Το παραδέχομαι. Έχω πρόβλημα με το σκηνικό της ποπ/ροκ πολιτικής ορθότητας του γούστου, έτσι όπως αυτό ορίζεται ανά περίοδο απ' τους εκάστοτε «ψαγμένους», ανεξαρτήτως πλήθους. Και με τις «σωστές» επιρροές, οι οποίες σα να έχουν βαπτισθεί σε μια αισθητική κολυμπήθρα και πλέον κουβαλάνε εγγενώς τη χάρη –μέχρι τουλάχιστον ν' αλλάξει η συλλογική αντίληψη για το κόλπο. Υπό μία έννοια δηλαδή έχω πρόβλημα και με τον εαυτό μου. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Feathers, το ντεμπούτο του KU: εδώ η γνωστή Μπανάνα και το μοτόρικ, εδώ οι πειραματιστές, τα ηχητικά τελετουργικά του πλανήτη και οι ποπ ευαισθησίες. Άλμπουμ είναι αυτό ή ανθολογία κουλ ιστοριών;
Μισό λεφτό, όμως. Η κοίτη της τραγουδοποιίας του Δημήτρη Παπαδάτου (μουσικός και εικαστικός) γράφει Velvet Underground, γράφει και Joy Division όταν οι δεύτεροι θαυμάζουν τους πρώτους. Ούτως ή αλλιώς κάτι θα έγραφε, αν κι ο τρόπος εδώ μοιάζει πιο χαλαρός, πρόχειρος, προσωπικός –ουδεμία διάθεση μείωσης. Το ζητούμενο, βέβαια, φαίνεται να είναι ο μετασχηματισμός της μορφής αυτής της κοίτης, στα πλαίσια μιας διευρυμένης ποπ/ροκ ηχογραφίας. Οι (πολλές) πιθανότητες γίνονται πραγματικότητες, μεταξύ άλλων ανάμεσα στον Brian Eno, στις ανατολίτικες αναζητήσεις του Le Monte Young, στην κράουτ ρυθμολογία και στη σκούρα ηλεκτροπόπ, δίχως ποτέ να διαχωρίζεται το ακουστικό απ' το ηλεκτρονικό. Δίχως ποτέ να αναχωρεί κι η αίσθηση του βαθιά προσωπικού, παρά τη συλλογική δουλειά που έχει πέσει στον δρόμο προς την ολοκλήρωση, κυρίως από μέλη των Baby Guru.
Προσωπική στάση σε κάθε ακρόαση το “Adrift Ιn Τhe Vague”, ειδικά όταν τα φυσήματα τραυματίζουν –ποτέ ανεπανόρθωτα– το γλυκό στάσιμο της οικειότητας. Παρέα και χαρακτηριστικό παράδειγμα δημιουργικής προσέγγισης: αυτός ο ανοιχτός μετασχηματισμός της μορφής (εντός) των τραγουδιών, καθώς και η σταθερή σύνδεση με την προσβασιμότητα της ποπ από πολλές γωνίες, παράγουν συνεχώς ηχητικό παρόν. Παράγουν παράλληλα και συνεχή προσμονή, η οποία ποτέ δεν αργεί να επιβεβαιωθεί. Κοινώς, το γενικευτικό της ανθολογίας κουλ ηχητικών ιστοριών δεν παύει, ωστόσο μετατρέπεται σε ειδικό άλλης μια εκδοχής του ωραίου. Ή αλλιώς σ' ένα μικρό ποπ κομψοτέχνημα των ημερών της πληροφορίας, που παίρνει ελαφρώς παραπάνω στα σοβαρά τον εαυτό του.
{youtube}9FYDKgTPitY{/youtube}
