Τόσες δημοσιοποιήσεις μετά (τα μπερδεύω ολίγον με ψηφιακές κυκλοφορίες, περιορισμένες φυσικές, κασέτες, δίσκους ακτίνας με μίνι βιβλία, αισίως και βινύλια) κι ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν αυτή η καν’ το μόνος σου πρακτική του Κτίρια Τη Νύχτα προβάλλεται στη μουσική του ως περιτύλιγμα ή ως ξεγύμνωμα.
Κι ενώ οι αστικοί μύθοι του καν’ το μόνος σου υπερτονίζουν την ευθεία οδό προς τον πυρήνα της έκφρασης, έχουν και την τάση να αποκρύπτουν πως το οποιοδήποτε περιχαρακωμένο ύφος μπορεί να είναι περιτύλιγμα, μπορεί να είναι και περιεχόμενο, σε διάφορες εκδοχές ισορροπίας ή ανισορροπίας μεταξύ τους. Ίσως τελικά γι’ αυτό ν' απόλαυσα τόσο το ΩΕΜ Και Η Λαίμαργη Αγάπη, Οι Υποθέσεις Του Πέμπτου Κόσμου, κι ακόμα περισσότερο τις Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων –τα δύο τελευταία του Κτίρια Τη Νύχτα, τουλάχιστον σε επίπεδο παραδοσιακού άλμπουμ: επειδή ποτέ δεν μπόρεσα να εντοπίσω εκείνο το σημείο ισορροπίας• ή, καλύτερα, επειδή για κάποιον λόγο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να το ψάξω.
Διάγοντας πλέον τη φάση «μας τα κάνατε πασχαλινά τσουρέκια με τα πειράματα, γράφτε και κανένα τραγουδάκι να επιστρέφουμε τα δύσκολα πρωινά, ειδικά εσείς που φαίνεται πως το έχετε και επιλέγετε αλλιώς», ακούω τους Κενούς Χώρους και με πιάνει μια μίρλα κρίσης προθέσεων. Λες κι άμα θέλει να κάνει ο άλλος κολάζ στη λογική του ημερολόγιου ήχων –μεταξύ αυτών βεβαίως κι ο λόγος– θα ρωτήσει πρώτα εμένα που θέλω μελωδία, κουπλέ, ρεφρέν και καθημερινότητα. Μην τ’ ακούς κι εσύ θα μου πεις και τότε ακριβώς είναι που θα τ’ ακούσω. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Ίσως χρειάζεται κάποιου τύπου εσωτερική αντιδραστικότητα για να αντιληφθείς πως οι αρμοί του δημόσιου με το ιδιωτικό στην καθημερινότητά μας μπορούν να ψηλαφηθούν με πολλούς (μουσικούς) τρόπους. Εν προκειμένω με κομμάτια της άνευ στίξης και στο περίπου τραγουδοποιίας του Κτίρια Τη Νύχτα, ήχους της πόλης και των κατοίκων της, μέρη σπιτίσιας ελεκτρόνικα σαν ηχητικές αναμνήσεις και σφήνες επεξηγηματικών σχολίων.
Βέβαια, πάντα (θα) βρίσκεται εκεί ο σκόπελος της αντίληψης. Αποσπάσματα τυπικών ημερολόγιων μπορούν να δημοσιευθούν ανά πάσα στιγμή και με πάσα φυσικότητα. Η διαδρομή του δέκτη προς το περιεχόμενό τους είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Απ’ την άλλη, ημερολόγια σε μουσική γλώσσα εγείρουν προκαταβολικά ερωτήματα λόγων ύπαρξης: η διαδρομή προς το περιεχόμενο είναι από δύσκολη έως αδιέξοδη. Κι όμως, αυτή η πιο χαλαρή μουσική συνθήκη επιτρέπει στον Κτίρια Τη Νύχτα να εμπλουτίσει τη γλώσσα του πέραν της συνήθειας όσο είναι καιρός, κι ας θεωρείται το κολάζ ένας εύκολος τρόπος. Έστω και δια της πλαγίας δηλαδή, οι Κενοί Χώροι αποκτούν ευρύτερες συντεταγμένες αίσθησης σε σχέση με τους προκατόχους τους. Αν και για κάποιον λόγο με βάζουν σ’ εκείνο το τριπάκι του περιτυλίγματος ή μη, που μέχρι τώρα ουδόλως με είχε απασχολήσει.
{youtube}h0ekB2Q7TMY{/youtube}
