Από το 1998 και μετά, ο Γιώργης Χριστοδούλου έχει εμπλακεί σε πλήθος παραστάσεων και δισκογραφικών εγχειρημάτων, χτίζοντας –αθόρυβα και διακριτικά– μια αρκετά αξιόλογη καριέρα. Δεν έχω παρακολουθήσει κάθε τι που περιλαμβάνει, ας πάψουμε κάποια στιγμή να λέμε τέτοια ψέματα στο αναγνωστικό κοινό· έχω σταθεί ωστόσο με ενδιαφέρον σε μερικά σημεία της (στους Γιαπωνέζικους Κήπους, στο Eurorevisions, στο American Dream) και νομίζω έτσι ότι επάξια βρήκε τελικά τον δρόμο του προς την Ισπανία, όπου ζει/σταδιοδρομεί μόνιμα πια από το 2011.
Είναι λοιπόν μέσω Ισπανίας που μας έρχεται τώρα το Barcelonauta, ως «φυσική» συνέχεια του Flaneur (2011), ως μια δουλειά δηλαδή με τραγούδια στα καταλανικά και στα γαλλικά, γραμμένα μεταξύ 1920 και 1960 από δημιουργούς οι οποίοι έζησαν/ηχογράφησαν/επαιξαν στη Βαρκελώνη. Για ακόμα μία φορά, ο Χριστοδούλου επενδύει σε στοιχεία που αγαπάει και με τα οποία αισθάνεται οικεία, πράγμα που βγαίνει υπέρ του: είναι πάνω από όλα η δική του διαθεσιμότητα και ο δικός του ενθουσιασμός που δίνουν εδώ τον τόνο –ο τρόπος ας πούμε με τον οποίον τραγουδάει το "La Complainte De Barcelone", το πόσο χαριτωμένα στέκεται δίπλα στη μικρή Valentine για το ντουέτο τους στο "Vous, Qui Passez Sans Me Voir" ή η πειθώ με την οποία άδει μαζί με τις Divinas το "Qué Bonita Es Barcelona", λες και δεν είναι Έλληνας της Αλεξάνδρειας μα βέρος Καταλανός.
Νιώθω ωστόσο την ανάγκη να γκρινιάξω για την υπέρογκη δόση από ρετρό, ακόμα και αν θεωρήσουμε δεδομένη τη φύση του συγκεκριμένου υλικού. Όλη αυτή η προπολεμική τζαζ και η Chet Baker εντύπωση, όλο αυτό το αναβιωμένο ευρωπαϊκό ελαφρό τραγούδι του 1950 και 1960, ορθώνεται μπροστά σου ως ένα οικοδόμημα δίχως την παραμικρή σχισμή που να επιτρέπει –φευγαλέα, έστω– περάσματα προς το σήμερα. Ο Γιώργης Χριστοδούλου στέκεται ομολογουμένως γοητευτικά εκεί στο μέσον του, ως αληθινός κοσμοπολίτης, φαντάζει ωστόσο ως τραγουδιστής του παλιού καιρού, απαθανατισμένος σε μια όμορφη καρτ-ποστάλ. Απαθανατισμένος μα και εγκλωβισμένος στα πλαίσιά της· παγωμένος σε έναν παρελθοντικό χρόνο, στον οποίον μπορεί να σε οδηγήσει μονάχα η νοσταλγία ή η ανάγκη σου να αποδράσεις από το χαοτικό παρόν.
Δεν είναι βέβαια λίγα τα όσα καταφέρνει κινούμενος στα παραπάνω πλαίσια. Βγαίνουν ας πούμε κάμποσοι δίσκοι με τέτοιο πνεύμα εδώ γύρω στη Μεσόγειο και τους λείπουν εμφανώς οι αρετές του Barcelonauta, καθώς συχνά δείχνουν ως υπόθεση ρουτίνας αναπαραγόμενη με καρμπόν –το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι συμβαίνει εδώ. Όμως αυτή η αίσθηση τραγουδοποιητικής και ερμηνευτικής «ενηλικίωσης», η οποία ήταν παρούσα και στο Flaneur, δείχνει κατά τη γνώμη μου να πηγαίνει χέρι-χέρι με μια ολίγον «γεροντίστικη» νοοτροπία: με την έννοια ότι το χθες αποκτά μεγαλύτερη σημασία από το σήμερα και το τώρα χάνει την αίσθηση του επείγοντος. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται, όχι τουλάχιστον σε τέτοιον βαθμό. Δίαυλοι επικοινωνίας πάντα υπήρχαν και εξακολουθούν να υφίστανται.
{youtube}LWiehbuVnGA{/youtube}
