Η Διαδρομή έρχεται να εντυπώσει σε δίσκο τη μουσική του Κωστή Δρυγιανάκη για την ομώνυμη έκθεση του Μανώλη Γιανναδάκη στη συμπρωτεύουσα (τι όρος…) το 2000. Ο Δρυγιανάκης βέβαια είχε φτιάξει 14 διαφορετικές συνθέσεις για την έκθεση, διάρκειας 2 λεπτών έκαστη, οι οποίες αναμεταδίδονταν σε επανάληψη από ισάριθμα μικρά μαγνητόφωνα διασκορπισμένα μέσα στον χώρο. Εδώ ενοποιεί αυτές τις 14 συνθέσεις σε μία, με συνολική διάρκεια 19 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα.
Η ενοποίηση κρίνεται επιτυχής ακριβώς διότι όποιος προσεγγίσει τον δίσκο δίχως γνώση των παραπάνω στοιχείων θα αντιληφθεί τη Διαδρομή ως ένα συμπαγές σύνολο. Ο Δρυγιανάκης έχει το εξής μοναδικό στοιχείο ως συνθέτης: η (χρόνια) εντρύφησή του στον πειραματικό χώρο και ειδικότερα στη musique concrète και στην ηλεκτροακουστική έκφανση της avant-garde τρέχει παράλληλα με μια (κυριολεκτικά) μοναδική γνώση της εγχώριας παραδοσιακής και εκκλησιαστικής μουσικής, με προσφορά μάλιστα και σε επίπεδο ταξινόμησης μα και έκδοσης. Ίσως θυμάστε άλλωστε (οι φανατικότεροι αναγνώστες του Avopolis) τις εδώ κριτικές του σε αρχειακού τύπου εκδόσεις με σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα της δημοτικής μας μουσικής.
Αυτό λοιπόν το στοιχείο της πορείας του δίνει στον Δρυγιανάκη τη δυνατότητα να κινηθεί με σπάνια ευελιξία στη Διαδρομή. Για παράδειγμα, δεν καταφεύγει ποτέ στον θόρυβο, στο noise ή στην εμπλοκή ψηλοσυχνοτικών δομών για να καλύψει κενά σύνθεσης και ροής. Αντιθέτως –και με περίσσια λιτότητα– αρμολογεί το άλμπουμ ως μια πορεία ήχων που κατ’ αρχήν σπανίως ζορίζουν τα αυτιά (με εξαίρεση μια στιγμή μετά το δέκατο λεπτό, διάρκειας λιγότερης των 60 δευτερολέπτων). Το mastering τώρα του δίσκου μπορεί μερικές φορές να κινείται στο όριο για τις υψηλές συχνότητες, αλλά σε αποζημιώνει η θαυμάσια δουλειά στη μίξη: η ροή μαγνητοταινίας, φυσικών οργάνων και φωνών (που ποικίλουν από mash up αναγγελιών/εξαγγελιών μέχρι βουδιστικά μάντρα) οδηγεί χωρίς το άγχος της κορύφωσης –κλασική νεύρωση πολλών πειραματικών και ειδικότερα post-rock σχημάτων– σε μια τροχοδρόμηση που στόχο έχει όχι τη συλλογή ήχων, αλλά το συνειρμικό μοντάζ.
Θα ακούσετε έτσι τον Στράτο Διονυσίου (“Αργά, Είναι Πια Αργά”) αλλά και τον Μανώλη Καλομοίρη (“Συμφωνία Της Λεβεντιάς”, από τη Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου σε διεύθυνση Συμεών Κόγκαν) να παρελαύνουν από τα ηχεία σας, σε καμία όμως περίπτωση αυτό δεν γίνεται με μια λογική «κοίτα πόσο καλά μπορώ να το κάνω». Ίσα-ίσα, ο Δρυγιανάκης υπηρετεί τον εξ αρχής σκοπό της musique concrète: την αναπαράσταση της ζωής μέσω μιας σύνθεσης όχι τόσο βασισμένης στη μουσικότητα, όσο στην πραγματική διάσταση του φαινομένου που ονομάζουμε ήχο. Εξαιρετικό άλμπουμ για τους θιασώτες του ιδιώματος.
