Πόσο κοστίζει η διερεύνηση της απλότητας; Και τι νόημα μπορεί να έχει η ενορχηστρωτική λιτότητα; Τι μπορεί να κάνει ένας κρουστός και ένας σαξοφωνίστας από κοινού, με την ελάχιστη συνδρομή άλλων μουσικών οργάνων;
Δεν ξέρω. Στο άκουσμά του, το Jungle Of Illusions των Γιάννη Κασέτα & Γιώργου Σπανού μου φάνηκε ως προσπάθεια να επιστρέψουμε στα βασικά της μουσικής. Γιατί σε αυτήν την ηχογράφηση ακούγεται καθαρά και το τελευταίο ξεψύχισμα του ταμπούρου, και η τελευταία ανάσα που εκπνέεται μέσα στο ξύλινο επιστόμιο του σαξοφώνου. Σαν να έχει πάρει κάποιος μεγεθυντικό φακό και να διερευνά τα μύχια της δυνατότητας ενός εκάστου των οργάνων.
Μουσικά, δεσπόζουν οι αναφορές/διασκευές στο “Walk Spirit Talk” του McCoy Tyner και στο “Sandu” του Clifford Brown. Αν το πρώτο μένει πιο πιστό στο πρωτότυπο κομμάτι –συνδυάζοντας την avant garde πλευρά του ως εισαγωγικό μουσικό σημείωμα προτού κάνει χρήση των βασικών μελωδικών θεμάτων– o Κασέτας απογειώνει το “Sandu” και απογειώνεται και ο ίδιος μέσω αυτού, κυριολεκτικά και αλληγορικά: τελειώνοντας τον αυτοσχεδιασμό του σε όλο και πιο ψηλές συχνότητες, σε όλο και πιο μεθοριακές τονικές περιοχές του σαξοφώνου. Ενδιαφέρουσα επίσης και η ρυθμική χειραφέτηση των μουσικών του φράσεων.
Από τις πρωτότυπες συνθέσεις, το “Tsunami” –αποτελούμενο και από ένα βασικό θέμα που εμπεριέχεται άλλες δύο φορές στο άλμπουμ, με την ονομασία “Future Waves”– έρχεται και σκάει σαν το απελευθερωτικό ξέσπασμα ενός θυμωμένου σεισμού. Η αίσθηση της ισορροπίας και της κάθαρσης βιώνεται πλήρως στο κρυφό κομμάτι, το οποίο διατηρεί (πάνω-κάτω) τη ρυθμική βάση του “Future Waves”. Εδώ ο Κασέτας αποδεικνύεται και ικανός πληκτράς, ενώ είναι εξαιρετικοί οι αναχρονισμοί(;) του Σπανού στο τέλος της σύνθεσης.
Ανάμεσα στα άλλα, το “Moment Dialogue” αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε σαξόφωνο και ντραμς, η οποία, ακόμα και όταν κουράζει, πρέπει να ιδωθεί ως μια προσπάθεια ανακάλυψης της αμοιβαίας περιοχής όπου συναιρούνται τα όποια κοινά ηχοχρώματα των δύο οργάνων. Αξιοσημείωτη η προσπάθεια του Σπανού να ακολουθήσει ρυθμικά τις μουσικές φράσεις του Κασέτα, αλλά και το τονικό ύψος και τους χρωματισμούς του έτερου οργάνου. Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η χρήση tabla (ινδικό κρουστό, το παίζει ο Αλέξανδρος Τσάμης) στο “Sedative Jungle” και εκπληκτικό το αποτέλεσμα της συνήχησής της με το πιάνο, παραπέμποντας την ίδια στιγμή σε έναν ήχο που –συνδυαζόμενος με τα ντραμς– σχετίζεται τελικά περισσότερο με τη μουσική παράδοση της Αφρικής, παρά με εκείνη της Ινδίας. Περισσότερο κοντά στην προσωπική μου αισθητική είναι όμως το εκπληκτικό “Avant Garden”, όπου οι Κασέτας, Σιδέρης (κοντραμπάσο και με δοξάρι και pizzicato) & Σπανός αποδεικνύουν ότι παίζουν τον στυλισμό στα δάκτυλα, καθώς μιμούνται το στυλ ενός avant garde κομματιού της δεκαετίας του 1970 με μεγάλη άνεση και μάλιστα αυτοσχεδιάζοντας ελεύθερα.
Όλα καλά λοιπόν με αυτή τη δουλειά; Όχι. Το Jungle Of Illusions είναι δίσκος που απαιτεί εγκεφαλικές διαδικασίες από τον θεατή και όχι τόσο συναισθηματικές. Γι’ αυτό και η κάπως χαμηλή αποτίμηση. Αν έκρινα μόνο την ερμηνεία των μουσικών αλλά και τις βασικές ιδέες, τότε θα είχαμε 9/10. Διαφωνώ όμως με την εν γένει διαχείρισή τους: σαν να μην άφηνε κανείς από τους συντελεστές ελεύθερο τον εαυτό του, σαν να υπήρχε ένας αυστηρός μαέστρος πάνω από τα κεφάλια τους. Και αυτή η αίσθηση «απειλής» βγαίνει τελικά και στη μουσική.
{youtube}C3b2WyYMihI{/youtube}
