Με δυσκολία καταφέρνεις να εντοπίσεις λίγα ενδιαφέροντα στοιχεία στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Στέλιου Δάβαρη, τα Ρεύματα, καθώς συνολικά αποτελείται από μάλλον αδιάφορο υλικό, χωρίς ίχνη πρωτότυπης έμπνευσης, αλλά και δίχως την ορμή και την ένταση που υπόσχονται οι συνοδευτικές του υλικού περιγραφές.
Αρχικά, δεν μπορείς να μην σημειώσεις την προσπάθεια του νεαρού καλλιτέχνη να επιμεληθεί τη δισκογραφική αποτύπωση των δημιουργιών του από την αρχή ως το τέλος, υπογράφοντας τη μουσική, τους στίχους και την παραγωγή. Τακτική που ακολούθησε και στην πρώτη του κατάθεση (Όλα Είναι Νερό, 2011) και μάλλον παγιώνει την πρόθεσή του να αναλαμβάνει αποκλειστικά την ευθύνη της παρουσίασης της δουλειάς του στο κοινό. Στα Ρεύματα περιέχονται 10 καινούρια τραγούδια, τα έντονα ηλεκτρικά στοιχεία των οποίων σηματοδοτούν τη φιλοδοξία τους να κινηθούν με ροκ λογική, αν και δεν λείπουν οι μπαλάντες, που ρέπουν προς την κιθαριστική ποπ.
Όμως ούτε η μουσική, ούτε και οι ενορχηστρώσεις παρουσιάζουν κάτι το καινοφανές: περπατάμε σε συνήθεις μουσικούς δρόμους, χωρίς να συναντάμε εξάρσεις και δημιουργικές εμπνεύσεις, έχοντας μάλιστα την αίσθηση ότι κάτω από τον ηλεκτρισμό κρύβονται τελικά ποπ ανησυχίες, πράγμα που υποσκάπτει τις όποιες προθέσεις του Δάβαρη για κάτι πιο ροκ. Η συμμετοχή της Ευρυδίκης στο "Απομακρυνόμαστε" –ντουέτο στη γνωστή συνταγή του «επώδυνου χωρισμού»– επιβεβαιώνει αυτή την πιο ελαφριά διάθεση του υλικού. Μόνο στα τραγούδια "Ρεύματα" και "Τελευταία Καλημέρα" βρίσκεις τελικά ορισμένα διαφορετικά και αξιοσημείωτα στοιχεία. Στο πρώτο, διακρίνεται μια ενορχήστρωση πιο υποβλητική και προσεγμένη• στο δεύτερο μια πιο ρομαντική και θετική αύρα, η οποία αποτυπώνεται στον ρυθμό μιας πράγματι ευχάριστης ροκ μπαλάντας.
Στους στίχους τώρα γίνεται εμφανής η διάθεση για μια πιο ελεύθερη γραφή, μακριά από αυστηρούς δομικούς περιορισμούς, που όμως μένει στην επιφάνεια των νοημάτων, ανακυκλώνει γνωστές θεματολογίες και εξαντλείται σε κοινότοπες και απλοϊκές εκφράσεις. Ερμηνευτικά, επίσης, δεν συμβαίνουν ιδιαίτερα πράγματα. Ο Δάβαρης κατέχει μια μέτρια φωνή, ικανή να υποστηρίξει τραγούδια τα οποία κινούνται στο ύφος του συγκεκριμένου δίσκου, απουσιάζουν ωστόσο από τις προσεγγίσεις του τα στοιχεία εκείνα που ίσως σε έκαναν να σημειώσεις τις επιδόσεις του. Το συνολικό προφίλ τον κατατάσσει έτσι σε μια πλειάδα νέων καλλιτεχνών κινούμενων στην ελληνόφωνη ποπ & ροκ σκηνή της τελευταίας δεκαετίας, η οποία ακόμα δεν έχει πείσει για τη δυνατότητά της να παράγει κάτι το ξεχωριστό ή για τη δύναμή της να απομακρυνθεί από το τέλμα των ανέμπνευστων δισκογραφικών παραγωγών.
Μάταια λοιπόν προσπαθεί ο Στέλιος Δάβαρης να προσδώσει στα Ρεύματα τη βαρύτητα μιας αξιοσημείωτης ροκ παραγωγής. Τα βαρίδια που περιγράφηκαν πιο πάνω κρατούν τον δίσκο σε χαμηλά επίπεδα κι εσύ μένεις με την εντύπωση μιας ποπ, εν τέλει, δουλειάς, η οποία προσπαθεί να χτίσει ένα διαφορετικό προφίλ με «ενέσεις» ηλεκτρισμού. Δεν το καταφέρνει.
{youtube}kzXTrEtAFy8{/youtube}
