Και μόνο με αυτό το όνομα, η Melentini σου μένει στο μυαλό. Χώρια που έχει καλές βελονιές στα γεμάτα νοσταλγία φορέματα με τα οποία φωτογραφίζεται. Μπορεί να γέμισε ο (ελληνικός και διεθνής) δισκογραφικός τόπος με γυναικείες φωνές κινούμενες σε ένα ιδιόμορφο μεταίχμιο μεταξύ folk, dark και ποπ, αλλά στο Explosions Around, The Desert Inside δεν ξεχωρίζουν μόνο οι καλές προθέσεις, ξεχωρίζουν και οι συνθέσεις.
Στα συν προσθέστε παρακαλώ δύο στοιχεία. Η Melentini διαθέτει μια χροιά που, ασχέτως αν χρωστάει επιρροές στη Soap & Skin ή στη Beth Gibbons, την ίδια στιγμή έχει και την αυτοπρόνοια να διυλίζει τα αποτυπώματα. Προσπαθεί τουτέστιν να δημιουργήσει το δικό της ίχνος. Τα αγγλικά της, επίσης, είναι όχι μόνο σωστά στη διατύπωση και στη λυρικότητα που προσπαθούν να μεταδώσουν, αλλά και με σωστή άρθρωση. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, σου χαλάει την ατμόσφαιρα να ακούς αποκυήματα μιας κέλτικης φαντασιογονίας και να σου έρχεται μετά η Κάτω Πατήσια εκ Γρεβενών ορμώμενη τραγικότητα της εκφοράς λόγου... Η Melentini, αντιθέτως, σε βάζει άμεσα στο κλίμα.
Ποιο είναι όμως το ηχητικό οροπέδιο όπου η τραγουδοποιός αφήνει τα σχεδόν πένθιμα δημιουργήματά της (σχεδόν, γιατί ενυπάρχει σ’ αυτά η προσμονή και η ελπίδα); Η λέξη μελαγχολία και οι αργές –μα όχι αργόσυρτες– ρυθμικές αγωγές έχουν το πάνω χέρι στο Explosions Around, The Desert Inside. Και θα την πω τη μαύρη την αλήθεια μου: μου αρέσει η γενικότερη καλλιτεχνική περσόνα την οποία έχει στήσει η συγκεκριμένη κορασίδα, γιατί δεν μπάζει νερά από παντού. Ρομαντισμός και φθινοπωρινά χρώματα αντανακλώνται όχι μόνο στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών, όπως και στις promo φωτογραφίες και στο αισθητικό σκέλος της συσκευασίας του δίσκου. Καλό σημάδι. Αν μη τι άλλο, δείχνουν μια δημιουργό που ξέρει τι θέλει να κάνει.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στις ηχητικές γαίες, να σημειώσω την ιδιαίτερη παρουσία δύο οργάνων: το ένα είναι το αγαπημένο της εγχώριας underground σκηνής –η θερεμίνη– η οποία εδώ τυγχάνει επιδέξιου και όχι βερμπαλιστικού χειρισμού. Το άλλο, το πιάνο, είναι εκείνο που κυρίως χαρακτηρίζει τον δίσκο, και κατά σημεία τον στοιχειώνει. Πολύ επιτυχημένη είναι επίσης η επιλογή οργάνων όπως το φαγκότο και το νέυ στις ενορχηστρώσεις, όπως και η παραγωγή του δίσκου (υπογράφεται από την ίδια τη Melentini, τον Νίκο Λαβδά και τον Simon Bloom). Η μίξη σε μερικά σημεία ακολουθεί λογικές της δεκαετίας του 1970 –κάτι όχι αναγκαστικά κακό, απλώς δεν το περιμένεις σε δουλειές τέτοιου ύφους.
Μπορεί έτσι τη Melentini να την είχαν ήδη στα υπ’ όψιν τους οι πλέον προσεκτικοί στα περί της ελληνικής δισκογραφικής παραγωγής (από την παρουσία της στο Sequence Theory Project), όμως το Explosions Around, The Desert Inside σκάει φέτος ως κεραυνός εν αιθρία. Και δεν είναι πάντα κακές οι καταιγίδες, ως γνωστόν. Μόνη –προσωπική– ένσταση, η απουσία ενός δυναμικού mid-tempo τραγουδιού, που θα μπορούσε πιστεύω να απογειώσει το άλμπουμ, σπάζοντας ταυτόχρονα λίγο τη (σχεδόν) ομόρρυθμη ατμόσφαιρά του. Κατά τα άλλα, αφέθηκα στο άκουσμα αδιαμαρτύρητα.
{youtube}1c0Vebq0xmw{/youtube}
