Νομίζω πως το στίγμα του Devil’s Music δεν χρήζει ιδιαίτερων σημειολογικών επεξηγήσεων. Πάρτε τον τίτλο ή τον Τράγο του εξωφύλλου, προσθέστε τη μαγική λεξούλα occult –την οποία οι ίδιοι Mahakala χρησιμοποιούν για να προσδιορίσουν εαυτούς– και θα είστε μέσα. Εωσφόρος, σκότος (πληροφορούμαι μάλιστα ότι Mahakala στα σανσκριτικά σημαίνει απόλυτο σκότος), αποκρυφισμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα χτίζουν το πλαίσιο πάνω στο οποίο κινείται το αθηναϊκό συγκρότημα, τουλάχιστον σε επίπεδο στιχουργικής και αισθητικής τοποθέτησης. Εκεί όμως που θα περίμενες να βρεθείς αντιμέτωπος με τίποτα μαυρομεταλλικές οιμωγές, το μουσικό περιεχόμενο σπεύδει προς διάψευση.
Δεν πρόκειται βεβαίως για καμιά ηλιόλουστη ποπ, απέχει όμως αρκετά και από το βαρύ μέταλ για το οποίο σε προετοιμάζει το όλο πακετάρισμα. Κυριότερη αναφορά στο Devil’s Music είναι οι Black Sabbath, απευθείας ή εξ αντανακλάσεως –δια μέσω δηλαδή υποειδών όπως (κυρίως) το stoner και (λιγότερο) το doom, τα οποία δύσκολα θα υπήρχαν δίχως την παρακαταθήκη του Iommi. Τούτα, μαζί με το heavy metal των 1980s, νομίζω πως δίνουν μια καλή εικόνα του τι επιχειρείται.
Μολονότι ο περιορισμένος αυτός ορίζοντας δυσχεραίνει τα πράγματα, το ζήτημα παίζεται (και) στο πώς οι Mahakala χειρίζονται τέτοιες καταβολές. Κι εδώ τα πράγματα γίνονται λιγάκι πιο μπερδεμένα: από τη μία, δείχνουν ικανοί να καταστήσουν την παραπάνω συνδεσμολογία λειτουργική· κυρίως όταν κατευθύνουν τον σαμπαθικό τους χαρακτήρα προς stoner μεριά οπότε και φέρνουν στην επιφάνεια μια βραδυφλεγή γκρούβα, αρκούντως βαριά και αλανιάρα. Από την άλλη, πράττουν ελάχιστα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έστω ως προσωπικές προσθήκες στους μουσικούς τρόπους τους οποίους χρησιμοποιούν.
Διότι είναι ένα πράγμα να χρησιμοποιείς τις αναφορές σου, ώστε με βάση εκείνες να μορφοποιήσεις (ή να επιχειρήσεις να μορφοποιήσεις) τη δική σου μουσική προσωπικότητα και είναι κάτι διαφορετικό το να προσκολλάσαι σε αυτές, ελπίζοντας πως τούτη η προσκόλληση είναι από μόνη της αρκετή για να σε πάει στα παρακάτω. Οι Mahakala παίζουν λοιπόν στη δεύτερη εκδοχή. Κι εδώ έρχεται να μετρήσει και το πεπερασμένο εύρος των αναφορών, ακριβώς διότι κάνει συντομότερη τη διαδικασία αποκωδικοποίησης και καταγραφής των πηγών από τις οποίες αντλούν. Όχι ότι θα υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά αν οι αναφορές αντί για τρεις ήταν δεκατρείς, αλλά τέλος πάντων οι πιθανοί συνδυασμοί θα ήταν περισσότεροι και θα διατηρούνταν έστω κι έτσι ανοικτό ένα κάποιο περιθώριο έκπληξης. Αντίθετα, στο Devil’s Music τα όρια γίνονται εύκολα αντιληπτά• και η μη διάθεση υπέρβασής τους το κάνει να ξεμένει γρήγορα από καύσιμα.
Παρ' όλα αυτά το άλμπουμ διασώζεται, έστω και οριακά. Είναι μερικές στιγμές που δημιουργούν συνθήκες μιας κάποιας πώρωσης (“Pact With The Devil”, “By My Hand” και “Lust For Your Blood”), είναι και η φωνή του Δημήτρη Κότση η οποία με σωστές –ορισμένες στιγμές και ιδιαιτέρως εύστοχες– τοποθετήσεις καλύπτει με επάρκεια το απαιτούμενο από τις περιστάσεις εύρος. Συν τοις άλλοις, το Devil’s Music είναι και το πρώτο LP των Mahakala (παρόλο που ως γκρουπ υφίστανται από το 2005 και υπάρχει ήδη ένα EP του 2007), υποθέτω λοιπόν πως μπορεί να αποτελέσει μια καλή ομαδοποίηση συμπερασμάτων για μελλοντική χρήση. Μια βάση προσέγγισης πάντως τη δημιουργεί, ασχέτως αν επί του παρόντος κολλάει σε μία επίπεδη ανάγνωσή της.
{youtube}q4RvuaOYeeM{/youtube}
