Στο άρτιας αισθητικής Büyü στέκεσαι καταρχήν στην περαίωση του πονήματος: εξαιρετική εικονογράφηση, προσοχή ακόμα και στη γραμματοσειρά, πράγματα τα οποία απηχούν –και την ίδια στιγμή επικοινωνούν– το εσωτερικό του δίσκου. Όπου μηχανεύεται η προσεδάφιση της Fide Köksal σε ένα ρεπερτόριο πιο ποπ από εκείνο στο οποίο την είχαμε συνηθίσει, είτε από το προηγούμενο άλμπουμ της Bridges (με τον Μίμη Πλέσσα), είτε από την (εξαιρετική, παρεμπιπτόντως) συμμετοχή της στο soundtrack του τηλεοπτικού σίριαλ Ματωμένα Χώματα. Και ασφαλώς υπάρχουν οι βάσεις για κάτι τέτοιο: η φωνή της είναι πραγματικά θαυμάσια, η ίδια είναι μια όμορφη και φωτογενής κοπέλα και –κατά πώς φαίνεται– έχει τη λέξη «ποιότητα» στο λεξιλόγιο της. Το λέω αυτό διότι σε καμία περίπτωση δεν πέφτει στην παγίδα να πουλήσει, πακέτο με την εικόνα της, έναν εύκολο αμανέ.
Τι φτιάχνει όμως, αρμολογεί και πουλάει τελικά η Fide Köksal στο Büyü (μαγεία, στα τούρκικα); Μια ποπ-αραβούργημα, όπως τη μάθαμε λ.χ. από το Diaspora της Natacha Atlas ήδη από το 1995, τους απόηχους της οποίας συναντάμε εδώ στο "Rahime" του Νίκου Κυπουργού; Την εκλεπτυσμένη –και θαυμάσια– τζαζ του Μίμη Πλέσσα, όπως εξυφαίνεται στο "Yeşil Gökyüzü"; Τη μελαγχολική, εξευρωπαϊσμένη μπαλάντα που συνθέτει στα "Büyü" και "Havada" ο Νάσσος Σωπύλης; Ή μήπως τελικώς ο πολιορκητικός κριός πρέπει να εντοπιστεί στη συνεργασία με τον Παντελή Θαλασσινό στο "Θέλει Αγάπη Η Ζωή"; Ειδική μνεία πρέπει βέβαια να γίνει και στους στίχους (τους βρίσκουμε και σε αγγλική απόδοση), όλοι δουλειά της ίδιας της Fide Köksal και όλοι ευρισκόμενοι σε πολύ καλό επίπεδο, ακόμα κι όταν ασχολούνται με τα χιλιοειπωμένα ζητήματα της αγάπης, της μνήμης, της εντοπιότητας και της πατρίδας (βλέπε π.χ. το "Roots And Memories").
Σαφώς ηχηρότερες, μα και ουσιαστικότερες, αναδεικνύονται νομίζω οι παρουσίες του Πλέσσα και του Κυπουργού: οι συνθέσεις τους δίνουν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, καθώς γίνεται φανερό ότι έχουν φτιάξει παρτιτούρες με κέφι και με ιδέες, πειραματιζόμενοι πάνω στη φωνή της Fide. Αντιθέτως, ο Κιουρτσόγλου εμφανίστηκε άτολμος σε σχέση με άλλες επιλογές του στο πρόσφατο παρελθόν, προσφέροντας μεν προσεκτικές ενορχηστρώσεις, όχι όμως και τραγούδια με νεύρο στη βασική τους μελωδία –στο δε "Θέλει Αγάπη Η Ζωή" έχει κατά τη γνώμη μου τονιστεί υπερβολικά η φωνή του Θαλασσινού.
Παρά λοιπόν το συνολικά καλό επίπεδο του Büyü εντοπίζεται τελικά ένα πρόβλημα στην πολυσυλλεκτικότητα των συνθετών. Από μόνο του κάτι τέτοιο δεν είναι ασφαλώς αρνητικό, εδώ όμως οι συμμετέχοντες παράγουν σχεδόν ισάριθμες μουσικές λογικές, φτιάχνοντας έτσι ένα μωσαϊκό που δεν λειτουργεί σε κάθε περίπτωση ως στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια της ερμηνεύτριας. Κι ενώ έτσι το πρόσημο του δίσκου είναι σαφώς θετικό, μένει μια μετέωρη διάσταση στην όλη ηχοπλοκία του. Ένα πολυσύνθετο παζλ, που αντί να αναθέσει την ένωση των κομματιών του στην πρωτογενή πηγή, τη μεταθέτει τελικά στον ακροατή.
{youtube}Nke9gopSRSA{/youtube}
