Εκ πρώτης όψεως, το Speaking Of Secrets δεν αφήνει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Δείχνει δηλαδή απλώς να ανασκευάζει μουσικές τοποθετήσεις οι οποίες έχουν πλέον χάσει την ικανότητά τους να εκπλήσσουν ή και να διεγείρουν, λόγω της τόσο συχνής τους χρήσης στο παρελθόν. Κι από μόνη της μια μελαγχολική ποπ, που μοιάζει να εξαντλείται σε προφανή δάνεια από την 4AD, δεν μπορεί να είναι αρκετή…
Δεν πρέπει όμως ποτέ να υποτιμάται η δύναμη μιας ωραίας μελωδίας. Και μια προσεκτικότερη ακρόαση του δισκογραφικού ντεμπούτο των Playground Theory βεβαιώνει ότι μέσα του υπάρχουν αρκετές τέτοιες. Ποντάροντας λοιπόν σ’ αυτήν τη δύναμη, το Speaking Of Secrets καταφέρνει να ξεφύγει από το αδιέξοδο που διαφαινόταν εξ αρχής. Όχι γιατί το ξεπερνάει, αλλά γιατί μαθαίνει να το παρακάμπτει.
Στο διάβα του δίσκου, οι Playground Theory (ο Δημήτρης Νέγκας, η Μάρσια Ισραηλίδη και ο Βαγγέλης Κατσουλάκης) καταγράφουν αρκετές λεπτομερείς και διεξοδικές μελωδικές ακολουθίες και επιχειρούν να σκηνοθετήσουν με αυτές έναν μουσικό κόσμο που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της μελαγχολίας, της νοσταλγίας και του ονειρικού. Φτιάχνουν έτσι μια ποπ η οποία φιλοδοξεί να γίνει ονειρική, άρα που ψάχνει ευκαιρίες για να απλωθεί· δεν το κάνει όμως στηριζόμενη σε νεφελώδεις ατμόσφαιρες, αλλά πρωτίστως σε ρευστές μελωδίες και στα σαγηνευτικά φωνητικά της Ισραηλίδη.
Όπως βεβαίως και σε μια μετρημένη και σε γενικές γραμμές εύστοχη ενορχήστρωση. Η οποία κατά βάση στηρίζεται στις παχιές γραμμές των συνθεσάιζερ και στις αέρινες του πιάνο (Νέγκας και Ισραηλίδη ασκούνται σε αμφότερα), με τον ρυθμό από τα τύμπανα του Κατσουλάκη να υποστηρίζει διακριτικά, δίχως να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της μελωδίας. Υπάρχει όμως και ενίσχυση: πρώτον από την κιθάρα του Νέστορα Θεοφιλόπουλου –υπεύθυνη για τις πιο ροκ παρεκκλίσεις– και δεύτερον από τα συνήθως εξαιρετικά περάσματα του τσέλου της Βαρβάρας Τσότρα, το οποίο και τονώνει τη λυρική υπόσταση των τραγουδιών. Υπάρχει επίσης το μπάσο του Δημήτρη Κατσικάδη που συνδράμει στο ρυθμικό σκέλος, όπως και η παρουσία του Χρήστου Αλεξόπουλου (του ανθρώπου πίσω από την Puzzlemusik), ο οποίος περνάει κάποια εξτρά πλήκτρα, γράφει τις γραμμές του τσέλο και αναλαμβάνει την παραγωγή.
Τα αρχικά αδιέξοδα παρακάμπτονται λοιπόν και το Speaking Of Secrets υποστηρίζει την ιστορία που θέλησε να πει: πείθει δηλαδή για αυτό που είναι, καλύπτοντας τις όποιες προσδοκίες δημιουργεί. Στην πορεία μάλιστα βρίσκει και ορισμένα πραγματικά όμορφα τραγούδια (λ.χ. τα “Sunshine”, “Accident” ή “Toes Tense”), όπως και την αναντίρρητη ικανότητα των Playground Theory να παράγουν δομημένο και συνεκτικό μουσικό λόγο. Του λείπει ωστόσο εκείνο το τσαλίμι που θα το πάει παρακάτω. Κι έτσι, σαν κάπως να εγκλωβίζεται στα μουσικά πλαίσια που το ίδιο το αθηναϊκό τρίο θέτει εξ αρχής –με τις επιπλέον επιρροές από κάποια κλασικίζοντα μοτίβα, από το ροκ ή από το trip hop του Μπρίστολ να μην καταφέρνουν τον απεγκλωβισμό (αντιθέτως μάλιστα, ηχούν ως λίγο-πολύ αναμενόμενες). Με τα συν και τα πλην του, πάντως, το Speaking Of Secrets είναι σίγουρα μια αξιοπρεπής πρώτη δουλειά.
{youtube}vADbHVEK_iE{/youtube}
