Χωρίς να είμαι σε θέση να γνωρίζω ολόκληρη τη μουσική τους πορεία (λείπει απ’ τη δισκοθήκη μου το ντεμπούτο τους), απ' το Monkshood (2010) κι έπειτα οι Joalz έχουν μεταμορφωθεί σε ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της πόλης. Και μάλιστα χωρίς να γράψουν τραγούδια: η τριάδα “Case Study”, “Out Of My System” και “Bella Fu” έδειξε αντιθέτως ότι αρέσκονται σε εμπνευσμένους πειραματισμούς με διάσπαρτες κιθάρες, συνθεσάιζερ, διακριτικά φωνητικά κ.ο.κ. Κι είναι μ' αυτούς ακριβώς που έκαναν το Monkshood μια δουλειά ενδεικνυόμενη για απανωτές ακροάσεις. Για πόσους κιθαριστικούς δίσκους μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο τον τελευταίο καιρό;
Ο Leon Sega, ο ιθύνων νους του γκρουπ, είναι παλιά καραβάνα στα ηλεκτρονικά πράγματα της Αθήνας και ο μοναδικός της παρέας που έβαλε το techno στα μεγάλα κλαμπ της, έχοντας τη διάθεση να κάνει πιο δημιουργικά πράγματα απ’ το να συνεχίσει τα Dazzleevents. Αφήνοντας στην άκρη την αμιγώς dance δουλειά του, φάνηκε πρόθυμος να συνεργαστεί με άλλους μουσικούς, γεγονός που οδήγησε στο –μάλλον χαμένο στον χρόνο– project Spectro με τον Blend, με τον οποίο και κυκλοφόρησαν το πολύ επίκαιρο τότε (2001) Setine Town. Σε αυτό το πλαίσιο, η ύπαρξη των Joalz φαντάζει ως φυσιολογική συνέχεια της καλλιτεχνικής πορείας του Segka, ενώ ταυτόχρονα το πιο «δομημένο» EP το οποίο παρουσιάζουμε εδώ αποτελεί ένα βήμα παραπέρα –αν και θυμίζει ελάχιστα την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
Αυτό που διαφαίνεται ήδη απ’ το εναρκτήριο “Outspoken You Are”, είναι ότι στο Hello Darkness My Friend οι Joalz είναι πια πρόθυμοι να ηχογραφήσουν «τραγούδια» (σε εισαγωγικά, καθώς αποφεύγουν τη συμβατική φόρμα), κυρίως γιατί έχουν στη διάθεσή τους μια τουλάχιστον επιβλητική ερμηνεύτρια όπως η Μαίρη Τσώνη. Οι στίχοι πάλι της Daphne Richardson εκτοξεύονται σαν να είναι ό,τι καλύτερο έχεις διαβάσει ποτέ, ακόμα κι αν δεν μπεις στη διαδικασία να τους ψάξεις. Οι κιθάρες επίσης του Δημήτρη Ζωγράφου προσφέρουν όσα κι εκείνες του Νικογιάννη στους Mechanimal, δηλαδή σχεδόν όλα όσα κάνουν το τραγούδι να ξεχωρίζει.
Το “Alligator Wine” που ακολουθεί είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, μια Screaming Jay Hawkins μπλουζ κραυγή: αν και πάλι βασίζεται στο δίπτυχο κιθάρα/φωνή, οι μελωδικές λεπτομέρειες στο βάθος αποδεικνύονται πιο καθοριστικές για την απόκοσμη ατμόσφαιρά του. Το “Oh Darling Margaret” αρχικά δεν ικανοποιεί καθόλου –προτιμώ τα φωνητικά της Τσώνη κάπως περιχαρακωμένα, χωρίς δηλαδή να έχουν το ελεύθερο να κινούνται προς κάθε κατεύθυνση. Μόλις όμως δυναμώσεις την ένταση, το βιομηχανικό, μπουκωμένο ηχητικό πλαίσιο φανερώνει όλες τις αρετές του, με κυριότερη την ουσιαστική παρουσία του θέρεμιν της May Roosevelt. Το EP κλείνει με το “Text 1018”, αυτή τη φορά χωρίς την Τσώνη (το δελτίο τύπου δεν ξεκαθαρίζει ποιος τραγουδά). Ίσως η πιο μελωδική στιγμή της κυκλοφορίας, με γραμμές στο πιάνο και στα πλήκτρα και τις κιθάρες μπροστά στα μίξη για μία ακόμα φορά. Παρότι μοιάζει κάπως συμπληρωματικό, το κομμάτι έχει θετική συνεισφορά στο συνολικό αποτέλεσμα.
Μακάρι λοιπόν όσα ακούμε εδώ να οδηγήσουν και σε ολοκληρωμένο δίσκο. Φαίνεται ότι οι Joalz, ακόμα κι απομακρυνόμενοι από την επιτυχημένη συνταγή του Monkshood, έχουν ανακαλύψει μια ολόφρεσκη δημιουργική φλέβα. Λείπει μισός πόντος στη βαθμολογία, προσθέστε άφοβα...
{youtube}4V9K66wK6wM{/youtube}
