Να την πεις τώρα «τάση»; Τα προ διετίας Rebetika των Andy Moore/Γιάννη Κυριακίδη, υπό τη σκέπη της Unsound. Η πρόσφατη Rembetronika των Mike Cooper/Viv Corringham. Η Δρακοσπηλιά του Μπάμπη του Παπαδόπουλου. Οι Arghiledes του κυρίου D Charles Speer. Το The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud των Gravitysays_i. Ο Τσιτσάνης στο στόμα του Βασιλικού στον Κήπο του Μεγάρου, αν κι εδώ καταφεύγουμε σε ελαφρά σύμβαση. Κι αυτά στην ξεπέτα, έτσι.
Όχι, να μην την πεις. Από αιώνος δεν έπαψε ποτέ το ρεμπέτικο να ενυπάρχει ποικιλοτρόπως στο ηχητικό αποτύπωμα του τόπου, ούτε σταμάτησε να τον υπερβαίνει κατά καιρούς. Κι αν διαφωνώ κάπου με τους κιουράτορες της παρούσας συλλογής και οικοδεσπότες ενός απ' τα πιο ενδιαφέροντα ηχομπλόγκ της ημεδαπής (http://soundeyet.blogspot.gr/) είναι όταν προβαίνουν σε απλουστεύσεις/αποσπασματικότητες του τύπου: «...τα ρεμπέτικα με τις δεκαετίες μεταμορφώθηκαν, μαλάκωσαν και προοδευτικά εκφυλίστηκαν σε μια ηλίθια φολκλόρ μουσική για να καταναλώνεται από τουρίστες και άμουσες μάζες νεοελλήνων...». Και πάλι στα γρήγορα: Μάνος Χατζιδάκις, Χειμερινοί Κολυμβητές, Εν Πλω, Γιάννης Αγγελάκας. Παρεκτός και προσεγγίσουμε καθαρολογικά, κι ανοίξει άλλη συζήτηση.
Λες και πρέπει να την πεις κάτι... Λοιπόν, στο φύλαγμα των έρμων απάνω και πριν την ακρόαση της συλλογής, το πας το στοιχηματάκι πως επίκειται πολύωρο και βάλε φεστιβάλ αποδόμησης. Φουλ τσίτσιδα ρεμπέτικα δηλαδή, του '20 και του '30 που λέει κι η παρουσίαση στο μπλογκ, εν μέσω αραιών κουζινικών, υδραυλικών, κηπευτικών και λοιπών οικόσιτων εργαλείων. Αυτή μάλιστα, μια τάση νααα... Επιλέγουμε ποιητή της αρεσκείας μας, παλαιά ηχογράφηση, αρχειακό υλικό, επιθέτουμε θορύβους με βάση τις «αρχές της τυχαιότητας» και δημοσιεύουμε υπερήφανοι. Βέβαια, ένα πρόχειρο σκανάρισμα στα ονόματα που τελικά καλούνται να συνεισφέρουν, περιπλέκει βάναυσα τις πιθανότητες.
Ακολουθεί ιστορία λιβανίσματος των αόρατων διαδικτυακών δυνάμεων: είμαστε δύο και διατηρούμε μπλογκ. Διατηρούμε, επίσης, τρυφερά συναισθήματα για τα ρεμπέτικα, έχουμε και σε υπόληψη τόσους και τόσους ανά τον κόσμο μουσικούς. Τους αποστέλλουμε πρωτογενές υλικό με τα αγαπημένα μας ρεμπέτικα και τη σημείωση «παρακαλώ επιστρέψτε με τα μάτια πεταγμένα έξω, για τις ανάγκες συλλογής που θα μοιραστεί δωρεάν απ' τον χώρο μας, παρεκτός κι έχετε ήδη κάτι να καταθέσετε επί του προκείμενου». Κι έτσι μέιλ μπρος, μέιλ πίσω, καταλήγουμε όχι με τίποτα πικραμένους, μα με μαστόρους της εξάχορδης, του λάπτοπ, του θορύβου, των δρόμων της Ανατολής, σε απ' ευθείας σύνδεση με κάμποσα απ' τα αποδημήσαντα τέρατα του ρεμπέτικου.
Να' το αμέσως-αμέσως το εκφραστικό εύρος, στον αντίποδα των συνταγογραφημένων αποδομήσεων. Ευθύβολες πενιές στα όρια νοσταλγίας και ψυχεδέλειας, σπασμένες ψηφιακά, με κιθάρα στα σταυροδρόμια, με δρόνους στο δωμάτιο, με σπασμένα ελληνικά ενίοτε, και μούγκα. Δέκα και πέντε αυτοτελείς εκδοχές του ρεμπέτικου στην εποχή του ήχου για κατά μόνας ακροάσεις –ιδού κι η συγκολλητική ουσία.
Όσο για το βάθος (το εκφραστικό), τούτο είναι μάλλον ευμετάβλητο. Σα να λέμε παίζουν κάτι λίγες ασκησούλες που περνούν και χάνονται, παίζουν και ημιτελείς ιδέες οι οποίες αιτούνται χρόνο και ιδρώτα, παίζουν όμως και κάτι σφαλιάρες ξεγυρισμένες αδερφέ μου. Τουτέστιν, Andy Moore και Γιάννης Κυριακίδης βαράνε μέγιστη noise rock πενιά με πυρήνα το “Τούτο Το Καλοκαιράκι” του Κωστή Μπέζου –το άσμα έριξε αυλαία στην τελευταία τους εμφάνιση στα μέρη μας κι έστειλε κόσμο γραμμή σπίτι του αδιάβαστο. Παρεμπιπτόντως, ο Μπέζος κατέχει μακράν τη μερίδα του λέοντος στις προτιμήσεις των συμμετεχόντων, είτε με το Κωστής μπροστά είτε ως Α. Κωστής, κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Κι άντε οι κύριοι Moore και Κυριακίδης είναι διπλοτσεκαρισμένοι στο κόλπο, εκείνοι οι Nettle, τι μαυρομάτα γκρούβα είναι τούτη για χάρη της Ρόζας Εσκενάζυ; Και τι βρασμό και θορυβώδη εξαέρωση επιφυλάσσει ο Astral Social Club στον Βαμβακάρη;
Τι να πεις; Και εις άλλα με υγεία παιδιά... Μόνο μην ακούσει ο Μπάμπης ο Τσέρτος τον Sam Shalabi γιατί θα τον καταπιεί τον μύστακα. Μου είναι και συμπαθής...
{youtube}UoH3KmfaHac{/youtube}
