Έχει πλάκα όταν συναντάς μπάντες που έχουν βασίσει τον ήχο τους επάνω σε συγκεκριμένα συγκροτήματα ή σ' ένα ολόκληρο μουσικό είδος, αλλά στις συνεντεύξεις ισχυρίζονται ότι τα τραγούδια τους δεν έχουν επηρεαστεί από κανέναν. Στην απέναντι όχθη αυτής της υποκριτικής –και ενίοτε γελοίας– κατάστασης βρίσκονται γκρουπ σαν τους Liebe, οι οποίοι δηλώνουν ευθαρσώς ό,τι οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται με μια απλή ακρόαση του υλικού τους: πως απολαμβάνουν, εμπνέονται και δανείζονται στοιχεία από την ποπ της δεκαετίας του 1980.
Το Airport είναι ο τρίτος τους δίσκος και φτάνει στα χέρια μας έναν μόλις χρόνο μετά το Somewhere In Time. Το κλίμα, σε γενικές γραμμές, δεν έχει μεταβληθεί. Η synth pop αποτελεί δηλαδή κι εδώ το αποκλειστικό εκφραστικό μέσο και, καθώς ακούς, πολλοί από τους ήρωες της εποχής της λακ και της βάτας ζωντανεύουν μπροστά σου: λίγο Pet Shop Boys εδώ, λίγο Depeche Mode εκεί, δόσεις από Soft Cell, OMD και λοιπούς παλιοσχολίτες παραδίπλα.
Acid και deep house γεύσεις επιδιώκουν να προσθέσουν κι ένα πιο μοντέρνο στοιχείο, δεν αναδεικνύονται όμως τόσο ισχυρές ώστε να τραβήξουν την προσοχή από την 1980s διάθεση. Διακρίνονται πάντως και λοξοκοιτάγματα τόσο προς την italo disco (το αναφέρει και η ίδια η μπάντα στο δελτίο τύπου), όσο και προς την κυρίαρχη soundtrack αισθητική της συγκεκριμένης περιόδου, χαρακτηριστικό δείγμα της οποίας είναι το πολύ καλό “Take Off”.
Αν δεν είστε ωστόσο άνθρωπος που του αρέσει να ζει στο παρελθόν ή οπαδός των παραπάνω (αυτούς οι Liebe τους έχουν βέβαια ήδη στο τσεπάκι), τότε είναι πιθανό να στραβομουτσουνιάσετε με το Airport. Πάντως οι Θεσσαλονικείς την κατέχουν την ικανότητα να προσελκύσουν και ανθρώπους με πιο διευρυμένα γούστα, μιας και επιδεικνύουν ένα πραγματικά γερό ποπ αισθητήριο ως κατασκευαστές τραγουδιών –και βγαίνουν νικητές ποντάροντας στην αμεσότητα, στη μελωδία και στον ρομαντισμό, μιας και δύσκολα θα βρεθεί ποπ/ροκ μουσικόφιλος που δεν θα ενδιαφερθεί για μερικές έστω επισκέψεις στο Αεροδρόμιό τους.
{youtube}wccJXGw5Spc{/youtube}
