Η «απουσία» της ονοματοδοσίας αναδεύει προκαταβολικά μνήμες απ' τα κενά και τις κενότητες της τριαδικής (οποία ειρωνεία) post-metal τυποποίησης. Τριαδική όπως θεματική-φόρμα-περιεχόμενο. Βεβαίως, ελάχιστα πιο πριν στέκονται τα «αποδεικτικά στοιχεία», σετάροντας ήδη ένα οξύμωρο της προσμονής. Το δε “Void-No Void” της θέσης πέντε του οπισθόφυλλου απλά την επιτείνει. Ενώ ακόμα εκκρεμεί η συζήτηση για εκείνη την απλουστευτική εκδοχή του μηδενισμού ως κύριο συστατικό της ναρκισσευόμενης «εναλλακτικότητας» του είδους, που δεν θέλει πολύ για να σε ρουφήξει ολόκληρο αν είσαι πρωτάρης. Ή, έστω, έτσι και δεν έχεις λάβει τις αποφάσεις σου και πας στο περίπου. Οι Hedvika ντεμπουτάρουν ως οντότητα, ωστόσο οι τέσσερίς τους πρωτάρηδες δεν είναι. Όσο για τις αποφάσεις τους, το μόνο που διαθέτουμε είναι το παρόν...
Κατά τη μετάβαση απ' το μάτι στο αυτί, άμεση αναλογία: υπάρχει διαφυγή απ' τη γνωστή τυποποίηση της ποστίλας; Όχι για χάρη κάποιας υποχρέωσης στο διαφορετικό, μα για να βρουν διεξόδους τα συναισθήματα απ' τα πετρώματα της γενικολογίας. Υπάρχει διαφυγή απ' αυτή τη γραμμική παράθεση θεμάτων, υφών και στυλ; Καθώς πέφτουν τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Collapse”, το πράμα δείχνει ελαφρώς χλωμό. Όχι γοητευτικά χλωμό, διότι είναι κι αυτό μια πιθανότητα. Κι οι επιφυλάξεις –μπερδεμένες με μια ακαθόριστη συμπάθεια– καλά κρατούν μέχρι το εισαγωγικό shoegazing του “Enceladus”.
Μισό εδώ, στάση ουσίας και σημειολογίας… Εισαγωγικό shoegazing, το οποίο θυσιάζεται γρήγορα στο βωμό της άρνησης του ναρκισσισμού, ακριβώς με την ολοκλήρωση των εργασιών του –ανέλκυσης και καταπράϋνσης το ακρόαμα. Αλλιώς προς τι να μην στο κοπανήσουν επί πεντάλεπτο ξανά και ξανά, άντε με κανα-δύο επιφανειακές μεταλλάξεις, μέχρι να μουδιάσεις ολόκληρος και να τους στείλεις κι ευχαριστήριο μέηλ –δικό τους είναι, ό,τι θέλουν το κάνουν. Γιατί να πάνε και παρακάτω και να δομήσουν το κυκλοθυμικό τερατάκι ονόματι Εγκέλαδος, έστω κι εντός των ποστ γραμμένων; Προς τι, αν όχι επειδή επιλέγουν να μην εκβιάσουν μνήμες, ούτε να αυτοχαϊδευτούν; Α, κι επειδή κατά πως φαίνεται το μπορούν, να μην ξεχνάμε τα βασικά...
Ο Εγκέλαδος, πέραν του ειδικού του βάρους, λειτουργεί και απελευθερωτικά –για τον ακροατή, όχι για τους Hedvika, μα ως προς τους Hedvika. Σα να άρει τις όποιες επιφυλάξεις και στον επόμενο γύρο να αφήνει το τοπίο καθαρότερο. Τα ημι-μπρούτα φωνητικά που βγαίνουν απ’ τις εσοχές της οργανικής ενίσχυσης. Η σπορά γκρούβας του μπάσου σε διάφορες εκδοχές. Η σχετική ομαλότητα και τα δεσίματα των περασμάτων, τα οποία δημιουργούν την (ψευδ)αίσθηση της ανάπτυξης. Το χώνεμα των συγγενών στυλ και η εκφραστική εκμετάλλευσή τους σε ικανοποιητικά επίπεδα. Και γενικώς το «παρ’ τα» τους από στάση εμβρύου ως ηχητική μενταλιτέ προς διερεύνηση…
Προσοχή, λοιπόν, οι Hedvika (δεν) κάνουν πλάκα. Στο Evidence Of Absence προσφέρουν post-metal «cocooning» αξιώσεων, παρέα με κάμποσες ρωγμές σκληρού ροκ εντ ρολ, έτσι για να μην βολεύεται επικίνδυνα στο μούδιασμα της ενδοσκόπησης. Κι απ’ ότι φαίνεται το ταβάνιασμά της είναι ακόμα μακριά.
{youtube}nVOEP9_h6i4{/youtube}
