Είναι η όψη της καταστροφής του ελληνικού τραγουδιού εν έτει 2012; Η νέα προσωποποίηση της σκυλέ αισθητικής; Το καινούριο hype των μπουζουκόβιων κι εκείνη που θα συσπειρώσει καραφλομαλλιάδες και συννεφοπαρμένους σε έναν ακόμα αγωνιώδη αγώνα για να περισωθεί η «ποιότητα» στο ελληνικό ρεπερτόριο;
Μοιάζει ίσως απίστευτο, αλλά η Πάολα (Φωκά) συγκεντρώνει πλέον περισσότερη προσοχή και από την Πέγκυ Ζήνα. Σε ένα ιδιαίτερα ανοδικό σημείο μιας πρόσφατης καριέρας (ξεκίνησε Αθόρυβα, το 2005), στοχοποιήθηκε σε μια σειρά χονδροειδών ανεκδότων, όλα στη βάση ότι είναι «σκυλί». Τα ανέκδοτα αυτά απόκτησαν σημαντική πέραση, όχι μόνο στους λαϊκούς κύκλους μα και ανάμεσα σε όσους «ξέρουν» από τέχνες και άρα (θεωρούν) έχουν το υψηλό δικαίωμα να γελάνε με το χαμηλό επίπεδο του τάδε και του δείνα, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι παραπατούν στα όρια της κακογουστιάς και –εν προκειμένω– του μισογυνισμού. Η τραγουδίστρια ενοχλήθηκε, απάντησε μέσω twitter και ακολούθησε πανικός, που υπερέβη τον ανεκδοτολογικό χαρακτήρα της ιστορίας, φτάνοντας σε νομικά κολάσιμη χυδαιότητα (σχόλια τύπου «δεν πάει να γυρίσει κανά πορνό»), μα και σε κρίσεις για το τι αντιπροσωπεύει στο ελληνικό τραγούδι του σήμερα.
Για να δούμε λοιπόν, τι τόσο τρομερό αντιπροσωπεύει η Πάολα, με γνώμονα το φετινό της άλμπουμ Γίνε Μαζί Μου Ένα; Από την αρχή κιόλας πιάνεις ότι εδώ γράφει μουσική κάποιος που ξέρει, όχι κανάς κοπτοραφέας σουξέ. Τα credits σε επιβεβαιώνουν: όλο το άλμπουμ φέρει την υπογραφή του συνθετικού δίδυμου Κυριάκος Παπαδόπουλος (μουσική) & Ηλίας Φιλίππου (στίχοι), δίδυμο με ικανότητες, με αντίληψη του σουξέ και με γνήσια λαϊκή στόφα, η οποία λείπει πολύ στις μέρες της ποπ κυριαρχίας στο ιδίωμα. Στο παρόν CD πάντως δεν έχουν βάλει τα δυνατά τους. Παρότι έχουν συνεισφέρει μερικά ευπρόσωπα τραγούδια (με καλύτερο το “Να Μ’ Αφήσεις Ήσυχη Θέλω”), μοιάζουν εγκλωβισμένοι στο περίσσευμα καψούρας που αιτούν τα μεγάλα ξενυχτάδικα και στις αναγκαίες ενορχηστρωτικές ισορροπίες με τη Δυτική ποπ/ροκ κουλτούρα που απαιτούν οι εποχές μας. Πού και πού ακούς κάτι εύστοχο στιχουργικά («θέλω αγάπη και όχι αινίγματα να λύσω»), χάνεται όμως σε σύνολα όχι και τόσο δουλεμένα.
Η Πάολα, τώρα, είναι μια ερμηνεύτρια μπερδεμένη. Πότε μας τη βγαίνει λαϊκά (“Ψεύτικα”), πότε προσπαθεί να τραγουδήσει εν μέσω παλιομοδίτικων κιθαριστικών σολαρισμάτων (“Δεν Έκανες Τίποτα”), πότε προσπαθεί να πατήσει πάνω στην Άννα Βίσση (“Δε Σ’ Έχω Ξεπεράσει”), πότε πάει προς την ποπ. Και τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από το γεγονός ότι δεν έχει φωνή ικανή για τόση ευελιξία, για τόσα πέρα και δώθε. Όμως η Πάολα έχει κάτι: μπαίνει στο τραγούδι με αέρα –το φοράει, δεν τη φοράει. Διαθέτει τσαγανό, βάζει χρώμα και δυναμική στις λέξεις. Τους δίνει βάρος με έναν τρόπο που κατά στιγμές μου έφερε κατά νου τη φοβερή Κατερίνα Στανίση του παρελθόντος. Μια σαφώς ανώτερη βέβαια φωνή.
Νομίζω λοιπόν ότι στην Πάολα πάνε περισσότερο τα λαϊκά. Γιατί ακόμα και χωρίς τη φωνάρα, δείχνει πως έχει τον τρόπο να τα πει. Κι αν το δουλέψει κι άλλο αυτό το χάρισμα, αν της τύχουν και πιο καλοφτιαγμένα τραγούδια, ίσως να σταθεί ακόμα καλύτερα πίσω από το μικρόφωνο. ΟΚ, έχει να κάνει και με το πώς δουλεύει η σχετική βιομηχανία, εκείνη επιβάλλει τέτοιες κατευθύνσεις. Δεκτό (και γνωστό). Πάντως το ελληνικό τραγούδι διόλου δεν κινδυνεύει από την Πάολα. Αυτή τουλάχιστον κάτι έχει.
{youtube}prmjyt44EqA{/youtube}
