Δεν τίθεται θέμα: οποιοσδήποτε ερμηνευτής με πορεία –και επιτυχία– ανάλογη αυτής του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, θα είχε πρόβλημα να βρίσκει κάθε φορά κάτι νέο να παρουσιάσει ώστε να συνεχίσει να δίνει το δισκογραφικό παρών. Και αυτή τη φορά η ιδέα που έπεσε στο τραπέζι ήταν ομολογουμένως αρκετά πρωτότυπη: 7 στιχουργήματα του Οδυσσέα Ιωάννου αναρτήθηκαν στον διαδικτυακό τόπο των φίλων του ερμηνευτή, ελεύθερα προς μελοποίηση από οποιονδήποτε ήθελε να δοκιμάσει. Στα τραγούδια που επιλέχθηκαν τελικά (από 950 συμμετοχές παρακαλώ) προστέθηκαν τρία ακόμα σε μελοποίηση των Κίτρινων Ποδηλάτων, ένα από τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου και μία διασκευή στο "Οι Μέρες Που Δικάζουν" του Σταμάτη Κραουνάκη, σε ντουέτο με τη Χαρούλα Αλεξίου.
Φτάνει όμως η επιστράτευση νέου συνθετικού «αίματος» για να προκύψει ένα ενδιαφέρον άλμπουμ; Εκ του αποτελέσματος, η απάντηση είναι ένα βροντερό όχι... Δεν υπάρχει στην Αφετηρία τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει σε καλύτερη εκδοχή είτε από τον ίδιο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, είτε από το ελληνικό έντεχνο-ροκ γενικότερα. Ηχούν μάλιστα τόσο κουρασμένα αυτά τα ρυθμικά, μελωδικά και αρμονικά σχήματα, ώστε από ένα σημείο και μετά δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το ένα κομμάτι του δίσκου από το άλλο.
Δεν βοηθά βέβαια ούτε η πρώτη ύλη των συγκεκριμένων τραγουδιών, οι στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου δηλαδή. Με γνωστό –και όχι τόσο υψηλό όσο το θέλουν κάποιοι– το μέχρι στιγμής «ταβάνι» του, ο στιχουργός δεν το πιάνει εδώ σε καμία περίπτωση, κινούμενος θαρρείς με αυτόματο πιλότο. Παρούσα και πάλι μία ηρωοποιημένη μιζέρια, μια δικαιοφανής, δασκαλίστικη πολλές φορές στάση και μια γλώσσα που έχει πια εξαντληθεί και απλά ανακυκλώνεται. Στίχοι που παρακινούν «κάνε τσιγάρο να σου πω καμιά κουβέντα, βάλε ακόμα ένα ποτό» ή «άσε το παιχνίδι να σε παίζει, μην κρατάς τα φύλλα σου κλειστά», που μιλούν για το Δελτίο Των 8 («Αχ! Το κακό τους τον καιρό!») και για την οικονομική/κοινωνική κατάσταση με λόγο τον οποίον ακούμε πια από παντού.
Τι μένει, λοιπόν, να κρατήσει κανείς; Ίσως το συμπαθές "Το Ποντίκι Και Ο Αετός", ένα αλληγορικό τραγούδι που θυμίζει τον "Μαύρο Γάτο"• ίσως το "Καινούργια Μέρα", κυρίως λόγω ρυθμικών θέλγητρων• ίσως και το "Στροφή", που με την πηγαία μελωδικότητά του και τον αισιόδοξο στίχο του σπάει κάπως το μέτωπο της μαυρίλας. Με τις παλαιάς κοπής ενορχηστρώσεις των Κίτρινων Ποδηλάτων να μη βοηθούν και παρά τις ψυχωμένες ερμηνείες του αειθαλούς (ομολογουμένως) τραγουδιστή, δεν μένει από εκεί και πέρα κάτι άλλο στην Αφετηρία ικανό να κερδίσει πόντους.
Και κάπως έτσι προκύπτουν ορισμένα επιπλέον ερωτήματα: γιατί να δοθεί τελικά το δισκογραφικό παρών, σώνει και καλά; Ποια είναι η καλλιτεχνική ανησυχία πίσω από τη δημιουργία της Αφετηρίας; Και αν δεχτούμε πως αυτή υπάρχει, πώς μπορεί κανείς να περιμένει να προκύψουν καλά τραγούδια από τη γνωστή «βάζω τους στίχους, βάζεις τη μουσική;» λογική, ωραιοποιημένη έστω από το ότι δίνεται βήμα σε κάποιους άσημους δημιουργούς; Αυτή η λογική, στη βάση της, δεν είναι που μας γέμισε με εκατοντάδες αδιάφορους πολυσυλλεκτικούς δίσκους τις τελευταίες δύο δεκαετίες; «Ο κόσμος άλλαξε, μην μένεις στον παλιό», τραγουδάει σε κάποιο σημείο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ειρωνευόμενος όσους δίνουν παρόμοιες συμβουλές. Το ότι λοιπόν ο νέος του δίσκος ακούγεται σαν να έρχεται από τον... προ-προηγούμενο κόσμο ίσως σηματοδοτεί τελικά μια απόλυτα συνειδητή επιλογή.
Νομοτελειακά, πάντως, δεν μπορεί να αποτελέσει κανενός είδους αφετηρία, παρά μόνο ένα ακόμα επεισόδιο μιας πορείας βαλτωμένης από καιρό. Η Αφετηρία είναι ένα άλμπουμ που μοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά στους φανατικούς φίλους του Παπακωνσταντίνου, μια δουλειά με ελάχιστο ενδιαφέρον και σχεδόν καμιά συγκίνηση. Με δεδομένη την πορεία του ερμηνευτή (εδώ και πολλά χρόνια), ποιος μπορεί να πει αλήθεια ότι δεν περίμενε κάτι τέτοιο; Και ποιος μπορεί να φανταστεί αυτό το τοπίο να αλλάζει;
{youtube}AuhFIYhOsEM{/youtube}
