Είναι το EP το νέο LP; Καταθέτοντας το Eskimo, την τρίτη κυκλοφορία τους σε αυτό το φορμάτ, οι Mockbirth μοιάζουν να το πιστεύουν. Και ποιος μπορεί να τους δώσει άδικο; Στην εποχή του διαδικτύου και της μουσικής υπερπληροφόρησης, μια συλλογή τεσσάρων κομματιών έχει εξ ορισμού περισσότερες πιθανότητες να ακουστεί σε σχέση με ένα άλμπουμ 10 ή περισσότερων τραγουδιών.
Οι Θοδωρής Ρέγκλης (φωνητικά, πλήκτρα) και Δημήτρης Πουλόπουλος (κιθάρες) είχαν βρεθεί στο ραντάρ μου εδώ και κάποιον καιρό και είχα τσεκάρει τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, τα Mockbirth (2011) και Housefly (2012). Μου άρεσαν όσα είχα ακούσει, όπως μου άρεσαν και τα καινούργια τους –τουλάχιστον πριν παρεμβάλλω στη διαδικασία της ακρόασης το φίλτρο του δισκοκριτικού. Με αυτό σε δράση, όμως, γίνονται αμέσως φανερές οι ευστοχίες αλλά και οι αδυναμίες του Eskimo.
Υπάρχει μια βαριά σκιά που πέφτει πάνω στο υλικό των Mockbirth, εκείνη των Radiohead. Από το ξεκίνημά τους μέχρι σήμερα, γίνεται σαφές ότι Ρέγκλης και Πουλόπουλος αρέσκονται ιδιαιτέρως να επικαλούνται το πνεύμα του Thom Yorke και της παρέας του, κυρίως στις πιο «λυρικές», στις πιο εσωτερικές στιγμές. Δεν είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίον κινούνται οι μελωδίες και οι αρμονίες τους, είναι και η χροιά και εκφορά των φωνητικών που παραπέμπουν έντονα στη μπάντα από την Οξφόρδη.
Από εκεί και πέρα, ο ήχος των Mockbirth αποτελείται από ένα χαρμάνι το οποίο περιλαμβάνει διάφορες άλλες, πιο διακριτικές, επιρροές (trip hop στη ρυθμολογία, μπλουζ στους κιθαρισμούς κλπ.) Και πρέπει να πω ότι ο συγκεκριμένος ήχος εκφέρεται με αξιοθαύμαστη πολλές φορές γνώση και δεινότητα στη διαχείριση των ηχοχρωμάτων και των δυναμικών. Τουτέστιν, μιλάμε για μια παραγωγή που –για ακόμα μία φορά– ακούγεται άψογη, διαυγής, τραγανιστή.
Στα ίδια τα τραγούδια τώρα, βρήκα πιο δυνατά τα "Thrall" και "Tristan" και λιγότερο ενδιαφέροντα τα "Eskimo" και "Lust". Διόλου τυχαία, νομίζω, τα δύο πρώτα είναι και τα κατ' εξοχήν Radiohead-ικά... Όσο για το κεντρικό θέμα του EP, το οποίο σύμφωνα με το δελτίο τύπου είναι οι μύθοι της Δύσης (η δουλεία και το Amistad, τα σπαγκέτι γουέστερν, ο συντηρητικός αμερικανικός Νότος), βρήκα κάπως χαλαρή τη σκιαγράφισή του μέσω των στίχων. Ένιωσα μάλιστα πως τα τρία EP που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής η μπάντα θα μπορούσαν να ενοποιηθούν σε ένα άλμπουμ, χωρίς αυτό να παρουσιάζει ιδιαίτερες υφολογικές ανομοιογένειες.
Δεν τίθεται θέμα, πάντως: υπάρχει κοινό εκεί έξω για τους Mockbirth και το ότι το Eskimo κυκλοφορεί από τη νεοϋορκέζικη Ralenteer πιστοποιεί, αν μη τι άλλο, το γεγονός. Σε ό,τι με αφορά, κρατώ μερικές απολαυστικές ακροάσεις, μα και τις επιφυλάξεις μου σχετικά με την καλλιτεχνική αξία αυτού που κάνουν μέχρι στιγμής. Και βέβαια στήνω αφτί για την επόμενη δουλειά τους η οποία, απ' ό,τι μαθαίνω, θα είναι πλήρες άλμπουμ. Για να δούμε...
{youtube}dtIfIufSijs{/youtube}
