Το παιδικό τραγούδι είναι μία από τις πιο δύσκολες υποθέσεις, δισκογραφικά μιλώντας. Και δεν είναι ν' απορείς που έχει τόσο κακοπάθει ως «είδος», από δημιουργούς οι οποίοι το προσέγγισαν –και το προσεγγίζουν– ελαφρά τη καρδία, με μια (τουλάχιστον) επιπόλαιη άποψη για το τι μπορούν και πρέπει ν' ακούνε τα παιδιά.
Υπήρξαν ωστόσο και οι κορυφές. Έργα λ.χ. του Μάνου Χατζιδάκι, της Δόμνας Σαμίου, του Γιάννη Μαρκόπουλου μα και του Νίκου Κυπουργού (σε νεότερα χρόνια), τα οποία έδειξαν τον δρόμο. Και φαίνεται ότι κάποιοι έχουν δώσει την πρέπουσα προσοχή. Αυτό είναι άλλωστε και το πρώτο μήνυμα που λαμβάνεις ακούγοντας το άλμπουμ Τέσσερις Εποχές Και Μια Συγγνώμη, το οποίο υπογράφει συνθετικά ο Ευριπίδης Ζεμενίδης και στιχουργικά ο Γιώργος Μυζάλης –πλην της "Μεγάλης Στιγμής", όπου το κείμενο ανήκει στον Στέλιο Χατζηαδαμίδη.
Ο δίσκος δείχνει να έχει μεγάλη ιστορία πίσω του και, καθώς διαβάζω στο συνοδευτικό booklet, βασίζεται στο αξίωμα «όσοι γυρεύουν μπελάδες, τους βρίσκουν». Οι μπελάδες αφορούσαν στο βιβλίο της Μαρίζας Γεωργάλου Η Περιπέτεια των Τεσσάρων Εποχών και στη μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι από μια παρέα με οικολογικές ανησυχίες, η οποία επιθυμούσε να στήσει μια παιδική παράσταση με μήνυμα. Δεν γνωρίζω την τύχη εκείνης της περιπέτειας και την ακριβή διαδρομή που ακολούθησε μέχρι τελικά να γίνει δίσκος, πάντως –εκ του αποτελέσματος– άξιζε τον κόπο.
Και τον άξιζε γιατί, πέρα από την ίδια την ποιότητα των εδώ τραγουδιών, οι συντελεστές απέδειξαν ότι διαθέτουν μια συνολική θεώρηση. Το επιλεγμένο ας πούμε artwork που αντικρίζεις ανοίγοντας το CD και ξεφυλλίζοντας το βιβλιαρίδιό του, σε καλωσορίζει με όμορφα χρώματα και με εικόνες μορφοποιημένες από τον παιδικό ψυχισμό: μπράβο λοιπόν στη Στεφανία Βλαστάρη, για μια δουλειά που κατάφερε να είναι απλή και άμεση, αποφεύγοντας την απλοϊκότητα και τις συνήθεις ευκολίες. Επιπλέον, είναι και ο τρόπος με τον οποίον (επι)κοινωνείται το άλμπουμ· εξασφαλίζοντας τις ερμηνευτικές συμμετοχές ονομάτων σαν του Διονύση Σαββόπουλου, του Τζίμη Πανούση, της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, του Δημήτρη Μεντζέλου ή του Μάρκου Κούμαρη (των Locomondo), εξασφαλίστηκε παράλληλα και η εν δυνάμει απήχησή του στο δικό τους, ενήλικο, κοινό. Δεν πρόκειται για κίνηση εντυπωσιασμού, όπως βιαστεί ίσως κανείς να θεωρήσει, κρίνοντας από άλλους πολυσυμμετοχικούς δίσκους, στους οποίους ηχηρά ονόματα τραγουδούν μέτρια ή αδιάφορα κομμάτια στο ρελαντί, ανακυκλώνοντας ένα πλέγμα δημοσίων σχέσεων καλλιτεχνών/δισκογραφικών με μηδαμινό ή ελάχιστο αισθητικό εκτόπισμα.
Πρώτα-πρώτα, τα τραγούδια των Ζεμενίδη & Μυζάλη διαθέτουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τα καθιστούν ενδιαφέροντα «σε μικρούς και μεγάλους» (για να καταφύγω σε ένα βολικό κλισέ). Δεν χρειάζεται επομένως να είσαι ντε και καλά παιδί ώστε να απολαύσεις την ευαισθησία, το χιούμορ και την άποψη αυτής της δουλειάς. Κι αν δίνεται η εντύπωση πως ο Ζεμενίδης δεν συνέθεσε πια και τίποτα το ιδιαίτερο και είναι κυρίως οι στίχοι του Μυζάλη οι οποίοι σηκώνουν το βάρος, πρόκειται για λανθασμένη εντύπωση: μια προσεκτική ματιά στις ενορχηστρώσεις αποδεικνύει τη λεπτοδουλειά που έχει γίνει, με μια πληθώρα οργάνων να δίνουν το στίγμα τους· απλά, ακολουθώντας τη στιχοκεντρική παράδοση του παιδικού τραγουδιού, ο Ζεμενίδης διάλεξε να φανεί διακριτικός· συνείσφερε το μερίδιό του ως συνθέτης και μουσικός, δίχως διάθεση να «κλέψει την παράσταση».
Από εκεί και πέρα, το μπαλάκι βρισκόταν στα χέρια των συμμετεχόντων ερμηνευτών. Και είναι προς τιμήν τους ότι όλοι ήρθαν να τραγουδήσουν με κέφι και αγάπη –φαίνονται ξέρετε αυτά τα πράγματα. Ακούς τον Σαββόπουλο λ.χ. στο "Τραγούδι Του Χειμώνα" και το αντιλαμβάνεσαι πως το απολαμβάνει· ακούς τον Πανούση στο "Τραγούδι Του Φθινοπώρου", να τοποθετεί μια υποδόρια μελαγχολία καθώς άδει «Δεν έχει κρύο, μοναχά λίγη δροσιά/Τα χελιδόνια φεύγουν μακριά», και του βγάζεις το καπέλο για το κατόρθωμά του να αποτυπώσει τη χαρμολύπη της συγκεκριμένης εποχής. Και δεν έχω λόγια για το πόσο απόλαυσα τον Μεντζέλο στο "Καλοκαίρι Για Πάντα", ένα τραγούδι κομμένο λες και ραμμένο για τη δική του την περσόνα.
Συνολικά, έχουμε εδώ τον καλύτερο ίσως δίσκο παιδικού τραγουδιού που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, μια δουλειά φτιαγμένη με αγάπη αλλά και με άποψη. Το site μας δεν διαθέτει μισά στις βαθμολογίες κι έτσι δεν μπορώ να του βάλω εκείνο το γεμάτο 7,5 που ζωγραφίζεται στο μυαλό μου, αλλά μην (εμ)μένετε κι εσείς τόσο πολύ στις βαθμολογίες. Οι αριθμοί δεν λένε ποτέ όλη την αλήθεια, ελπίζω ότι αυτό τουλάχιστον το μάθημα το έχουμε πια εμπεδώσει ως κοινωνία...
{youtube}XYvZkNXAuq0{/youtube}
