Παρατηρώ κατ' αρχάς τους τίτλους και την επιμονή/εμμονή τους προς το δυσοίωνο. Όχι ότι η μουσική την οποία συνοδεύουν είναι έξω καρδιά, αλλά πόση κατάθλιψη να αντέξει κανείς μέσα σε 9+1 ονοματοδοσίες; Μεταφράζω προχείρως ορισμένους: οι Ώρες της Αδυναμίας, ο Χορός των Νεκρών, Αποσύνθεση, Έρεβος, Ξαφνικός Χειμώνας… Ερείπια (στο εξώφυλλο), μαύρη καταχνιά και στο βάθος ο πόθος (desire), υποθέτω ως επικολυρικός εξαγνισμός…
Όλα τούτα βεβαίως δίνουν απλώς ένα στίγμα, δεν εξηγούν. Και θα ήταν ίσως ανάξια να στοιχειοθετήσουν μια σοβαρή συζήτηση, αν δεν υπήρχε η τάση των Verbal Delirium να υποπίπτουν και μουσικά προς το μελόδραμα (το progressive μελόδραμα εν προκειμένω). Το From The Small Hours Of Weakness στοιχειοθετείται ως μία μελαγχολική αφήγηση και ξοδεύει αρκετή από τη φαιά του ουσία προσπαθώντας να εντείνει περαιτέρω τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που εξ αρχής σκιαγραφεί. Και ίσως με αυτήν του την επιμονή ορισμένες φορές να χάνει κάποιες από τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να στραφεί και προς διαφορετικά σημαινόμενα (μουσικά ή έστω θεματολογικά).
Επί των πλείστων πάντως, οι Verbal Delirium βρίσκουν πειστικούς τρόπους για να ελιχθούν μέσα στα παραπάνω. Σε αυτό το περιβάλλον άλλωστε είναι που γράφουν και την κορωνίδα τούτου του δεύτερου άλμπουμ τους, το 13λεπτο “Aeons”, το οποίο μετά το τετράλεπτο παραδίνεται σε μία εξαιρετικώς δραματοποιημένη περιδίνηση, σε μια –ας επιτραπεί η ποιητική αδεία– σισύφεια αναμέτρηση με το απέραντο του χρόνου.
Μέσα όμως στα παραπάνω, διαγράφονται και ορισμένες γραμμές φυγής· ή, έστω, οι Verbal Delirium δείχνουν να αντιλαμβάνονται πότε γίνονται παραπάνω μελό και αναδιπλώνονται καταλλήλως. Κάπως έτσι παρεμβάλουν λ.χ. ένα σχεδόν-κουλ τρίλεπτο στο “Losing Game” ή προσθέτουν ένα περίπου-άρρυθμο πιάνο προκειμένου να δώσουν ένα κάποιο σκέρτσο στο (μάλλον επίπεδο) “Disintegration”. Η αντίθετη φορά ακολουθείται στο “Dance Of The Dead”, όπου στο πρώτο πλάνο μπαίνει ένας παιχνιδιάρικος διάλογος μεταξύ πιάνο και σαξοφώνου, τον οποίον διεμβολίζει κατόπιν μια γέφυρα, η οποία επιμένει να μας επαναφέρει στα γνωστά συμφραζόμενα.
Η δεύτερη ένσταση λοιπόν (αν θεωρηθεί ότι η θεματολογική εμμονή είναι η πρώτη), έχει να κάνει με το γεγονός ότι στο διάβα του δίσκου οι Verbal Delirium δείχνουν να εγκλωβίζονται και μουσικά. Ενώ δηλαδή μεταβολίζουν με οξύνοια τις επιρροές τους (η progressive πλευρά εναλλακτικών συγκροτημάτων του παρόντος, βλέπε Muse, καθώς βεβαίως και ονόματα του τιμημένου παρελθόντος –King Crimson, Van Der Graaf Generator κ.ο.κ.), μοιάζουν απρόθυμοι να δουν τι πραγματικά υπάρχει πέρα από αυτές. Ακόμα και τα όσα από τα δικά τους ευρήματα παρεκκλίνουν της ευθείας, σπανίως αφήνονται να οδηγήσουν τις καταστάσεις. Παρατίθενται απλώς ως εξαιρέσεις ή ως παρενθέσεις, ενώ δίπλα σε αρκετές εύστοχες λοξοδρομήσεις υπάρχουν και κάποιες όχι ιδιαίτερα πετυχημένες (η όχι τόσο πειστική χρήση των ηλεκτρονικών στο εναρκτήριο “Ten Thousand Roses” ή οι μάλλον παρωχημένες χατζιδακικές αναφορές στο κατά τ’ άλλα αξιοπρεπέστατο “Sudden Winter”).
Δεν θέλω όμως να παρεξηγηθώ. Θεωρώ το From The Small Hours Of Weakness έναν καλό δίσκο και τους Verbal Delirium ένα ικανό συγκρότημα (τόσο σε επίπεδο σύνθεσης, όσο και επιτέλεσης), το οποίο γνωρίζει καλά το ταμπλό όπου τοποθετείται• όσο κι αν το στεγανοποιεί υπέρ του δέοντος για τα δικά μου αυτιά. Ως δίσκος πάντως, ο παρών είναι σχετικά βραδυφλεγής, με την έννοια ότι όσο πυκνώνουν οι ακροάσεις, τόσο βρίσκεις και περισσότερα σημεία να επιστρέψεις. Γεγονός που, αν μη τι άλλο, καταδεικνύει μια σοβαρή δυναμική…
{youtube}E44qNo1vJIc{/youtube}
