Ανά σημεία, το αυτί σου τεντώνεται με προσοχή
Στο πέρας της διάρκειας, παρατηρείς/καταγράφεις μια διάθεση επανάληψης της ακρόασης, άσχετη με την επαγγελματική συνθήκη κάτω από την οποία λειτουργείς
Σε ανύποπτο χρόνο, κατόπιν, συλλαμβάνεις εαυτόν να μουρμουράς (ή να προσπαθείς τέλος πάντων) τις μελωδίες του “Headache” και του “Omen”.
Μένεις λοιπόν αναντίρρητα ευχαριστημένος από το Nightly Sing Songs: Songs From A Vesper των Voyage Limpid Sound –και μάλιστα χωρίς να βάλεις στον λογαριασμό την πολύχρωμη, βιτρώ γάτα του εξωφύλλου με το φωτοστέφανο, το βαρύ βινύλιο, τα 500 μόλις αντίτυπα τα προορισμένα να γίνουν συλλεκτικά.
Τότε τι στον αγύριστο σε προβληματίζει ρε παιδί μου; Γιατί σβήνεις διαρκώς αυτό το 7 που πας να βάλεις και (εμ)μένεις στο 6;
Γιατί και οι Voyage Limpid Sound (εμ)μένουν σε ορισμένα πράγματα, είναι η τελική σου απάντηση. Και –προφανώς– όχι με τρόπο τον οποίον επικροτείς. Κι ας βρίσκεις ψηφίδες υπεροχής στην ποπ που ποιούν στο τρίτο τους άλμπουμ, μια ποπ άψογα διαβασμένη, στιλάτη, με γεύση γλυκιά μα όχι γλυκερή. Μια ποπ με ροκ αναφορές, επικουρούμενη από την όμορφη, καθάρια φωνή του Σέργιου Βούδρη (“Believer”), η οποία ανεβάζει αβίαστα τις στροφές της διάθεσής σου, ταιριάζοντας γάντι και στους εσπερινούς του υποτίτλου, μα και στα ηλιολουσμένα πρωινά.
Συνάμα, όμως, η ίδια αυτή ποπ εκπέμπει κάτι το «γεροντίστικο». Καθόλου δεν ενδιαφέρεται να στήσει γέφυρες με τα μετά τους Abba τεκταινόμενα, πόσο μάλιστα να φτάσει στις δικές μας μέρες. Ο ορίζοντας κυριαρχείται από τους Beatles και τους Beach Boys και τα τραγούδια απευθύνονται πρωτίστως σε όσους έχουν μια κάποια ηλικία ή σε λάτρεις του ρετρό, της «looking back» φιλοσοφίας και των αναβιώσεων εν γένει. Να τονίσω ωστόσο ότι δεν τα χαλάμε εδώ με τους Voyage Limpid Sound. Όσο κι αν δεν αρέσει σε μένα μια τέτοια περιχαράκωση, τα εκφραστικά μέσα ανήκουν στον καλλιτέχνη, όχι στα αιτήματα του (όποιου) κριτικού. Αρχή απαράβατη.
Η διαχείριση εντούτοις των εκφραστικών μέσων, είναι ζήτημα διαφορετικό. Εντάξει, κλείστηκες από επιλογή, έτσι σου αρέσει βρε αδερφέ, έτσι θες να παίξεις• κι εντάξει, κάνεις αγγλόφωνη μουσική στην Ελλάδα, αυτή είναι η επιλογή σου, σε μια εποχή άλλωστε που το σηκώνει. Όμως ζούμε στον 21ο αιώνα... Όχι, δεν θέτω κανένα αίτημα μοντερνικότητας, συγχρονικότητας, πρωτοτυπίας, καινοτομίας, ελιτίστικου αβαν-γκαρντισμού. Επικαλούμαι το ημερολόγιο για να υπογραμμίσω ότι έχουμε ακούσει πολλή μουσική στις διαδρομές που κινούνται οι Voyage Limpid Sound. Δεν απαιτείται λοιπόν το κάτι τις λιγάκι διαφορετικό; Γιατί, αλλιώς, τι θα με κάνει να προτιμήσω το Nightly Sing Songs: Songs From A Vesper, ενώ μπορώ να κάνω μια έτσι στη δισκοθήκη μου και να τραβήξω τα καλούδια των Beatles, των Beach Boys ή των Walker Brothers;
Οι Voyage Limpid Sound δεν έχουν, θεωρώ, απάντηση. Μπορεί να διαθέτουν δυνάμεις –το συνθετικό επίπεδο, την αντίληψη της μελωδίας, το προσόν μιας καλής φωνής μπροστά– φανερώνονται όμως απρόθυμοι να διαθλάσουν τα 1960s υπό το δικό τους πρίσμα. Ακολουθούν την τάση της εποχής, το πνεύμα «καν' το όπως τα πρότυπά σου», δείχνουν απρόθυμοι για μακρύτερες δρασκελιές, αρκούνται σε λίγα. Κρίμα. Φτάνοντας πάντως στην πιο συγκροτημένη τους δουλειά μέχρι σήμερα, αφήνουν την ελπίδα ότι ίσως φανούν περισσότερο περιπετειώδεις μελλοντικά. Για να δούμε...
{youtube}I8irUF56O68{/youtube}
