Ο ένας το βλέπει έτσι, ο άλλος διαφορετικά, πάντως η Νατάσσα Μποφίλιου καταξιώθηκε. Πέφτει ρε παιδί μου το όνομά της στο τραπέζι και α) όλοι την ξέρουν β) όλοι έχουν άποψη για το τι τραγουδά και πώς το τραγουδά. Μερικοί λατρεύουν άκριτα, μερικοί αντιπαθούν με εκείνον τον άσβεστο νεοελληνικό φθόνο για όποιον ξεχωρίζει, στο μεσοδιάστημα πολλοί τη χαιρετίζουν ως μία από τις λίγες αληθινές σταρ μιας εποχής ισχνών αγελάδων. Εγώ μετριέμαι στους φίλους, ωστόσο: με το που άκουσα τη φωνή της, οκτώ χρόνια πριν, την πάτησα. Και θα νοιαστώ να δω τι κάνει ακόμα κι αν βγάλει δίσκο με κομπρεσέρ πάνω από τα οποία θ' απαγγέλλει τον χρυσό οδηγό. Τι να κάνουμε, και οι μουσικοκριτικοί αγαπάμε...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με όλα. Τις Μέρες Του Φωτός, ας πούμε, δεν βρήκα διάθεση να τις υπερασπιστώ στις φουρκισμένες μουσικές αντιπαραθέσεις: ούτε τα τραγούδια, ούτε τις ερμηνείες. Σηματοδότησαν νομίζω την ανάγκη ύπαρξης καινούριων αναζητήσεων και χαίρομαι που η Άνω Τελεία πραγματοποιεί ένα βήμα προς τα εκεί. Ένα μικρό πάντως βήμα –και ίσως όχι τόσο γενναίο.
Είναι ζήτημα ποσότητας;
Συν/πλην την εποχή και τις δυσκολίες της δισκογραφίας, ναι, είναι και ζήτημα ποσότητας. Το EP μπορεί να προσαρμόζεται καλύτερα στα νυν ήθη, όμως σε έξι τραγούδια δεν προλαβαίνει να ολοκληρωθεί μια οπτική. Το συζητάμε αν θέλετε, πάντως προσωπικά κλίνω προς τα εκεί.
Είναι ζήτημα ποιότητας;
Γενικά, όχι. Ο Στάμος Σέμσης παραμένει ανάμεσα στους λίγους που συνεχίζουν τον διάλογο εντοπιότητας/Δύσης, αλισβερίσι με τεράστια σημασία για ό,τι αποκαλούμε έντεχνο. Και ποίησε πράγματι εδώ ένα ελκυστικό «διεθνές» περιβάλλον, ειδικά στην εξαιρετική "Άνω Τελεία" (με την ερμηνεία του να προσθέτει στο αποτέλεσμα). Ταυτόχρονα, όμως, έμεινε και μια σκιά: μια αίσθηση ότι στη γέφυρα με τη Μποφίλιου οι δυο τους κοιτάχτηκαν από τις άκρες της, μα ουδέποτε συναντήθηκαν στη μέση. Από την άλλη, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι καλός στιχουργός, γνωρίζει τη Μποφίλιου και της δίνει λόγια με τα οποία κι εκείνη ταυτίζεται τραγουδώντας. Βρήκα όμως τον "Μάγο Βιολιστή" πολύ πιο κάτω από το φόρτε του και σε έξι μόλις τραγούδια συνιστά ευδιάκριτο μείον. Μου αρέσει η γραφή του όταν προσγειώνεται στην εδώ πραγματικότητα της δικής του γενιάς (ξεχνιούνται εκείνες οι "Μικρές Αγγελίες";), θεωρώ όμως ότι θαμπώνει, ξοδεύεται όταν απομακρύνεται από αυτήν και προσπαθεί να αντικαταστήσει το καθημερινό με το πιο συμβολικό.
Είναι ζήτημα τόλμης;
Είναι, ναι... Δηλαδή, ΟΚ, και ηλεκτρονικά μπήκαν, και ο ήχος ξεμπλόκαρε από κάποιους νεο-κραουνακισμούς του Θέμη Καραμουρατίδη και αγγλόφωνα τραγούδια γράφτηκαν με σπουδή και προσοχή. Στέκει πράγματι η Άνω Τελεία ως δουλειά ικανή να απασχολήσει και όσους δεν ακούν ελληνικά. Αλλά έπεσε πολύ ρετρό. Ωραίο το "Stellar Romance" με τους Burt Bacharach απόηχους, όμως αν αποτελεί δείγμα αγάπης για την τζαζ (όπως λέει το promo), φοβάμαι πως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τριάδα δεν ακούει ιδιαίτερα τζαζ –και σίγουρα όχι την τζαζ του σήμερα. Ή το άλλο, αφού θίξαμε τα ηλεκτρονικά: φέτος βγήκαν φοβεροί ηλεκτρονικοί δίσκοι (Daft Punk, Boards Of Canada, Haxan Cloak, Jon Hopkins), μα οι συντελεστές της Άνω Τελείας δεν φαίνεται να ενθουσιάστηκαν με κανέναν τους. Depeche Mode ακούω στο "Wrong Way", ένα σπουδαίο μεν συγκρότημα, το οποίο έκλεισε εντούτοις τον δημιουργικό του κύκλο στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Είναι ζήτημα ερμηνειών;
Οπωσδήποτε όχι. Ίσα-ίσα, η Μποφίλιου βγήκε νομίζω η πιο κερδισμένη από αυτό το παιχνίδι για τρεις. Τέρμα οι υπερβολές, οι φωνασκίες, εκείνο το too much που ναι μεν έκανε επιλογές σαν το "Εν Λευκώ" τραγουδάρες μα χάλασε τη μαγιά σε ουκ ολίγες άλλες περιπτώσεις. Εδώ δοκιμάζει και δοκιμάζεται, τιθασεύει τις κορώνες της, τραγουδάει αισθησιακά, δείχνει τη λάμψη της φωνής της μέσω πιο «ήσυχων», ενδοσκοπικών διαδρομών. Εντυπωσιάζει ξανά, μα χωρίς να σου πέφτει σαν αμόνι στο κεφάλι. Είναι μια Μποφίλιου που (μου) είχε λείψει από τις ως τώρα δισκογραφικές καταθέσεις.
Κάνοντας σούμα στα παραπάνω, μένουν ασφαλώς οι ενστάσεις, μένει όμως και ο απόηχος μιας σοβαρής δουλειάς, με σωστές κατευθύνσεις. Η οποία μπορεί να διέθετε περιθώρια βελτίωσης ή ανοιχτωσιές για καλύτερα τραγούδια, πάντως έδωσε στη Μποφίλιου τον χώρο και τον χρόνο να φανταστεί αλλιώς την ερμηνευτική της περσόνα, με τρόπους μάλιστα που μόνο κέρδος μπορούν να φέρουν μελλοντικά. Και για εκείνη, μα και για εμάς.
{youtube}Y_iHTjv08EI{/youtube}
