Βεβαίως και σηματοδοτεί μια είδους επιστροφή το The Sound Of Liberation. Απέχει 10 χρόνια από το αμέσως προηγούμενο στούντιο άλμπουμ των Deus Ex Machina (το Signs), με μόνο δύο μικρότερες κυκλοφορίες να έχουν παρεμβληθεί στο ενδιάμεσο –το EP Time Expires το 2007 και το 7ιντσο του 2011 με τις διασκευές στα “Μπασταρδοκρατία” (από Γενιά Του Χάους) και “38 Χιλιοστά” (από Αδιέξοδο). Δεν σπάει όμως καμία σιωπή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρξε ποτέ σιωπή. Οι Deus ήταν (και είναι) ενεργοί, με τον τρόπο με τον οποίον δείχνουν να προτιμούν: με τα λάιβ. Είτε πλάι σε διεθνή ονόματα όπως λ.χ. οι New Model Army ή ο Jello Biafra, είτε σε συναυλίες αλληλεγγύης με έντονα κοινωνικά/πολιτικά συμφραζόμενα.
Χωρίς αμφιβολία, οι Deus Ex Machina έχουν ζυμωθεί με τον χώρο που εκπροσωπούν. Ή καλύτερα, ποτέ δεν πήραν αυτή τη ζύμωση ως δεδομένη –ως κάτι που πράττεις άπαξ, το επιβεβαιώνεις και έπειτα φέρεις την επιβεβαίωση ως πιστοποιητικό γνησιότητας. Η ζύμωση, όσμωση, αλληλεπίδραση (όπως θέλετε πείτε την) στηρίζεται στη διάρκεια, όχι σε πυροτεχνήματα. Αλλιώς πώς μπορείς να παίζεις ένα “X-ecute” π.χ. και να γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από ανθρώπους οι οποίοι μετρούν τα ίδια (πάνω-κάτω) χρόνια με το τραγούδι; Υπάρχει λοιπόν μια συνέπεια στην πορεία των Deus, ενός σχήματος που δημιουργήθηκε εν πολλοίς από τον κιθαρίστα Δημήτρη Σπυρόπουλο (πρώην Αδιέξοδο) το 1989 και το οποίο –παρά τις μπόλικες αλλαγές μελών– έχει καταφέρει να διαφυλάξει τον προσανατολισμό και την ταυτότητά του.
Δεδομένο που, για να έρθουμε και στο προκείμενο, δεν έχει μονάχα μία ανάγνωση. Γιατί μπορεί αυτή η συνέπεια να είναι αξιοθαύμαστη αν κοιτάξει κανείς το σύνολο της πορείας, αλλά μπορεί από επιμονή να γίνει εμμονή –και να δυσχεράνει έτσι την ικανότητα εξέλιξης ή (ανα)προσαρμογής, την εκλέπτυνση δηλαδή του μουσικού λεξιλογίου ή/και τη γόνιμη αλληλεπίδραση με το ηχητικό παρόν. Κοινώς, μπορεί να συμβάλει στο να φτιάχνεις μια μουσική τίμια μεν, βαρετή δε.
Και είναι αλήθεια πως το Sound Of Liberation παίζει με το συγκεκριμένο όριο. Μοιάζει αρκετές φορές να προσεγγίζει αυτό το κάπως πασέ, κάπως πεπαλαιωμένο, κάπως ασυγχρόνιστο με ό,τι συμβαίνει γύρω του (μουσικά μιλώντας και μόνο). Σώζεται εντούτοις, κατ' αρχάς γιατί δεν ταυτίζεται ποτέ με κάτι τέτοιο, αλλά και γιατί βρίσκει πράγματα που μπορούν ακόμα να λειτουργήσουν, να θέσουν σε κίνηση αυτήν την κάπου ανάμεσα σε πανκ, ροκ, μέταλ ή χάρντκορ σημειολογία, μεταφέροντας με μια σχετική ευκρίνεια τη δυναμική του μηνύματος. Κομμάτια λ.χ. όπως τα “Wired”, “Sound Of Liberation”, “Deeper” ή “Rise Like The Sun” διατηρούν την αιχμή του λόγου των Deus.
Σε γενικές πάντως γραμμές, το Sound Of Liberation δεν έχει σκοπό να στρογγυλέψει άκρες. Αν και δεν προσθέτει κάτι που να εκπλήσσει, καταφέρνει με σχετική άνεση να κρατήσει τη σημαία ψηλά. Ας σημειωθεί τέλος πως ευθύς εξ αρχής χτυπά κέντρο θεματολογικά, ξεκινώντας με ένα απόσπασμα από τα spoken word του Jello Biafra, στο οποίο περιγράφει –με τη γνωστή του δηκτικότητα– αυτήν την πλευρά της σημερινής πραγματικότητα που αιωρείται μεταξύ του Χάξλεϊ και του Όργουελ («shut up!» λέει σε κάποιο σημείο, «the comfort you 've demanded is now mandatory»). Ολοκληρώνει δε με τον Subcomandante Marcos να αναφέρεται στις αιτίες εξέγερσης των Ζαπατίστας.
{youtube}lob-UMQdz0M{/youtube}
