Με δημιουργική αφετηρία το πολύ συγκεκριμένο κόνσεπτ μιας σειράς παραστάσεων που έλαβαν χώρα αρχές Ιανουαρίου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, η Μόνικα έγραψε 5+1 νέα τραγούδια, τα οποία και κυκλοφόρησε παράλληλα με αυτές τις εμφανίσεις. Το όλο εγχείρημα βαπτίστηκε Primal και η διττή του επιτυχία, τόσο από εισπρακτικής απόψεως όσο και από καλλιτεχνική σκοπιά, μόνο τυχαία δεν ήταν.
Δεν φτάνει το μουσικό ταλέντο βλέπετε –χρειάζεται φαντασία, πείσμα και διάθεση για σκληρή δουλειά. Και η Μόνικα δεν φαίνεται να υστερεί σε κανέναν από τους παραπάνω τομείς. Περισσότερο το Avatar και λιγότερο το Exit αποτέλεσαν μια «art pop» όαση στην έρημο των ισχνών δισκογραφικών καιρών που διαβαίνει η ημεδαπή, με νύξεις από Χατζιδάκι έως και Calexico. Δεν είναι όμως οι διάφορες επιρροές της που ο υπογράφων βρίσκει γοητευτικές, όσο το τσαγανό με το οποίο η ίδια αγκαλιάζει μια πιο «λόγια» πλευρά του indie –και μάλιστα με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση και επαγγελματισμό. Οι παραστάσεις στη Στέγη αποτέλεσαν το επιστέγασμα αυτής της νοοτροπίας, πριν την αναπόφευκτη συνέχεια στο Μέγαρο Μουσικής (ή μήπως να κρύβω λόγια;).
Μπορεί όμως η νεαρή τραγουδοποιός να μας έδωσε μια γκράντε οπτικοακουστική παράσταση μπροστά σε έναν ολόλευκο και «ατσαλάκωτο» καμβά από video art, με πλήθος πνευστών και εγχόρδων να την αβαντάρουν, αλλά ταυτόχρονα διατήρησε και μια πιο λιτή εκφραστική διέξοδο στο νέο της EP. Όχι πως λείπουν από αυτά τα έξι τραγούδια οι έντονες ενορχηστρώσεις, μόνο που χρησιμοποιούνται πιο συγκρατημένα (από ότι λ.χ. στο Exit). Σε αυτή τη δισκογραφική της επανεκκίνηση –όπως περιγράφεται ρομαντικά στο εναρκτήριο "Birds"– η Μόνικα γεφυρώνει το δημιουργικό της παρόν με το πρόσφατο δισκογραφικό της παρελθόν, μάλλον επεκτείνοντας το τελευταίο, παρά καταθέτοντας μια καινούρια ηχητική πρόταση.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες εκπλήξεις, έστω βραχύβιες: βλέπε τη γκοσπελιά (sic) του “Hand In Hand”, για παράδειγμα. Το σύνολο ωστόσο του Primal βρίσκει τη Μόνικα περισσότερο να πατάει στα ήδη κεκτημένα, παρά να αναζητεί. Καλοδουλεμένο και πλήρες στα μόλις 26 λεπτά της διάρκειάς του, το EP ακούγεται άλλοτε συγκρατημένα αισιόδοξο ("Make Me Fly"), άλλοτε μυστηριακά ατμοσφαιρικό ("Moonlight") και άλλοτε γλυκά παραμυθένιο ("Forever Yours"), ενώ το νοσταλγικό "Dreaming Of This Year" αποχαιρετά τον ακροατή ως τελευταίο track, τονίζοντας παράλληλα τον μεταβατικό χαρακτήρα αυτής της νέας δουλειάς κι αφήνοντάς σε να ανιχνεύσεις τις πιθανές κατευθύνσεις μιας πιο ολοκληρωμένης δισκογραφικής κατάθεσης στο κοντινό μέλλον.
Γι' αυτό λοιπόν και θα ατυχήσει λίγο βαθμολογικά. Όμως μην βιαστείτε να παρεξηγήσετε το 6 στα 10 ως κάποιου είδους απαξίωση –κάθε άλλο, το Primal είναι ένα ευχάριστο και γευστικό ορεκτικό. Δείχνει ωστόσο να έχει τον χαρακτήρα της προετοιμασίας για κάποιο επερχόμενο κυρίως πιάτο, για το οποίο δικαιούμαστε πιστεύω να έχουμε προσδοκίες υψηλότερες από ποτέ.
{youtube}YvQgPWbvpuw{/youtube}
