Ακούγονται η στοργή και το προδέρμ. Μάλιστα, αν έπρεπε να περιγράψω κάπως τη φύση της «φύσης των πραγμάτων», θα έκανα λόγο για κατά βάση στοργικό, δοτικό, ανοιχτόκαρδο post-punk, το οποίο ηχητικά ανάγεται τόσο στα πρώτα βήματα του είδους, όσο και στις πιο πρόσφατες αναβιώσεις του. Συν ένα ψηφιακό άγγιγμα, αδυνατισμένο στη διαδρομή του απ’ το Played, το ντεμπούτο του Sillyboy. Τουτέστιν, αλλού στραμμένο το Nature Of Things, αλλιώς βαλμένες και οι ισορροπίες σε επίπεδο επιρροών, παρόμοιο όμως το άγγιγμα μ’ εκείνο του προκατόχου του. Δίχως βαθουλώματα, δηλαδή, ούτε και καρούμπαλα, με ευθύτητα αλλά και θωπεία στις ποπ αδυναμίες του εκάστοτε δέκτη. Άντε να το πω κι εγώ: για τον ραδιοφωνικό αέρα. Όπου ραδιοφωνικός αέρας ένα μέρος να ξαποστάσεις, να σιγοτραγουδήσεις, μα κι ένα μέρος των στατιστικών και του θεωρητικού μέσου όρου –δίχως απ’ το ένα να συνάγεται το άλλο και τούμπαλιν.
Η γλυκάδα και η τρυφερότητα αν θέλετε που ενυπάρχουν στο Nature Of Things του Sillyboy ως εν δυνάμει συναισθηματικές επενέργειες, αποκτούν άξια λόγου υπόσταση με μια προϋπόθεση: να το αφήσεις να υπάρχει στον χώρο ως όλον, αντί να κεντράρεις στα ξεχωριστά σημεία του καθώς αυτά βρίσκονται σε κίνηση. Να το πω και χοντρά: να μην του πολυδώσεις σημασία, απλά να συνδεθείς με το φροντισμένο μέχρι κεραίας περίγραμμά του. Σε αντίθετη περίπτωση, εκείνο που θα λάβεις είναι ένα φεστιβάλ θαυμασμού στις μπασογραμμές των ύστερων New Order, στα κοψίματα των Franz Ferdinand και στις μελωδικές δομές των Beatles. Όχι μόνο σε επίπεδο επιρροής, μα και στον πυρήνα της ύπαρξης των τραγουδιών. Γιατί ναι μεν η συνολική αίσθηση εκπέμπει στίγμα αυτόφωτο μέχρι ένα σημείο, αλλά μόλις φτάνει η στιγμή να μιλήσουν οι μελωδίες, μιλάνε στη θέση τους τα δάνεια και τα βέλη.
Και ξέρετε, έτσι και το τελικό αποτέλεσμα σε συνεπαίρνει, τα δάνεια χαρακτηρίζονται «δημιουργικά». Έτσι όμως και οι κόφτες ενεργοποιούνται στο ντεμί, τότε τα δάνεια είναι «φτώχεια ιδεών«». Έτσι ακριβώς αποθεώνεις τους Flaming Lips για το “Fight Test”, άκουγε και το “Father And Son” του Cat Stevens, έτσι απ’ την άλλη το χαίρεσαι για παράδειγμα το “Animal” του Sillyboy, αλλά ποτέ δεν ξεπερνάς το γεγονός πως είναι καρφωμένο απάνω στο “Here Comes The Sun” των Beatles. Προφανώς και δεν καταλογίζω τίποτα προθέσεις, για τους Beatles πρόκειται άλλωστε και για τους New Order, ή κάποιο αντίστοιχο εικόνισμα απ’ τα αναρίθμητα που φέρουμε μέσα μας ως βαθιές εγγραφές –όσοι τελοσπάντων μπλέξαμε.
Ωστόσο οι συλλογικές υπερδυνάμεις της ποπ και ροκ μυθολογίας είναι πεπερασμένες. Με όση στοργή και γνώση κι αν αποτυπώνονται, όσο και να φωτίζουν το πλαίσιο μιας δεκάδας τραγουδιών, σώμα δεν θα τους δώσουν.
{youtube}V7EGQLIiwv0{/youtube}
