Όταν το 2009 οι Jane Doe αποφάσισαν να διακόψουν την ορατή στο κοινό δραστηριότητα μιας μπάντας για να επικεντρωθούν στη δημιουργία του δεύτερου δίσκου τους, δείξανε ότι είχαν ένα όραμα για το πού θέλουν να φτάσουν τη συνθετική τους γραφή. Στην Ελλάδα της κρίσης, η οποία τότε πρωτοέσκαγε, θεώρησαν λοιπόν ότι έπρεπε να σταματήσουν οι πολλές ζωντανές εμφανίσεις προκειμένου να γίνει το επόμενο βήμα. Τέσσερα χρόνια μετά, με το The Enormous Head Of King Splendid να βρίσκεται πλέον στα φυσικά και ψηφιακά ράφια των δισκοπωλείων, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Προτού ακόμα ακούσεις έστω και μια νότα από το νέο άλμπουμ, τη προσοχή σου τραβάει το στιχουργικό concept, το οποίο για κάθε κομμάτι αντλεί κι από ένα ξεχωριστό βιβλίο ή κόμιξ. Έτσι, από το "Who Watches The Watchmen" που μνημονεύει το Watchmen (μόνο μουσικά, καθώς είναι ορχηστρικό) έως τα "Fahrenheit 451", "Catch-22" και "Jitterbug Perfume", το The Enormous Head Of King Splendid των Jane Doe καλύπτει μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή για τη δική τους οπτική σε γνωστά λογοτεχνικά/εικονογραφικά πονήματα.
Στο μουσικό τώρα κομμάτι, ο δίσκος αποτελεί ωδή στο alternative rock, από την εποχή που το ημερολόγιο έγραφε 1990 (και κάτι ψιλά) μέχρι και τον ήχο του σήμερα, ο οποίος πατάει επάνω στην προϋπάρχουσα παράδοση. Κάτι τέτοιο γίνεται άλλωστε σαφές από την ηχητική φύση και τις μουσικές λεπτομέρειες των τραγουδιών: το μπάσο π.χ. στο “All The Poets Are Dead”, το “Hate Song” που με τα τύμπανα και τη συνολική του δομή φέρνει στο μυαλό τους dEUS του In A Bar Under The Sea, το “Killing Innocence” το οποίο θυμάται τους post-punk αναβιωτές των '00s, το “A Leap Of Faith” που νομίζεις ότι έχει ξεπεταχτεί μέσα από το Angel Youth των Last Days Of April, κ.ά.
Όλα δε τα παραπάνω συμβαίνουν χωρίς να έχουμε ακόμα αναφέρει το back-to-back ζεύγος των “Small Talk With The Devil” και “Flesh Police”, δυάδα βουτηγμένη στην ακουστική μελωδικότητα, η οποία σχεδόν σε αναγκάζει να την ξανακούσεις. Η εξαιρετική χρήση βιολιού και τσέλο συμβάλλει σε κάτι τέτοιο, ενώ η αφομοίωση αυτών των οργάνων επεκτείνεται σε όλο το μήκος του άλμπουμ. Από την άλλη, το The Enormous Head Οf King Splendid δεν είναι και αψεγάδιαστο. Μερικές φορές ορισμένες ιδέες τραβάνε παραπάνω από ό,τι χρειάζεται, ενώ υπάρχουν και συνθέσεις που συνολικά δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Στο μεγαλύτερο πάντως μέρος του ο τελευταίος συγκροτεί μια μεστή και λυρική δισκογραφική πρόταση, βασισμένη στη μελωδία και ποτισμένη από μελαγχολική διάθεση.
Οι Jane Doe χτίζουν λοιπόν με το δεύτερο άλμπουμ τους ένα ηχητικό οικοδόμημα με δική του υπόσταση, συνθετικό βάθος και άποψη που μπορεί να φέρνει στο μυαλό αρκετά (όπως ήδη αναφέρθηκε), καταφέρνει όμως να σταθεί ως μια στιβαρή οντότητα, η οποία δύσκολα θα απογοητεύσει κάποιον οπαδό της συγκεκριμένης μουσικής και εύκολα θα γοητεύσει κάποιον έξω από αυτήν.
{youtube}m3DrFaIcWhk{/youtube}
