Όταν φτιάχνεις σχεδόν τα πάντα μόνος σου σε έναν δίσκο πραγματοποιείς ένα μεγάλο βήμα, ειδικά όταν πρόκειται για την παρθενική σου εμφάνιση με τέτοια λογική. Στον πρώτο του δίσκο ο Βασίλης Μπαμπούνης είχε την αρωγή του Σταμάτη Μεσημέρη, στο Εγώκερος όμως προτίμησε να προχωρήσει με ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: «Στίχοι, μουσική, ενορχήστρωση, sound design, εκτέλεση, παραγωγή» γράφει με παύλα δίπλα στο όνομα του.
Ναι, το ξέρω ότι ο Mike Oldfield το έκανε από το ντεμπούτο του κιόλας, όμως ακόμα κι εκείνος χρησιμοποίησε κι άλλους μουσικούς σε κομβικά σημεία της σύνθεσης του Tubular Bells και φυσικά δεν έφτασε μέχρι το εξώφυλλο. Τι θέλω να πω; Πολύ απλά, ότι όταν ένας καλλιτέχνης απλώνει την προσωπικότητα του τόσο πολύ στο δημιούργημα –όπως γίνεται εδώ– φτιάχνοντας από το 100% της μουσικής μέχρι και το artwork (επιτυχημένο σε σημεία η αλήθεια είναι), δεν γίνεται να μη λειτουργήσει ως Κύκλωπας.
Ο Μπαμπούνης παραθέτει λοιπόν μια σειρά από 12 τραγούδια, καλεί μερικούς ακόμα μουσικούς να συνεισφέρουν σε σημεία ενώ μεγάλο μέρος σε κρουστά, συνθετητές, τετράχορδα (βλέπε μπάσο) και φυσικά φωνητικά τα έχει εγγράψει ο ίδιος. Με αποτέλεσμα η ακροθεσία των οργάνων να στερείται χρωματισμών ακριβώς επειδή παίζονται από τον ίδιο άνθρωπο όργανα διαφορετικής λογικής. Ο ήχος αλλά και το ύφος του Αθηναίου τραγουδοποιού κινείται σε ένα νευρικό (και νευρωτικό ενίοτε) electro, δεν είναι όμως τυχαίο ότι οι καλές στιγμές του δίσκου συναντώνται στις ελάχιστες φορές που ξεφεύγει από αυτό (π.χ. στο “Είναι Τόσο Απλό”).
Ένα άλλο σημείο στο οποίο υποφέρει το Εγώκερος είναι η εκφορά του λόγου. Ήδη από το εναρκτήριο λάκτισμα “Η Πρωινή Αναπνοή” διακρίνεται μια ηδυπάθεια, που σύντομα φτάνει σε ενοχλητικά σημεία. Δεν γίνεται, ας πούμε, κάθε τελείωμα να έχει σπάσιμο α-λα-λυγμός, καθώς κάτι τέτοιο ξεπερνάει το επίπεδο της μανιέρας και καταλήγει ανομβρία έμπνευσης. Στο επίπεδο επίσης των στίχων ο Μπαμπούνης έχει επιλέξει έναν εξωστρεφή δρόμο, που μερικές φορές σου δημιουργεί την εντύπωση ότι διαβάζεις/ακούς σελίδες από το ημερολόγιό του. Δεν το αναφέρω ως ντε και καλά κακό, οπωσδήποτε πάντως συμβάλλει κι αυτό στην κεντρομόλο ροή του άλμπουμ.
Συμπερασματικά, το Εγώκερος είναι μια δουλειά φιλόδοξη στη δομή της, χωρίς όμως τις βάσεις για κάτι παραπάνω από μια δήλωση εγωτισμού.
{youtube}S-jVH9aIk50{/youtube}
