Πρώτα τα επίμονα τύμπανα, έπειτα η στιβαρή μπασογραμμή, μετά ο μικροφωνισμός, οι κιθάρες και το τρομπόνι και από πάνω η αισθαντική φωνή της Κατερίνας Παπαχρήστου: ο ηλεκτρισμός στήνει σταδιακά την ένταση, χτίζει και χτίζει μια διελκυστίνδα ανάμεσα στη μελωδία και στην αρμονία, χωρίς τελικά να τη «λύει» ποτέ. Έτσι, ορθά-κοφτά, το "Slippery Roads" (εναρκτήριο τραγούδι του A Long Walk) είναι η καλύτερη ηχογράφηση που ακούσαμε μέχρι στιγμής με το όνομα Tango With Lions στην ούγια.
Το δεύτερο αυτό άλμπουμ σηματοδοτεί για την Παπαχρήστου το πέρασμα από μια χαλαρά δομημένη κολεκτίβα συνεργατών σε γκρουπ με σταθερότερη σύνθεση. Μάλιστα, στο συνοδευτικό ένθετο η μουσική υπογράφεται από όλα τα μέλη των Tango With Lions –με την Παπαχρήστου να αναλαμβάνει την απόλυτη ευθύνη των στίχων και της ερμηνείας. Τι αλλαγές επιφέρει, όμως, η υιοθέτηση του καινούριου σχήματος; Λιγότερο σημαντικές από ό,τι θα περίμενε κανείς, κατά τη γνώμη μου.
Ομολογουμένως, η επάνδρωση με νέο αίμα προσδίδει στους Tango With Lions έναν διαφοροποιημένο ήχο, μια φρέσκια δυναμική, με αρκετό ηλεκτρισμό και περισσότερη ευελιξία στη διαχείριση των ηχητικών αποχρώσεων –έναν πρωτόφαντο για εκείνους επαγγελματισμό, εν ολίγοις. Κι αυτό δουλεύει υπέρ τους. Έστω κι αν, κατεβαίνοντας στα χαμηλότερα επίπεδα του A Long Walk και εξετάζοντας τον πυρήνα της τραγουδοποιίας του, συνειδητοποιείς ότι αυτή παραμένει τελικά στα γνωστά –και κάπως στενά– όρια που είχε οριοθετήσει το προ τριετίας Verba Time, με τις σκιές των Walkabouts ή των Mazzy Star να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους.
Θα ήταν άδικο, βέβαια, να μην αναγνωριστούν στην Παπαχρήστου οι πρόοδοι που έχει κάνει σε επιμέρους τομείς. Οι ερμηνείες της –για παράδειγμα– είναι εδώ πολύ πιο μεστές και διαθέτουν μια αυτοπεποίθηση η οποία έλειπε από το ντεμπούτο της. Αλλά και στον στιχουργικό τομέα, παρότι δεν αποφεύγονται τα κλισέ ή ορισμένες ευκολίες, διακρίνονται προσπάθειες για μια γλώσσα πιο συμβολική, καθώς και για την αντιπαραβολή ενός ευρύτερου «εκεί έξω» απέναντι στους κλειστούς χώρους όπου διαδραματίζονταν, ως επί το πλείστον, οι ιστορίες του Verba Time.
Με δεδομένα τα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης που άφηνε εκείνο το πρώτο άλμπουμ, η Κατερίνα Παπαχρήστου και οι Tango With Lions μοιάζουν στο A Long Walk να ακολουθούν τον πιο ασφαλή δρόμο: αναπτύσσουν τον ήχο και την οργανοπαιξία, θέτοντας τις γνωστές δομές μέσα σε ένα νέο πλαίσιο. Σίγουρα ανεβαίνουν σκαλί (6,5 θα έγραφε το κοντέρ, αν η πλατφόρμα του Avopolis επέτρεπε τα μισά), απέχουν ωστόσο ακόμα από το να καταθέσουν ένα πραγματικά δυνατό άλμπουμ. Ίσως την επόμενη φορά...
{youtube}AWAORSC6qH4{/youtube}
