Δύο χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Dive επιστρέφουν μ’ ένα σύνολο 11 συνθέσεων, η διάρκεια του οποίου μετά βίας ξεπερνά τη μισή ώρα (ήτοι, μέσος όρος σύνθεσης μικρότερος των τριών λεπτών –με μόνο δύο να βολοδέρνουν οριακά πάνω απ’ το 4λεπτο). Όχι, ούτε προς το εύφλεκτο πανκ το πηγαίνουν, ούτε βεβαίως προς τα τυπικά τρίλεπτα τραγούδια μιας ποπ λογικής. Ο ήχος τους μοιάζει σαν ποτ-πουρί των διαφόρων εκφράσεων του δυνατού ροκ της δεκαετίας του 1990 (με το stoner και το grunge να προβάλλουν, ίσως, ως κυρίαρχα). Το γεγονός δε ότι τα περισσότερα κομμάτια προσομοιάζουν με ηχητικές μινιατούρες, αποδίδεται σ’ ένα παιχνίδι του αθηναϊκού συγκροτήματος με τα μέρη μιας σχετικά τυπικής δομής, παρά σε μια διάθεση να θέσουν επί τάπητος πραγματικούς τρόπους διαφυγής.
Όπως και να έχει, αυτή η τάση παίζει τον ρόλο της· σε κρατάει σε μια κάποια εγρήγορση. Ακούς λ.χ. το “Tzu”, το οποίο τελειώνει εκεί ακριβώς όπου νομίζεις ότι αρχίζει το κυρίως θέμα. Και αίφνης συνειδητοποιείς πως η εισαγωγή ήταν το κυρίως θέμα, ενώ ό,τι εσύ εξέλαβες ως μπάσιμο στο ψητό, ήταν το επιδόρπιο. Ενέχει μια λεπτή ειρωνεία το όλο πράγμα. Διότι η τυπική λειτουργία δομικών στοιχείων μιας σύνθεσης παραμένει εκ πρώτης όψεως (μια εισαγωγή που δείχνει να οδηγεί σε ένα κυρίως θέμα), αλλά οι Dive δεν αποδίδουν ιδιαίτερη αξία στην ανακύκλωσή τους κι έτσι τις περισσότερες φορές τα καταθέτουν άπαξ –κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Αποφεύγουν δηλαδή την άσκοπη επανάληψη, την υπνωτιστική επιμονή σ’ ένα μοτίβο τύπου εισαγωγή/κουπλέ/ρεφρέν/γέφυρα/κουπλέ/ρεφρέν/φινάλε. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο αμφισβητούν ευθέως την ίδια την ουσία των πραγμάτων: διότι τι σόι ρεφρέν θα είναι, αν δεν επαναληφθεί με σκοπό να εμπεδωθεί;
Κατά τα λοιπά, το Zo’e δεν εκπλήσσει με την πρωτοτυπία του. Παρ' όλο που διατηρεί υγιή απόσταση από τις επιρροές του, δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να τις ξεπεράσει· απλώς βρίσκει σχετικά ευφυείς τρόπους για να τις μπερδέψει και εν τέλει να βγάλει ένα χαρμάνι το οποίο θα έχει μερικά δίκια να ζητά να αναγνωριστεί ως προσωπικό. Όχι ριζοσπαστικό ή καινοτόμο, απλώς προσωπικό. Αλλά να σας πω την αμαρτία μου, αν όλες οι μπάντες μπορούσαν να βρουν το γρέζι που καταφέρνουν και βρίσκουν οι Dive, δεν πάει στο διάολο και η πρωτοπορία; Στο κάτω-κάτω μιλάμε για ροκ εν ρολ, το οποίο όταν είναι καλό ξέρει και ξεθάβει εκείνα τα αποθέματα αυθορμητισμού, που προηγούνται της όποιας ορθολογικότητας.
Δεν λέω βεβαίως ότι οι Dive βρέθηκαν ξαφνικά με το ιερό δισκοπότηρο της ροκ εν ρολ μυθολογίας ανά χείρας –με τη φόρμουλα δηλαδή εκείνη της εκρηκτικής πηγαιότητας που χαρακτηρίζει τις ροκ κορυφές. Δεν είναι αλχημιστές οι άνθρωποι, είναι απλώς συνεπείς προς τα επιχειρήματά τους. Και με σωστές ισορροπίες μεταξύ ενός εύστροφου ρυθμικού κορμού και ορισμένων καίριων κιθαριστικών παρεκτροπών, δείχνουν ότι δεν χρειάζεται να κυνηγάς βραβείο ευρεσιτεχνίας για να γράψεις έναν καλό δίσκο. Χρειάζεται απλώς να έχεις τη διάθεση να παίξεις λίγο ριψοκίνδυνα. Οι Dive το κάνουν και με το Zo'e φτιάχνουν έναν δίσκο ο οποίος και την πρόοδό τους καταγράφει ευδιάκριτα και μια δική του δυναμική αναπτύσσει, ικανή –πριν απ’ όλα– να σε κάνει να περάσεις καλά…
{youtube}SrQXksQLa9I{/youtube}
