Στον μικρό κόσμο του ελληνόφωνου ροκ, οι μπάντες που ξεχώρισαν βάσισαν την επιδραστικότητά τους σε έναν πρωταρχικό τομέα. Αφού το ηχητικό πλαίσιο και οι κώδικες του εξωγενούς ροκ δεν έσπαγαν εύκολα, η αποτύπωση των σκέψεων και η εισχώρησή τους στο ακροατήριο έγινε με ένα εργαλείο πολύ δύσκολο στον χειρισμό: την ελληνική γλώσσα. Πραγματικά, όλες οι σημαντικές μπάντες ήταν εκείνες που είχαν και τους καλύτερους στιχουργούς ή που τουλάχιστον μπορούσαν να βρουν το σημείο όπου τεμνόταν κάθετα ο ντόπιος λόγος με τον ήχο από το εξωτερικό. Καθεμιά μάλιστα από αυτές μπορούσε να εκφράσει και μια διαφορετική οπτική της «άγριας» νεολαίας της εποχής.
Ανάμεσα στα κορυφαία συγκροτήματα του ελληνόφωνου ροκ ήταν και τα Διάφανα Κρίνα. Το επίτευγμά τους στάθηκε διαχρονικό, ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές –εκεί όπου οι ιδέες ακούγονταν παρωχημένες και οι ήχοι έμοιαζαν να βρίσκουν τοίχο. Γιατί, αν είναι μία φορά δύσκολο να συνδυάσεις τον ακραιφνή ηλεκτρισμό με την ελληνική γλώσσα, είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο να πετύχεις τον συνδυασμό των δύο στοιχείων με την ποίηση. Και φυσικά δεν ήταν μόνο θέμα τεχνικής η επιτυχία, αλλά ξεκάθαρα αισθητικής και έκφρασης. Το υπέροχα σκοτεινό αποτέλεσμα του Κάτι Σαράβαλες Καρδιές (1998) δεν πρόκειται να επαναληφθεί εύκολα.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν γίνεται να λογιστεί μακριά από τα Διάφανα Κρίνα. Υπήρξε η χαρακτηριστική φωνή τους, ο άνθρωπος που ξεστόμιζε τα λόγια τους με τρόπο μοναδικό. Υπήρξε, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, ο στιχουργός που μπορούσε να απλοποιήσει τα πράγματα, να απομακρυνθεί από τον ακούσιο βερμπαλισμό και να κρατήσει το νόημα ξεκάθαρο και λαμπερό. Είναι βέβαια άξιο διερεύνησης αν θα μπορούσε να είναι και ο μοναδικός στιχουργός του γκρουπ ή αν ήταν η συμπληρωματικότητά του προς τον Παντελή Ροδοστόγλου που επέφερε μια σημαντική αισθητική ισορροπία στα Διάφανα Κρίνα.
Ξεκινώντας ανάποδα την αποτίμηση του πρώτου προσωπικού του δίσκου, η εποχή των Κρίνων έχει περάσει και ο Ανεστόπουλος προσπαθεί να απεμπλακεί από το παρελθόν και να πειραματιστεί πάνω στη δικιά του έκφραση, με τρεμάμενα πόδια. Ηχητικά μην περιμένετε να ακούσετε κάτι σχετικό με τον ηλεκτρισμό των Διάφανων Κρίνων. Στον δίσκο πρωταγωνιστεί η ακουστική κιθάρα και όλα τα υπόλοιπα όργανα κάθονται αρκετά πίσω, λες και ο παραγωγός δεν θέλει να διαταράξει τον πνευματικό σύνδεσμο μεταξύ γλώσσας και κιθάρας. Σεβαστή οπτική τούτη, αλλά οι μελωδίες εδώ δεν είναι τόσο δυνατές ώστε να παράγουν ξεχωριστές και αυθύπαρκτες οντότητες –μόνο τα ενδιαφέροντα περάσματα των υπόλοιπων οργάνων μπορούν να τσιγκλίσουν το αυτί. Έτσι, τα φώτα πέφτουν τώρα ακόμα πιο έντονα στον λόγο.
Εκεί λοιπόν, στους στίχους, κυριαρχεί το «εσύ». Ο Ανεστόπουλος απευθύνεται ευθέως στον δέκτη, σε κάποιο πρόσωπο, σε κάποιον φίλο κοντινό ο οποίος είτε απομακρύνθηκε, είτε έφυγε παντοτινά. Είναι πιο απλός στις εκφράσεις του, καθημερινός, προνοητικός και τρυφερός. Η αγριότητα του παρελθόντος έχει μείνει πίσω, αλλά η βαρύτητα της ατμόσφαιρας –φυσικό επακόλουθο της χαρακτηριστικής ερμηνείας του– παραμένει αναλλοίωτη. Τα ποιήματα επίσης που έχει διαλέξει (ένα του Καββαδία και ένα του Αρσένι Ταρκόφσκι) είναι ευθύτατα: η αξία τους δεν εξαντλείται στην αφαίρεση ή στον βερμπαλισμό, αλλά στη γύμνια των λέξεων.
Είναι ξένα τα χωράφια που προσπαθεί να εξερευνήσει ο Θάνος Ανεστόπουλος στο Ως Το Τέλος. Όσο δύσκολο είναι να συνυπάρχεις και ενίοτε να μεγαλουργείς σε ένα σύνολο, άλλο τόσο δύσκολο (και επίπονο) είναι να περπατάς μόνος. Ολόκληρο το εκφραστικό σύνολο του Ανεστόπουλου είναι πλέον αρκετά διαφορετικό με ό,τι έχει πράξει στο παρελθόν: από φωνή και στιχουργικό ήμισυ μιας μπάντας μετατρέπεται πλέον σε τραγουδοποιό. Διαφορετικές οι ανάγκες, διαφορετικά τα εργαλεία και διαφορετικά τα, καλώς εννοούμενα, κόλπα.
Το Ως Το Τέλος είναι από τους δίσκους που αρχικά σε γεμίζουν αναστολές. Με την πάροδο των ακροάσεων πείθει όμως ότι ο τραγουδοποιός Ανεστόπουλος μπορεί να πράξει κάτι απολύτως προσωπικό, με τη βοήθεια των εκλεκτών συνοδοιπόρων του. Πιθανότατα δεν έχει φτάσει ακόμα στο ύψιστο σημείο, όμως δεν αποτελεί και «τελειωμένη υπόθεση», όπως κάποιοι εκτίμησαν όσο άκουγαν τα καινούργια του τραγούδια διαδικτυακά ή/και συναυλιακά. Οι στίχοι του άλλωστε είναι χρήσιμοι στην εποχή της αγγλόφωνης μετριότητας και της επαναληπτικής έντεχνης ραστώνης.
{youtube}qIqmZc1_g1Y{/youtube}
