Κάτι τέτοιες κριτικές είναι ίσως οι πιο δύσκολες. Όχι γιατί δεν ξέρεις τι βαθμό να βάλεις, αλλά διότι, ενώ έχεις συνειδητά αποφασίσει περί της αξίας του δίσκου, έρχεται μετά να εμπλακεί το υποκειμενικό κριτήριο. Βλέπετε, σ' αυτό το δεύτερό του άλμπουμ ο Diezel καταθέτει πολύ σαφείς απόψεις και τοποθετεί ευδιάκριτα τον εαυτό του στον χάρτη του ελληνικού χιπ χοπ. Φαίνεται δε να διαθέτει και αγάπη για το είδος, αλλά και σωστές επιρροές και ακούσματα –τσεκάρετε λ.χ. το κομμάτι “Μνήμες”, το οποίο βγάζει ένα νοσταλγικό συναίσθημα και μια 1990s αύρα.
Την όρεξή του για να ασχοληθεί σοβαρά με το όλο θέμα πιστοποιεί και η λίστα των παραγωγών που συμμετέχουν στο Γυάλινο Σπίτι, όλοι προερχόμενοι από το εξωτερικό, εκτός του (Θεσσαλονικιού) Vito. Αυτό το εξτρά παίδεμα, που φαντάζομαι υπήρξε και εγχείρημα οικονομικά απαιτητικό, έχει ως αποτέλεσμα να ακούμε εδώ μερικά αρκετά καλά instrumentals, τα οποία λειτουργούν ως πρώτη ύλη για τον ράπερ. Τα “Μαύρα Σκαλιά”, ας πούμε, φέρνουν στο μυαλό τη γλυκόπικρη γεύση του beat από το "Paparazzi" του Xzibit, ενώ τα δυο κομμάτια που κλείνουν το άλμπουμ, τα “Μόνο Για Λεφτά” και “Τέλος Του Δρόμου”, ηχούν σαν outtakes από παλιά sessions του Δόκτωρα του Dre. Για τους φίλους πάλι του σύγχρονου ήχου, υπάρχουν τραγούδια όπως τα “Αδράνεια” και “Άποψη”, τα οποία υιοθετούν στοιχεία των τελευταίων χρόνων δίχως να προσκολλώνται στον κλασικό 1990s ήχο.
Εκεί που το Γυάλινο Σπίτι δείχνει να χάνει το βήμα του είναι στο μικρόφωνο. Όχι γιατί ο Diezel είναι κακός: ξέρει να ακολουθεί τον ρυθμό και δεν αναλώνεται σε υπερβολές, ποζεριλίκια ή ακατάπαυστο βρίσιμο για να κερδίσει εντυπώσεις. Όμως δεν διαθέτει κι αυτό το «κάτι» που θα τον ξεχωρίσει από τον σωρό· δεν επιδεικνύει κάποιο στοιχείο ιδιαιτερότητας ή εξέχουσας ικανότητας, στον οποιοδήποτε τομέα. Αναδεικνύεται έτσι επαρκής, αλλά ποτέ συναρπαστικός ή αξιομνημόνευτος. Το προαναφερθέν “Μνήμες”, για παράδειγμα, είναι ένα κλασικό hip hop cut εξιστόρησης της προσωπικής πορείας ενός ράπερ. Ενώ λοιπόν τέτοια κομμάτια συνήθως προσελκύουν το αυτί, το συγκεκριμένο στερείται της φλόγας ανάλογων στιγμών από άλλους καλλιτέχνες. Το “Τόσοι MCs”, πάλι, μιλάει μεν γλαφυρά για την κατάσταση των Ελλήνων ράπερ, αλλά δεν αφήνει και τις καλύτερες εντυπώσεις όταν καταφεύγει σε ένα ρεφρέν όπως το ακόλουθο:
Τόσοι MCs βγήκαν μπροστά και 'γω κοιτάζω κάπως
Πρέπει έναν τρόπο να σκεφτείς αν θες να γίνεις κάποιος πολλά υποσχόμενος
Στο τέλος βγήκες μόνο σάπιος
Και 'γω τώρα για να στην πω πρέπει να γίνω κάφρος
Σε όλα τα παραπάνω, βέβαια, ο Diezel δίνει μια έμμεση απάντηση με το “Αγαπητέ Ακροατή”, στο οποίο απευθύνεται σε όσους κρίνουν τη μουσική του, δίνοντας τη δική του άποψη. Προσωπικά ούτε αχάριστο θα τον χαρακτήριζα, ούτε κακοπροαίρετο (όπως αναφέρει το τραγούδι) και σαφώς κατανοώ πως είναι κι εκείνος άνθρωπος με συναισθήματα. Προσπαθώντας ωστόσο να τοποθετήσω το Γυάλινο Σπίτι σε μια αξιολογική κλίμακα –και λαμβάνοντας υπ' όψιν τη θέση του στο σύνολο του εγχώριου χιπ χοπ– καταλήγω να το τοποθετώ κάπου στη μέση. Σαφώς αφήνει πίσω του τις προχειροδουλειές άλλων, δεν δείχνει όμως και να μπορεί να συναγωνιστεί τα βαριά «χαρτιά» του είδους.
{youtube}7VNdWnN-elk{/youtube}
