Αν και ήδη μέλος σε δύο hip hop συγκροτήματα (Ladose και Απέχεις), ο Λόγος Απειλή φάνηκε να σκάει από το πουθενά πριν 3 χρόνια, με το ντεμπούτο άλμπουμ του Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε να τον καθιστά γνωστό και σε πληθυσμιακές ομάδες της μουσικής πίτας που (πιθανότατα) δεν θα ασχολούνταν καν με τον ίδιο ή γενικότερα με το ελληνικό hip hop.
Ο λόγος γι’ αυτό το μπαμ ήταν οι εκθειαστικές έως και διθυραμβικές –μέχρι παρεξηγήσεως– κριτικές/αναφορές στο Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε. Ήταν κάτι τέτοιο δικαιολογημένο; Και ναι και όχι… Ναι από την άποψη πως ο Σπο έχει πολύ καλά skills στο μικρόφωνο και δεν φοβάται να τα δείξει, συν μια αντιδραστικότητα που εύκολα προσέλκυσε βλέμματα πάνω του. Όχι, γιατί αποδείχθηκε άλλο πράγμα να γνωρίζεις τον Λόγο Απειλή με βάση μερικά πολύ καλά κομμάτια κι άλλο να αντιμετωπίσεις έναν δίσκο με 40 επιλογές, που τραβούσε πολύ μακριά το θέμα, οδηγώντας τον ράπερ στην επανάληψη. Για μια ψύχραιμη και σωστή τοποθέτηση, αναζητήστε εδώ την κριτική από τον δικό μας Γιάννη «Πίκπα» Ιωάννου. Είναι ίσως η πιο αντικειμενική –και δεν το λέω επειδή βρίσκεται στο συγκεκριμένο site. Από εκεί και έπειτα πολλά μεσολάβησαν: ο Σπο έφτιαξε μια σταθερή βάση στο κοινό του ελληνικού hip hop, κυκλοφόρησε κι άλλον έναν δίσκο (συνεργασία με τον Freestyle των πάλαι ποτέ Arsonists) και αν μη τι άλλο εδραίωσε τη θέση του στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Ώρα λοιπόν για το δεύτερο αμιγώς προσωπικό άλμπουμ.
Origami, ακρόαση πρώτη: τσαμπουκάς από την αρχή κιόλας με τα “Αρνούμαι” και “Δεν”, καθώς και μια έντονη γεύση από Army Of The Pharaohs, στο παραγωγικό τουλάχιστον κομμάτι. Τουτέστιν, σαμπλαρισμένες κιθάρες και ορχηστρικά θέματα αλλά και πιανιστικά περάσματα σε εναρμόνιση με τους δίσκους της προαναφερθείσας κλίκας.
Origami, ακρόαση δεύτερη: Έντονη αρνητική στάση απέναντι σε, αν όχι όλα, στα περισσότερα πράγματα γύρω μας, με ταυτόχρονη ακύρωση των ιδεών και προτιμήσεων όσων ομάδων δεν κυμαίνονται στα ίδια μήκη κύματος με τον ίδιο τον Λόγο Απειλή. Παρ’ όλο που σε σημεία η συγκεκριμένη κατεύθυνση παράγει εντυπωσιακά αποτελέσματα, σε αρκετά άλλα κουράζει, καταλήγοντας σε μια γενικότερη λούπα λανθασμένης λογικής.
Origami, ακρόαση τρίτη: Από τα 18 τραγούδια του δίσκου τελικά είναι λίγα αυτά που θα συνιστούσες σε κάποιον να ακούσει ως πραγματικά αξιόλογα. Τουτέστιν “Night Show”, “Βυθός” –με την πολύ έξυπνη διαχείριση του ρεφρέν που διαχωρίζει με αυτό τον εαυτό του από τον σωρό– “Χίλια Πρόσωπα”, “Θα ’Mαι Εκεί” (με το α-λα-Dr.Dre κιθαριστικό sample), “Δεν”, “Πως Θα ’Ταν Αλλιώς” και “Άγαλμα”, με το πιο διαφορετικό (και φρέσκο) ύφος σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Από εκεί και πέρα συναντάμε πάνω του μετρίου μεν, αναλώσιμα δε κομμάτια, τα οποία δεν κάνουν τη διαφορά ή κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.
Τα συμπεράσματα τώρα. Ο Λόγος Απειλή του Origami συνεχίζει να είναι ένας ιδιαίτερα ικανός MC. Ταλέντο έχει, μεράκι έχει και αγάπη για το hip hop διαθέτει. Αυτό που δεν έχει –και καλό θα ήταν να προσπαθήσει να αποκτήσει– είναι μια ποικιλία στη θεματολογία και στην αντιμετώπισή του προς τα πράγματα. Και αν το δεύτερο μοιάζει δύσκολο να αποκτηθεί, το πρώτο πιστεύω πως δεν είναι. Χρειάζεται όμως μια συνειδητή προσπάθεια από μέρους του. Επίσης, θα πρέπει μάλλον να τιθασεύσει την ακατάπαυστη δημιουργική του όρεξη, διοχετεύοντάς τη σε λιγότερα αλλά πιο περιεκτικά τραγούδια. Κοινώς, δεν κάνει κακό ορισμένα κομμάτια να μένουν τελικά εκτός δίσκου: ίσα-ίσα που επιβάλλεται, αν θέλεις να πετύχεις ένα σφριγηλό σύνολο και όχι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή-καταγραφή της καθημερινότητας σου ως καλλιτέχνης.
Αν αλλάξει λοιπόν κάποια πράγματα, γνώμη μου είναι ότι ο Λόγος Απειλή θα συνεχίσει να μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα. Αλλιώς υπάρχει ορατός κίνδυνος να μείνει ως ένας ελπιδοφόρος, κάποτε, MC, ο οποίος σταμάτησε να απασχολεί το ευρύτερο μουσικόφιλο κοινό, κινούμενος στο εξής στον μικρόκοσμο της αφοσιωμένης hip hop βάσης.
{youtube}0JznzNWIM3M{/youtube}
