«Με γεια το κούρεμα!» αναφωνεί με σατιρικό τόνο ο Γιάννης Ζουγανέλης στο φετινό του διπλό άλμπουμ, καλώντας φαλακρούς και μη ακροατές σε ένα ταξίδι 18 στάσεων, εκκινώντας από την αφετηρία της αφοριστικά χιουμοριστικής διάθεσης και καταλήγοντας στον προορισμό της σοβαρής αφύπνισης/δράσης. Η όλο και πιο δυσοίωνη πραγματικότητα της ημεδαπής κάνει τέτοια ακούσματα όλο και περισσότερο επίκαιρα, όλο και πιο αναγκαία. Αποτελούν ένα είδος υγιούς αντίδρασης στα τεκταινόμενα, ειδικά όταν οι περισσότεροι εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι απέχουν επιδεικτικά από τα κοινά.
Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν το κεφάλι του ακροατή είναι ξυρισμένο γουλί ή όχι (προσωπικά δηλώνω ταυτισμένος με την κομμωτική άποψη του πολυτάλαντου Μυκονιάτη), δύσκολα δεν θα νιώσει κάποιου είδους ταύτιση ακούγοντας τα 74 λεπτά αυτού του δισκογραφήματος. Με την προϋπόθεση
α) πως δεν ανήκει σε μια ανέγγιχτη (ακόμα), ζούσα στο συννεφάκι της, οικονομική ελίτ
β) ότι διαθέτει σε επαρκή βαθμό το προσόν της κοινωνικής συνείδησης ως σκεπτόμενο πολιτικό ον.
Άρα, πέρα από τις διάφορες (δυσάρεστες για μερικούς/απελευθερωτικές για άλλους) διαταραχές στο τριχωτό της κεφαλής, δύναται ο καθείς να βρει πολλά κοινά σημεία –αν όχι απαραίτητα εκφραστικά, τότε σίγουρα νοηματικά– με το παρόν Ζουγανελικό μανιφέστο.
Μέσα από ένα τεράστιο ρόστερ συνεργατών και συμμετοχών (Δάντης, Διονυσίου, Καζούλης, Ελπίδα, Μάνου, Μαργαρίτης, Μαχαιρίτσας, Μπουλάς, Παπαδόπουλος, Πασχαλίδης, Σταρόβας, Τσέρτος, Αδερφοί Κατσάμπα και λοιποί εκλεκτοί) ο Ζουγανέλης καταθέτει, στο γνωστό και μη εξαιρετέο προσωπικό του ύφος, την ανάγκη του να εκφραστεί ευρέως και ποικιλοτρόπως πάνω στα πρόσφατα πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα και τεκταινόμενα. Άλλοτε τα καταφέρνει μια χαρά, κυρίως όταν ακολουθεί μια πιο ανάλαφρης διάθεσης οπτική (π.χ. “Φερ' Τα Όλα Τούμπα”) και άλλοτε όχι τόσο, καθώς εμπλέκεται σε υπερβολικό βαθμό με έναν μελοδραματικό αναθεματισμό. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο δεύτερο, πιο σοβαροφανές, μέρος του άλμπουμ, όπου μια ενίοτε λαϊκο-ποπ/ψευτο-ροκ κιτς λαίλαπα καταβροχθίζει τις καλές προθέσεις του δημιουργού. Όπως ακριβώς πράττει και η μίζερη έντεχνη τάση που επικρατεί σε μερικά τραγούδια, ακόμα κι αν αυτά περιέχουν μελοποιημένες στροφές σατιρικών ποιητών του 1910.
Πάντως, εάν το τρυφερό μπαλαντοειδές ντουέτο με την κόρη του Ελεωνόρα (“Να Φυλάγεσαι”) ή το καταληκτικό “Η Κυβέρνηση” αποτελούν παραδείγματα της πιο σοβαρής συνθετικής πλευράς του «Ζούγκα», υπάρχει σίγουρα ψωμί προς διερεύνηση σε αυτήν την κατεύθυνση. Αρκεί βέβαια να μην ακολουθούνται οι συνήθεις ξεπερασμένες μανιέρες της ελληνικής «ροκ» σκηνής και οι επιτηδευμένα βαριές και ασήκωτες εκφραστικές δίοδοι από βαρύ λαϊκό πλευρά. Αυτά είναι, συνδυαστικά, τα στοιχεία που αποδυναμώνουν τον δίσκο σαν σύνολο και εκμηδενίζουν την επαναληπτική του δυναμική. Πιο συγκεκριμένα, το δεύτερο μέρος θα έπρεπε να έχει κουτσουρευτεί χάριν μιας μονής κυκλοφορίας με μεγαλύτερη συνοχή, η οποία θα επέτρεπε και τη γρηγορότερη έλευση της αισιόδοξης ανασύνταξης που προσφέρει η αποφώνηση των “Θέλω Μια Μέρα” & “Η Κυβέρνηση”.
Είναι όμως άλλη η γεύση που μένει μετά το πέρας της ακρόασης του Με Γεια Το Κούρεμα του Γιάννη Ζουγανέλη: δεν είναι δηλαδή οι αστοχίες αλλά οι αριστοφανικοί εμπαιγμοί που μένουν στη μνήμη. Παρωδώντας, υπερβάλλοντας και βωμολοχώντας (ελαφρώς), με διάθεση πάντα αφυπνιστική, ο Ζουγανέλης πετυχαίνει να διαφημίσει με τον καλύτερο τρόπο τις ζωντανές του εμφανίζεις, όπου η εμπνευσμένη του πρόζα ισοσταθμίζει τις δισκογραφικές ανισότητες και δύναται να διασκεδάσει πραγματικά τους παρευρισκόμενους. Μια μονή κυκλοφορία με λιγότερα κομμάτια και έμφαση στο σατιρικό της υπόθεσης θα αποτελούσε λοιπόν και καλύτερο παράδειγμα αυτών.
{youtube}cg5IEvJS7IY{/youtube}?
