Η Μήτρα Υλικού των προσφάτως σχηματισμένων 5Namori καταπιάνεται με την Τέχνη των Θορύβων του Luigi Russolo (L' Arte dei Rumori, 1913). Την παραφράζει και την παρουσιάζει ζωντανά, χρησιμοποιώντας το intonarumori –μια σειρά γεννητριών παραγωγής θορύβου– πλάι σε μια μικρή ορχήστρα. Το ηχητικό αποτέλεσμα, όπως παρουσιάστηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, βρίσκεται σε αυτό το περιορισμένων αντιτύπων EP, με το ιδιαίτερο εξώφυλλο.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πιο «καθαρή» ηλεκτρακουστική προσέγγιση παρόλο που παρόντα δηλώνουν τόσο το θορυβώδες του όλου εγχειρήματος, όσο και η συνταγή του Russolo: ένας συνδυασμός λαμπάτων κυκλωμάτων, φυσικών/συμβατικών οργάνων και ιδιοκατασκευών. Πρωτίστως λόγω χροιάς, το κλαρινέτο έχει τον κυρίαρχο σολιστικό ρόλο, βρισκόμενο πιο ψηλά και μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα (χορδοφόρο ιδιόφωνο, θερεμίνη, ενισχυμένο δάπεδο και φωτοδοτούμενο κύκλωμα). Αρχικά μοιάζει να δρα αυτόνομα, παίζοντας με την ατονικότητα και τις αρρυθμίες πάνω σε ένα χαμηλομεσσαίο αυτοσχεδιαστικό χαλί, το οποίο όμως δεν αργεί να ξετυλιχτεί: οι ευρείς φασματικά ήχοι σταδιακά μπλέκονται, φτάνοντας στο σημείο να δημιουργήσουν ένα αρκετά συμπαγές –δεδομένων των περιστάσεων– σώμα, όπου τα ψηλά δένουν αρμονικά με δρόνους και ημίτονα.
Μιλάμε για μια εξ ολοκλήρου ζωντανή ηχογράφηση κι αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί δύο μονοπάτια στο δικό μου μυαλό: σίγουρα μια στουντιακή δουλειά μπορεί να προσφέρει καλύτερα ηχητικά αποτελέσματα όσον αφορά στην ποιότητα και σαφώς αποτελεί ένα πιο αξιόπιστο πρωτογενές υλικό προς επεξεργασία, αλλά εδώ νομίζω πως τα πλεονεκτήματα είναι τελικά περισσότερα. Το βάθος του χώρου που πιάνουν τα μικρόφωνα λειτουργεί υπέρ, βοηθώντας τα όργανα να αγγίξουν το φυσικό peak τους, με λιγότερα –φαντάζομαι– ηχοληπτικά τερτίπια. Παράλληλα δημιουργείται ένα πολυεπίπεδο στερεοφωνικό σκηνικό, το οποίο απλώνεται τόσο στον οριζόντιο, όσο και στον κάθετο άξονα των ηχείων. Αν εξαιρέσουμε ορισμένες αυθόρμητες στιχομυθίες –που προσωπικά με ξένισαν– νομίζω πως το ζωντανό, χωρίς περαιτέρω προσθήκες, αποδείχθηκε ο σωστός δρόμος για τους 5Namori.
Τα 16 λεπτά της Μήτρας Υλικού μπορεί να ακούγονται λίγα –αν και οι πιο εξοικειωμένοι με πειραματικά ακούσματα ενδεχομένως να τα βρουν πολλά–λαμβάνοντας όμως υπ' όψιν τη δομή του (μοναδικού) κομματιού, μοιάζουν να είναι ο ιδανικός χρόνος. Το έργο κάνει τον κύκλο του, με τα δυναμικά πάνω-κάτω του, χωρίς κοιλιές και φλυαρίες, δίχως περιττές κινήσεις εντυπωσιασμού, πέραν της επίδειξης της ουσίας. Ένα έργο πρωτίστως καθαρό, παρ' όλο τον θόρυβο που εμπεριέχει. Θα θέλαμε να ήμαστε εκεί.
{youtube}n3uytdTIBWI{/youtube}
