισσότερο τις σαφείς και αδιαπραγμάτευτες επιλογές της. Γιατί η Lia Hide δεν ακολουθεί την εύκολη λύση να θυμιατίσει μια (τάχα μου) σαλεμένη υφολογία για να μας μπερδέψει σε ένα χάος εντυπώσεων, αλλά ακούγεται εύθραυστη στα πιο εσωστρεφή της και με τσαγανό και αυτοπεποίθηση στα πιο ανοιχτόκαρδα. Αποφεύγει διακριτικά τον στόμφο και ασχολείται κυρίως με το να χτίσει μελωδίες. Αν και οι επιρροές της είναι εμφανείς (και καλά κάνει) δεν υποκύπτει σε τάσεις στείρου μιμητισμού και αφήνει τη φωνή της να ξεχυθεί στις γωνίες και τις παρυφές των τραγουδιών χωρίς τα πολλά-πολλά που συνήθως κάνουν οι έντεχνες αριστούχες από τα «ωδεία». H δομή των τραγουδιών, τα πιανιστικά αναπτύγματα και τα mellow κιθαριστικά μοτίβα υπογραμμίζουν με σαφήνεια την καλλιέργειά της. Όχι μικρό πράγμα.
Όμως η στοχαστική περιπλάνηση των τραγουδιών και το συναισθηματικό τους βάρος υποκύπτουν ελαφρά μόνο εξ αιτίας της αυτάρκειάς της με την ιδέα ότι έχει καταπιεί το φάντασμα της Tori Amos και όλης της θηλυκής ποπ/ροκ καλλιτεχνίζουζας άνθισης των 1990s. Μπορεί έτσι η συμπαθέστατη τραγουδοποιός να βολοδέρνει με ευκολία σε γλυκές και ολοστρόγγυλες μελωδικές συνθέσεις στο τερέν της πιανιστικής, καπάτσας ποπ όπου κινείται, μπορεί να είναι αισθησιακή σε περισσότερα από ένα επίπεδο, αλλά θα ήθελα μια λιγότερο «safe» αίσθηση στα τραγούδια της.
Θα περιμένω λοιπόν στο επόμενο βήμα της να μη δίνει δεκάρα για το αν θα παρεκκλίνει από την ονειρική (ψευδο)νορμαλιτέ η οποια σαγηνεύει και το πιο απαίδευτο αυτί και να εκφράσει έναν φθαρμένο ερωτισμό, να τολμήσει το ξεχαρβάλωμα της θηλυπρέπειας και να μιλήσει για τους σκελετούς της ντουλάπας της (ή για αυτούς στη δική μας). Να «γυμνάσει» την εκφραστική πολυμορφία που είναι φανερό ότι διαθέτει.
Με λίγα λόγια, θα περιμένω από τη Lia Hide να επιβιώσει στην υπερπροσφορά της τραγουδοποιίας του χώρου της και να αφήσει το αποτύπωμά της στην ελληνική ποπ σκηνή (στην ποια;).
{youtube}lDsyuc3_YZk{/youtube}
