Ελλάς-Πολωνία-Ιρλανδία συμμαχία, με επιδόσεις αξιώσεων και με σημειολογία μεταφυσικής (Χριστιανικής;) προέλευσης. Ο Στέλιος Ρωμαλιάδης (Lüüp) έφερε το φλάουτο, ο Bartosz Dziadosz έβαλε τα field recordings, το τσέλο και τους δρόνους και η ιρλανδική Wist έκοψε 120 αντίτυπα, επιλέγοντας ως format το 3ιντσο CD και επενδύοντας σε ένα πορτοκαλόχρωμο artwork. Που, αν έχεις δει κάμποσα γουέστερν στη ζωή σου, μπορεί και να σε παραπέμψει προς κάποια πόλη-φάντασμα προς Νεβάδα, Αριζόνα, Οκλαχόμα μεριά. Με τον μεντεσέ στην πόρτα του σαλούν να τρίζει και με την αχυρόμπαλα να την παίρνει ο άνεμος με ένα του δυνατό σφύριγμα.
Γραφικότητες, θα μπορούσατε να πείτε. Έλα όμως που στη σχεδόν εικοσάλεπτη διάρκεια της συγκεκριμένης ηχογράφησης θα ακούσετε και τον μεντεσέ και τον άνεμο! Γιατί στο Redemption Bells ο Lüüp με τον Pleq στήνουν πολύ συνειδητά μια ηχητική τοπογραφία τέτοιου τύπου: βγάζοντας το 3ιντσο από το θηκάκι του, θα ανακαλύψετε ότι το τελευταίο φέρει τον τίτλο «Population: 0». Φύγαν όλοι, δηλαδή. Από πού; Βγάζοντας το CD, θα ανακαλύψετε κι έναν μικρό –και λιγάκι θολό– χάρτη. Μιας μικρής πόλης, κάπου. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι με τη φαντασία σου, που σου δίνει ταυτόχρονα κι έναν μπούσουλα για να μη χαθείς στη σύνθεση.
Ποιος είναι όμως ο αμιγώς μουσικός στόχος; Για ποιον τελικά χτυπάνε οι Καμπάνες της Εξιλέωσης; Μερικώς, και οι δύο δημιουργοί απομακρύνονται από το έδαφος όπου τους έχουμε βρει πρόσφατα, δισκογραφικά μιλώντας –τον μεν Pleq από τη συνεργασία με τον Hakobune, τον δε Lüüp από το Meadow Rituals. Ο Πολωνός αποστασιοποιείται από το μελαγχολικό glitch, ο Ρωμαλιάδης θέτει το φλάουτό του στην υπηρεσία διαφορετικών λογικών. Ο ένας φουσκώνει δρόνους κι ένταση, ο άλλος «γεμίζει» στο καταλάγιασμα, πριν φλαουτοσκουξίματα, δυσοίωνα τσέλο, ορμητικοί δρόνοι και καμπάνες α-λα-φον Τρίερ κορυφώσουν τη συγκρουσιακή συμβίωσή τους. Δεν πρόκειται για ήχους στα όρια της μουσικότητας, αλλά για δουλειά συνειδητά στημένη σε μια πιο ευρεία αντίληψη για το τι μπορεί, τελικά, να είναι «μουσική».
Κοινός τόπος των δύο δημιουργών, η κόντρα Ανθρώπου και Φύσης. Αν το σκεφτείτε καλά, μια πόλη-φάντασμα αποτελεί ιδανική τοποθεσία για μια τέτοια αναμέτρηση: ένα μεταφορικό ΟΚ Coral. Στέκεται ακριβώς στο μεταξύ, φτιαγμένη από ανθρώπους μα οριοθετημένη στην απουσία τους, με τη φύση να μετατρέπεται από φόντο σε κυρίαρχη δύναμη αδυσώπητης ενσωμάτωσης. Και η εξιλέωση; Βρίσκεται άραγε στην εκδίκηση της φύσης; Ή στην ελπίδα του ανθρώπου για μια νέα και πιο αρμονική συνύπαρξη; Μεταφυσική, είπαμε. Μένει λοιπόν ανοιχτό σε αναγνώσεις/ερμηνείες το ζήτημα...
(γαμώτο, μου λείπει το 7,5 στις βαθμολογίες...)
