Μια οικογενειακή φίλη μάς φέρνει καμιά φορά μπακλαβά, δικής της παρασκευής. Αρκετά ικανοποιητικό ώστε να καταβροχθιστεί σε κρίσεις υπογλυκαιμίας ή παρέα μ' έναν βαρύ απογευματινό φραπέ, μα όχι τόσο εύγευστο ώστε να τον φανταστώ να αποκτά ενθουσιώδη ζήτηση σε περίπτωση που τον διακινούσε γενικότερα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την... κομπόστα που φτιάχνουν η Αθηνά Γεωργιάδου με τη Μαργαρίτα Ηλιοπούλου: είναι μεν γλυκιά, μα δίχως φόντα για να σταδιοδρομήσει ως κάτι παραπάνω από σπιτικό κέρασμα.
Οι Composta Nova είναι βέβαια νέο σχήμα και η εξέλιξή του μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Κρίνοντας ωστόσο με βάση τα όσα περιέχονται σ' αυτό το ντεμπούτο, θα πρέπει να γίνουν γενναίες υπερβάσεις. Γιατί ενώ υπάρχουν αξιοπρόσεκτες βάσεις, δεν θεμελιώνεται τελικά πάνω τους πρόταση: η φιλοδοξία του συνοδευτικού δελτίου για τραγούδια που «επανέρχονται» και που «μόλις τ' ακούσεις, σίγουρα κάποιο θα σιγοτραγουδάς» μοιάζει με μη εκπληρούμενη προφητεία· δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο, το Sac Voyage απομακρύνεται αφήνοντας έναν γλυκό μεν, θολό δε απόηχο.
Στα θετικά της υπόθεσης συγκαταλέγονται ο αφτιασίδωτος ρομαντισμός, η ευαίσθητη στιχουργική ματιά στην Αθήνα που μας περιβάλλει, η χρήση της ελληνικής γλώσσας και μια μετρημένη αίσθηση των ρετρό ηλεκτρονικών, μέσω των οποίων πλάθεται μια ποπ που ηχεί μερικές φορές σαν να ψάχνει να βρει τον δικό της χώρο μεταξύ των Marsheaux, της Ευσταθίας και του Γιώργου Χατζηνάσιου των 1970s. Είναι μια σοβαρή επιδίωξη.
Από την άλλη, το ρετρό κυριαρχεί (ως κατευθυντήριος άξονας) τόσο πολύ στις συνθέσεις, στις ενορχηστρώσεις και στην παραγωγή, ώστε τελικά καταπίνει εντελώς την προσπάθεια: η σχέση των Composta Nova μαζί του δεν αποδεικνύεται γόνιμη, μα σχέση εξάρτησης, η οποία υπονομεύει τα πατήματά τους στο σήμερα. Επιπλέον, η ευαισθησία και ο ρομαντισμός εκπίπτουν συχνά-πυκνά σε μια παιδικότητα που ίσως οι Γεωργιάδου & Ηλιοπούλου θεωρούν ατού, μα πιστεύω τις προδίδει, καθώς καθιστά τους στίχους απλοϊκούς. Τέλος, το ντουέτο άδει μεν με αμεσότητα, αλλά η ερμηνευτική του παλέτα παραείναι συγκεκριμένη. Αποκτάς έτσι την εντύπωση, από ένα σημείο κι έπειτα, ότι όλα αποδίδονται με τον ίδιο περίπου τρόπο.
Μολαταύτα, οι Composta Nova βρίσκονται σε έναν δρόμο. Και διαθέτουν κάποιες τουλάχιστον δυνάμεις. Ίσως χρειάζεται να ξαναδούν ορισμένους τομείς με μεγαλύτερη αυστηρότητα, π.χ. στο πώς αρμολογούν τα στιχουργικά νοήματα· ίσως πάλι θα πρέπει να αφήσουν και μερικά πράγματα (π.χ. την παραγωγή ή την ενορχήστρωση) σε διαφορετικά χέρια, ώστε να υπάρξει ένα δημιουργικό αλισβερίσι που θ' ανοίξει περισσότερες προοπτικές σε ό,τι θέλουν να εκφράσουν.
