Δεύτερη κυκλοφορία για τους Afformance, το EP The Place περιέχει τέσσερις συνθέσεις γραμμένες για τη χορό-θεατρική παράσταση Ο Τόπος της ομάδας Bitchy-D (με θέμα «την έννοια της κοινωνίας και τη θέση του ατόμου μέσα σε αυτήν»). Ένα μίνι σάουντρακ, λοιπόν, με τα τέσσερα κομμάτια να διαδέχονται με φυσικότητα το ένα το άλλο, όντας εμφανώς μέρη της ίδιας λογικής συνέχειας.
Όσο για τον μουσικό τόπο, βρισκόμαστε χωρίς αμφιβολίες και αστερίσκους στα χωράφια του ποστ ροκ –σε κεντρικότερο μάλιστα σημείο απ’ ότι στο προ τριετίας A Glimpse To The Days That Pass. Τόπος ο οποίος εδώ παρουσιάζεται περισσότερο πλήρης και πιο ικανός να αποκρυσταλλώσει τα νοήματα και τις συναισθηματικές εμβαθύνσεις που εμπεριέχονταν στο ιδίωμα, όταν εκείνο διήγε τις καλές του ημέρες (πριν δηλαδή αρχίσει να εκφυλίζεται σε ένα σύνολο από μονοθεματικές μανιέρες). Οι Afformance αποφεύγουν τις υπερβολές και τους εύκολους εντυπωσιασμούς, περιβάλλουν τον λόγο τους με περισσότερη ουσία (ή ωριμότητα αν το προτιμάτε) και χτυπούν κέντρο. Και το ότι μιλάμε για EP και όχι για ένα «ολοκληρωμένης διάρκειας» άλμπουμ εν τέλει γυρνάει υπέρ τους, καθώς το αποτέλεσμα εμφανίζεται πλήρως ομογενοποιημένο, με οτιδήποτε άσκοπο ή περιττό να περιορίζεται πραγματικά στο ελάχιστο.
Η εισαγωγή του “Dough Claws”, δίχως τύμπανα μα με ένα σκονισμένο πιάνο να συνομιλεί με τα κιθαριστικά drones, θέτει ευκρινώς το πλαίσιο –τουλάχιστον το συναισθηματικό. Ο Τόπος των Afformance είναι σκοτεινός, κάποιες φορές και κλειστοφοβικός. Οι στοχευμένες εκρήξεις δεν αποτελούν διέξοδο προς κάπου αλλού· μάλλον τον επιβεβαιώνουν, δίνοντάς του «απλώς» μεγαλύτερη ένταση, εσωτερικής πάντοτε καύσεως. Θα τους ταίριαζε φαντάζομαι κάτι που να έτεινε προς το doom, όχι επειδή θα μπορούσαν έτσι να αποκτήσουν ένα υφολογικό άλλοθι (του στυλ «δείτε, δεν παίζουμε μόνο ποστ ροκ»), αλλά γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι μια λογική προέκταση της ατμόσφαιρας που δημιουργούν.
Και ως έχει όμως, τούτη η ατμόσφαιρα βρίσκει εύσχημους τρόπους για να μορφοποιηθεί. Εννοείται πως σημαίνοντα ρόλο παίζουν οι κιθάρες, αφενός ασκούμενες πάνω σε εύστοχες μελωδίες και αφετέρου χτίζοντας έναν ενδιαφέροντα μικρόκοσμο διαρκών αλληλεπιδράσεων. Πάνω σε αυτά, ο ρυθμός μπορεί να μένει στα βασικά, παρέχει όμως καίριες επισημάνσεις στις γραμμικά μεταβαλλόμενες δυναμικές.
Δεν υπερβαίνονται βέβαια τα ζητήματα ετεροπροσδιορισμού· στιγμές όπου η «φωνή» των Afformance επικαλύπτεται από την ηχώ των (προφανών) επιρροών τους. Λ.χ. το –κατά τ’ άλλα εξαιρετικό– “Covered In Scales”, το οποίο εκτρέπει τον νου στους Mogwai της μετά-Rock Action περιόδου. Παρ' όλα αυτά, το The Place δημιουργεί ένα επαρκώς νοηματοδοτημένο μουσικό σύστημα και μια κάποια ποιότητα που σε κάνει να παραβλέπεις ορισμένα πράγματα. Δρα μάλιστα σαν να ξέρει ότι δεν πρόκειται να ανακαλύψει δα και καμιά Αμερική και αφήνεται έτσι να παρασυρθεί από το θυμικό. Καμιά φορά δεν χρειάζονται και πολλά παραπάνω…
{youtube}NY2KGnGvmQU{/youtube}
