Οι My We Calvin, ο Άρης Νικολόπουλος και ο Λεωνίδας Οικονόμου δηλαδή, είναι anorak popsters. Είτε το ξέρουν, είτε το παραδέχονται, είτε δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Είναι παιδιά που τους διαπερνά και τελικά τους χαρακτηρίζει ένα συγκεκριμένο, σπάνιο αλλά και τόσο πρόδηλο ποπ αισθητήριο. Εκείνο που αποτελεί εδώ και 30 χρόνια το καύσιμο στα βαγόνια της αμαξοστοιχίας Postcard – C81/C86 – Sarah – shoegaze explosion. Και φιλτράρεται ελληνικά από τη «θρυλική» (έστω για λίγους) συλλογή Try A Little Sunshine, με τις εγχώριες ποπαρίες των Next Time Passions, One Night Suzan, Starblind και δεν συμμαζεύεται (Pop Art, 1999). Βασίζεται στη μελωδία που φλερτάρει αλλά δεν υποχωρεί μπροστά στον θόρυβο, στα «ευαίσθητα» φλώρικα φωνητικά, στις passive/aggressive κιθάρες, στη μεροληπτική διαιτησία των πλήκτρων.
Από τέτοια υλικά προκύπτει το σπέρμα αυτών των 10 συνθέσεων που συναρμολογούν τον δεύτερο δίσκο των My Wet Calvin, διαμορφώνοντας ένα ιδιότυπο best of. Όσοι τους παρακολουθείτε στενά από τη στιγμή που γεννήθηκαν (τη μέρα που ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004) μέχρι σήμερα, θα έχετε ξανακούσει σχεδόν τα μισά κομμάτια. Σε άλλες μορφές, ακόμα και με άλλες φωνές, σίγουρα με πολύ διαφορετικές ενορχηστρώσεις. Για διάφορους λόγους τα tracks αυτά δεν χώρεσαν στο All Great Events, το εξαιρετικό τους ντεμπούτο πρόπερσι στην Archangel, και ουσιαστικά αποτέλεσαν την αφορμή για το κόνσεπτ του επόμενου άλμπουμ. Μοιράστηκαν, μαζί με τα καινούργια, σε 5 διαφορετικούς χειριστές της κονσόλας κι από εκείνους επεκτάθηκαν ή «εκσυγχρονίστηκαν» ακόμα-ακόμα. Και παρότι αυτός ο συνεκτικός ιστός –που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Happened Before– θα μπορούσε να αποδειχθεί προβληματικός παραδίδοντας έναν άνισο ή ανερμάτιστο δίσκο, η δουλειά έγινε και με το παραπάνω, περνώντας και το τεστ προόδου σε σχέση με το ντεμπούτο.
Για το ιδιότυπο της βινυλιακής κυκλοφορίας έχουν ήδη γραφτεί τόσα πολλά, ώστε δεν χρειάζεται να το κουράσω παραπάνω. Πρόκειται για ένα κομψοτέχνημα, δικού τους σχεδιασμού και «κόντρα στην εποχή» υποστήριξης από την Inner Ear, το οποίο περιλαμβάνει πέντε 7’’ διαφορετικών χρωμάτων, που αντιστοιχούν σε κάθε παραγωγό με τον οποίο δούλεψαν. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Ο Coti K υπογράφει το λευκό, με τα “Choirs” και “What Do You Say?”. Στο πρώτο οι My Wet Calvin μπαίνουν με μια παρατεταμένη synth γραμμή, η οποία σε λιγότερο από ένα λεπτό «βραχνιάζει» και βραχυκυκλώνει υπέροχα μία από τις κορυφαίες συνθέσεις της πορείας τους. Το δεύτερο θα ήταν ένα τυπικά αιθέριο κομμάτι τους, αν δεν είχε ένα ανθυπο-dubstep beat να το αποτρέπει από το να γίνει βαρετά μελό και μια αδέσποτη παραμόρφωση να κάνει πίσω για τον στίχο «I’m only thinking of snowflakes and I have nothing to say/’Cause no one ever came with the key and I’m not fuckin’ Morrissey».
Το κίτρινο πιστώνεται στον Γιώργο Πρινιωτάκη και περιέχει το “The Future” (σαν Pet Shop Boys με ξεθωριασμένα φτερά) και το “Alice Says”, από τα πιο παλιά τους κομμάτια, συναυλιακό hit και ίσως το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι που θα έπρεπε να παίξεις σε όποιον δεν έχει ιδέα για το τι μουσική κάνει το ντουέτο. Νομίζω, επίσης, ότι είναι και η καλύτερη εμφάνισή τους στο γήπεδο της ερμηνείας.
Στο κόκκινο υπάρχει η μεγάλη έκπληξη. Δεν είναι το “I Don’t Want To Sing These Songs Anymore”, το οποίο είχαμε γνωρίσει στην κυκλοφορία της Just Gazing καταγράφοντας την απόλυτη αντίστιξη των ζεστών του πλήκτρων με το εμφατικά ψυχρό «nothing touches me» των στίχων. Αλλά το “XS Underwear”, επίσης από τα παλιότερα κομμάτια τους. Έχει παιχθεί σε live, έχει ρεμιξαριστεί, όμως εδώ είναι που απογειώνεται. Γίνεται μια πρωτοκλασάτη «καρέκλα», με τα φωνητικά της Στέλλας Χρονοπούλου των Expert Medicine να παρεκκλίνουν από την έμφυτη βρετανικότητα των MWC, στέλνοντάς το στη Nέα Υόρκη των Blondie και των Rolling Stones circa Some Girls– τότε που ο Keith ασχολιόταν με την πρέζα και ο Mick με το Studio 54. Παραγωγός ο Sillyboy, θα μπορούσες να το μαντέψεις βέβαια.
Στο “Don’t Go” o Felizol τους βάζει να πρωταγωνιστούν σε ένα 1980s coldwave δράμα που κορυφώνεται με την κραυγή «Don’t go, don’t go/I’ll eat you up, I love you so». Ενώ, στην άλλη πλευρά του μαύρου, το “Homeless Ego” είναι η mid-tempo παραπομπή του δίσκου στον Fink, λες και δραπέτευσε από το φετινό του Lee Burton.
O Νίκος Τριανταφύλλου δεν λείπει. Άλλωστε στο Sonic Playground στούντιο έχει σχηματιστεί μεγάλο μέρος της προσωπικότητας του γκρουπ. Έχει αναλάβει το μπλε, με το υπέροχο “Humble”, στις live εκτελέσεις του οποίου οι My Wet Calvin σχεδόν χτυπάνε πια τα όρια θορύβου των (ξανά επίκαιρων) My Bloody Valentine, ενώ τραγουδάνε «I’ll think I throw up my heart». Και τέλος, το “Super Jefrio Galaxy” –με τον Jeff των Egg Hell να διηγείται μια ιστορία μετάνοιας του Super Mario προς τον «παραγνωρισμένο» αδερφό του Luigi, στο θεατρικό φινάλε της CD έκδοσης.
Έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε επιφυλακτικοί σε περιπτώσεις που το design προσπαθεί να καλύψει τη μουσική, όταν υποψιάζεσαι ότι η συσκευασία και το περιτύλιγμα καμουφλάρουν τη μουσική ένδεια. Όμως στο Happened Before των My Wet Calvin δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς έχουμε να κάνουμε με μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση πολύ υψηλών προδιαγραφών. Και με ένα κλισέ μεν, γαμώτο δε. Γιατί η Αθήνα δεν είναι Μπρούκλιν και η Inner Ear δεν είναι Captured Tracks, να τρέχαμε τώρα στα Primavera για να τους βλέπαμε καμαρωτούς-καμαρωτούς στη σκηνή του P4K…
{youtube}wcboaUe2zb4{/youtube}
