Το μπετόν, τα πράγματα που είναι θαμμένα από κάτω, το γκρι της πόλης και γύρω τριγύρω άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να βρεθούν μεταξύ τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, αλλά και να προσαρμοστούν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες μιας σύγχρονης μητρόπολης. Όσο κρατάει αυτός ο αγώνας, θα είναι πάντα δελεαστικό για δημιουργικούς ανθρώπους να προσπαθήσουν να τον αποκρυπτογραφήσουν. Ή, τέλος πάντων, να βρουν έναν τρόπο για να τον εκφράσουν μέσα από το δικό τους πρίσμα.
Έτσι πράττει κι ο LogOut στο Little Things Buried In Concrete, τον δεύτερο δίσκο του. Με τις ποπ ευαισθησίες του στην εμπροσθοφυλακή (ποπ, ακόμα κι όταν διακατέχονται από τις γνωστές ψευδαισθήσεις εναλλακτικότητας) και μ’ εκείνο το διακριτικό γκρι με το οποίο ντύνει την αφήγησή του, διαγράφει το δικό του ταξίδι στις διάφορες εκδοχές του άστεως και της ζωής σ’ αυτό, άρα και των συναισθημάτων που την τροφοδοτούν –κυρίως αυτών. Το άλμπουμ πραγματεύεται την αγάπη στις πολλές εκφάνσεις της: από το επίπλαστο της λογικής των δημοσίων σχέσεων, στις στιγμές όπου όλα αποκτούν ένα επίχρισμα τελειότητας, στις μεγάλες υποσχέσεις, μα και στις μεγάλες συντριβές, στον πολυάσχολο βίο που σε απορροφά, αλλά και στις στιγμές που είσαι ευχαριστημένος απλώς και μόνο σιγοψιθυρίζοντας τη μελωδία της.
Υπάρχει κάτι το ανάμεικτο σε όλα τα παραπάνω –είτε τα βλέπουμε ως σύνολο, είτε ως μονάδες· κάτι στον συνδυασμό αφήγησης + μουσικής επένδυσης, που σε εμποδίζει να διακρίνεις ακριβώς αν πρόκειται για χαρά ή για μελαγχολία. Ή, για να το θέσω ορθότερα, μια είδους γνώση ότι και η χαρά και η απώλεια αποτελούν και οι δύο κομμάτια της ίδιας ζωής και πως η μία δεν κάνει χωρίς την ύπαρξη της άλλης. Κάπως έτσι εξηγείται και το γκρι για το οποίο μιλούσα προηγουμένως: κολλάει βέβαια και στην όψη μιας μπετονένιας πόλης, κολλάει όμως και μ’ αυτήν την υποδόρια γνώση. Υπό μία έννοια, το γκρι καθίσταται σημαντικό συστατικό του δίσκου, καθώς δεν τον αφήνει να παρασυρθεί (τουλάχιστον όχι εντελώς) από τον έκδηλο ρομαντισμό του• τον κρατάει στη σφαίρα της επείγουσας και ζώσας καθημερινότητας, σε απόσταση από μακρινά νοητικά νεφελώματα.
Με το Little Things Buried In Concrete, ο LogOut καταφέρνει να φέρει σε αίσιο πέρας τα όσα αναλαμβάνει με την επιλογή μιας τέτοιας θεματολογίας. Τα τραγούδια του δομούνται με αρκετά μεγαλύτερη λεπτομέρεια σε σχέση με το «χειροποίητο» ντεμπούτο του, γεγονός στο οποίο συμβάλει και ο Χρήστος Λαϊνάς, ο οποίος υπογράφει την παραγωγή και –με τις χροιές που δίνει στις ιδέες του Logout– μοιάζει να ανοίγει έναν πλατύτερο εκφραστικό δρόμο για τον νεαρό τραγουδοποιό. Με σωστές επιλογές στην παραγωγή, με προσεγμένες ενορχηστρώσεις –οι οποίες, μεταξύ άλλων, δένουν με φυσικότητα ακουστικά, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία– και με επαρκή πειστήρια για την ικανότητα του LogOut να φτιάχνει όμορφα τραγούδια μέσα στο indie pop πλαίσιο όπου κινείται, ο δίσκος συνιστά ένα ευχάριστο και συνεκτικό άκουσμα, φέρνοντας ταυτόχρονα τον δημιουργό του ένα βήμα μπροστά συγκριτικά με το προ διετίας Paper Plane Flight Recorder.
Εντούτοις, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως πράττονται ελάχιστα για να ξεφύγει το τελικό αποτέλεσμα από τα όσα θέτει μια απαρίθμηση των επιρροών του –ήτοι από τους «εναλλακτικούς» singer/songwriters τύπου Bon Iver, έως συγκροτήματα όπως οι Grizzly Bear ή οι Interpol. Οι συνδέσεις που δημιουργούνται ναι μεν στέκουν αξιοπρεπώς (τόσο ως σύζευξη τεχνοτροπιών, όσο και ως φορείς της αφήγησης), αλλά σπάνια αποκτούν εκείνη τη δυναμική που θα σε κάνει να τις σκεφτείς ως αυθύπαρκτη μουσική πρόταση και όχι ως έναν εύμορφο μετασχηματισμό έτοιμων ηχητικών λύσεων. Κοινώς, ό,τι παραθέτουν οι δέκα συνθέσεις του δίσκου είναι καλαίσθητο, προσεγμένο και λειτουργικό, αισθάνεσαι όμως πως του λείπει η πρωτοτυπία, πως είναι ήδη ειπωμένο αρκετές φορές στο (πολύ) πρόσφατο παρελθόν.
{youtube}RkKNDKr3wZU{/youtube}
